Onmogelijke liefde
Verliefd op je leerling of je nicht: ‘Soms noem ik mijn schoonmoeder ‘tante’, gewoon om te plagen’
‘Nee!’ schreeuwde hun omgeving. ‘Nee!’ schreeuwde hun geweten. Maar de liefde is niet alleen blind, ze is ook Oost-Indisch doof.
Bart demuyter (31) en Nele Canoot (29) zijn neef en nicht
Bart «De mama van Nele is de zus van mijn papa. Toen we klein waren, speelden we vaak samen. Tot er in de familie een conflict ontstond – wij waren toen bijna tien. Pas dertien jaar later, nadat de brokken waren gelijmd, zag ik Nele terug. Op vraag van mijn tante had ik een camionette geregeld om Nele te helpen bij haar verhuis.»
Nele «Ik was niet lang ervoor mijn man verloren, met wie ik een zoontje had. Ik was hem in de badkamer aan het wassen toen ik Bart voor het eerst terugzag. Tussen de badkamer en de living zat een raam. Toen ik het gordijn wegtrok, keken we elkaar op hetzelfde moment recht in de ogen. Meteen sloeg de vonk over.»
Bart «Heel apart was dat. Liefde op het eerste gezicht, ook al hadden we elkaar gekend als kind.»
Het duurde niet lang voor de familie zag wat er gebeurde.
Nele «Vooral onze moeders verklaarden ons gek. ‘Allez Nele’, zei mijn mama. ‘Je gaat dat toch niet doen? Jullie zijn neef en nicht.’ Tuurlijk niet, verzekerde ik haar nog. Maar ik kon niet anders dan aan die liefde toegeven.»
Bart «Dat was sterker dan onszelf. De liefde hou je moeilijk tegen, hè. Trouwens, eigenlijk hebben we nooit echt naar die reacties geluisterd. Het was nog altijd ons eigen leven. Niemand had zich daarin te mengen.»
Anderhalve week na die blik en klik volgde de eerste kus.
Nele «En nee, ik had totaal niet het gevoel: ik ben hier mijn neef aan het zoenen.»
Bart (mijmerend) «Die eerste kus, ik vond dat wel spannend. Ik denk wel: was die familiebreuk er nooit geweest, dan hadden we anders naar elkaar gekeken. Dan hadden we elkaar wél als neef en nicht gezien, en niet als potentieel lief. Daar ligt volgens mij de sleutel tot succes van onze relatie, in dat vroegere conflict.»
Nu, zeven jaar en vier kinderen later, kijkt er niemand in hun omgeving nog van op. Alleen voor buitenstaanders is het soms wat schrikken. ‘Neef en nicht, dat mág toch niet?’
Bart «Maar ook op genetisch vlak hadden we een goeie match. Onze verwantschap zou voor onze kinderen geen problemen geven. Dat was wel een geluk.»
En dus is Barts tante nu trotse oma.
Bart «Dat lijkt misschien wat ingewikkeld, maar ik noem haar gewoon ‘ma’, net zoals de kindjes dat doen. Soms, heel af en toe, noem ik haar tante, gewoon om te plagen (lacht).»
Maar wat als een van hun bloedjes later met een onmogelijke liefde thuiskomt?
Bart «Daar lig ik nu nog niet wakker van. Ach, zolang ze maar gelukkig zijn in de liefde. Het is hún leven. Wij hebben tenslotte ook ons ding gedaan. Trouwens, als je iets verbiedt, duw je je kind alleen maar verder weg. (Tot Nele) Ik geloof ook niet dat onze moeders het contact tussen ons ooit hebben willen verbieden.»
Nele «Of toch niet dat wij weten (lachje).»
Bart en Nele (in koor) «Het had alleszins niks uitgemaakt.»
Nikolas Sterck (31) en Ellen Dictus (41) werden verliefd als leerling en leerkracht
Hij was 17, zij 27. Hij was een leerling van het zesde, smoorverliefd op die lerares van de schooltoneel. En toch wordt dit niet zo’n verhaal van een stomende relatie op de schoolbanken. Want Ellen hield angstvallig de boot af. Tot ze niet meer anders kon dan zwichten voor Nikolas. Nu, twaalf jaar later, hebben ze twee zonen en een eigen bedrijf – ‘Niet slecht voor een onmogelijke liefde, toch?’
Het was tijdens de repetities van het schooltoneel dat bij Nikolas de vlam in de pan sloeg.
Nikolas «Het ging er dan sowieso wat losser aan toe. Je hoefde niet de hele tijd ‘u’ te zeggen tegen de leerkrachten. Toen dacht ik al: amai, dat is precies een toffe. Ik voelde me ook wel aangetrokken. Maar ik besefte tegelijk: dit kan niet, ze is lerares én tien jaar ouder.’
Nikolas keek de kat uit de boom, tot hij van school af was.
Nikolas «Nu kan het, dacht ik. Ik ben toen blijven azen, blijven proberen om haar te overhalen. Ik wilde tonen dat ik niet zomaar een ex-leerling was die de leerkracht versiert, om er dan mee te pronken. Maar ik heb lang moeten vechten voor ze ervan overtuigd was dat deze jonge snotaap het echt meende.»
Ellen «Twee jaar lang heeft hij voor mij gevochten. Dat was best pijnlijk voor hem, maar hij beet zich daar echt in vast. Zelfs na onze eerste kus – een half jaar nadat hij was afgestudeerd – worstelde ik met dat gevoel: wat is dit? Hij is tien jaar jonger, ik ben een leerkracht: wat gaan de anderen wel niet zeggen? Op zo’n moment word je heel hard geconfronteerd met wat de maatschappij verwacht.»
Hij moest nog beginnen aan zijn hogere studies, zij verdiende al haar kost.
Ellen «Ook dat schrok me af. We zaten in een totaal andere fase van ons leven. Bovendien voelde ik heel hard de druk van de buitenwereld. Ik was bang voor de reacties van mijn collega’s. En in het begin hadden ook mijn ouders hun bedenkingen.»
Nikolas «Ook mijn moeder stond er eerst niet om te springen. ‘En dat terwijl er zo veel leeftijdsgenoten zijn,’ schudde ze. Mijn beste vrienden stonden er meer voor open. Zij wisten al dat wij een goeie match zouden zijn.»
Nikolas zette door, Ellen bezweek.
Ellen «Ik merkte ook dat hij keihard zijn best deed om zo snel mogelijk door zijn studies te geraken. Dat was echt knallen.»
Nikolas «Geen herexamens, dacht ik. Gewoon tsjak-tsjak, dat diploma halen. (lacht) Zodat ik zo snel mogelijk een job en een vast inkomen had. Want ook dat was voor Ellen van belang. En inderdaad, na die studies kwamen we ineens in een stroomversnelling terecht. Ik had nog maar mijn eerste contract getekend, en we kochten al ons eerste huis.»
Ellen «Achteraf bekeken was het een moeilijk, maar schoon proces. Doe je wat de maatschappij verwacht? Of kies je voor je hart? Rationeel zegt alles dat het niet kan, maar je gevoel neemt het over. En oké, je botst dan wel tegen die vooroordelen, maar uiteindelijk draaide iedereen al snel bij. Of zoals mijn ouders het nu zeggen: ‘Nikolas is het beste wat jou ooit overkomen is.’»
Volg Nikolas en Ellen op Instagram: @sustainablefamily
Victor van Meerten (31) en Line Verckist (30) zeiden ja in het VTM-programma ‘Blind getrouwd’
Victor «Wie had ooit gedacht dat we samen een huis zouden kopen? Vorig jaar stonden we nog op het punt om uit elkaar te gaan en nu schuimen we de banken af voor een woonlening.”
Line en Victor trouwden vorig jaar als total strangers toen ze door de relatie-experts van ‘Blind getrouwd’ gematcht werden.
Victor «Toen ik ’s ochtends in mijn trouwkostuum stapte, was ik vooral opgelucht: eindelijk! Ik voelde meteen een klik. Line had gevoel voor humor, iets dat ik enorm waardeer in een vrouw.»
Line «Dat moment waarop ik de trouwzaal binnenstapte, met al die camera’s op me gericht... Maar de spanning viel onmiddellijk van me af toen ik Victor zag.»
Na het trouwfeest kwam het huwelijksbootje al snel in zwaar weer terecht.
Line «Onze honeymoon was een tegenvaller. We zaten een week lang in de regen in Portugal. Hoe moesten we onze dagen vullen? Bovendien was ik het gewend om alleen op reis te gaan en nu moest ik plots rekening houden met een man die ik niet kende.»
Terug thuis gingen ze meteen samenwonen, in een nieuw appartement.
Victor «We hadden geen handleiding voor het getrouwde leven. We konden elkaar verdragen, maar ook niet meer dan dat.»
Line «Na twee weken sloeg de twijfel toe. Ik was mezelf zo hard aan het forceren om ‘het’ te voelen dat ik compleet blokkeerde. Ik was zo goed in single zijn, had een drukke agenda en een goed gevuld sociaal leven. Victor was ook niet het avontuurlijke type waar ik normaal op viel. Mijn vorige vriendjes waren eerder bad boys, terwijl Victor vrij stabiel en standvastig is.»
Na acht weken stonden ze voor hét ‘Blind getrouwd’-dilemma: samenblijven of scheiden. Allebei wilden ze er alles aan doen om het huwelijk te laten slagen.
Line «Ik had geen gegronde reden om er een punt achter te zetten, maar had gewoon tijd nodig om aan onze relatie te werken, zonder deadlines en buiten het oog van de camera’s.»
Tijdens die bezinningsperiode spraken ze geregeld af, maar ze bleven in de friendzone zitten.
Victor «De eindejaarsfeesten waren een ramp, alles voelde zo geforceerd. Onze familie moet waarschijnlijk gedacht hebben: die zien we niet meer terug. Maar op het ergste dieptepunt hebben we elkaar toch teruggevonden.»
Tijdens een congres kwam Line plots tot het besef dat ze Victor miste.
Line «De klik was er. Finally. Vanaf toen zat het er boenk op. Achteraf denk ik: hoe stom ben ik geweest?»
Onlangs vierden ze hun eerste huwelijksverjaardag met een écht trouwfeest.
Victor «We zijn nu een close koppel, maar geven elkaar wel de nodige ruimte. De liefde is een work in progress, maar we kijken hoopvol naar de toekomst.»
Mieke verlaak (69) trouwde met een priester. Hun huwelijk hield 41 jaar stand.
Mieke, opgegroeid in een warm maar streng katholiek nest, begon op haar 21ste een relatie met André, de 15 jaar oudere priester uit de buurt. Een verboden liefde, die uitdraaide in een huwelijk van 41 jaar.
Mieke «Ik kende André – of liever ‘meneer Van Dyck’ – van bij ons thuis. Hij was een goeie vriend van mijn ouders, die in allerlei parochiale verenigingen zaten. André ging ook mee op reis met de chiro, toen ik er leidster was. Maar geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om met hem iets te beginnen (lacht).»
Tot de priester haar op een avond – kilometers ver van huis – meetroonde naar een café.
Mieke «Eerlijk waar, ik dacht dat we mijn retraite gingen bespreken. Wist ik veel. Maar toen biechtte hij op dat hij verliefd was op mij. Ik schrok me een ongeluk. Ik voelde niks voor hem. Die volgende nachten heb ik geen oog dichtgedaan.»
André gaf haar bedenktijd.
Mieke «We spraken af dat ik met Kerstmis, na de middernachtmis, naar het jeugdhuis zou komen. Zag ik iets in hem, dan zou ik de vergadering laten doorgaan. Zo niet, dan zou ik ze afzeggen. Tot in de mis heb ik zitten twijfelen. Hij was intelligent, humoristisch en fijngevoelig, dat wel. Maar fysiek trok hij me niet aan. Hij was al 15 jaar ouder, een beetje kalend, eerder een kleine dikkerd. Als jong meisje denk je liever aan groot, slank en een dikke bos donker haar (lacht). Toch gaf zijn persoonlijkheid de doorslag. Vlak na de viering stapte ik het jeugdhuis binnen: ‘Meneer Van Dyck, de vergadering gaat door.’
»We spraken opnieuw af, telkens in het grootste geheim. Ik voelde me zo goed bij hem dat mijn laatste grammetje twijfel wegviel. Al wist ik dat ik nog veel bergen over moest.»
Begin jaren 70 was een uittredend priester niks minder dan een schande, ondervond Mieke.
Mieke «Na onze eerste – onschuldige – kus had André in de mis een brief laten lezen, waarin stond dat hij de kerk zou verlaten. Omwille van het instituut kerk en omwille van ‘iemand’. Mijn vader kon er met zijn verstand niet bij: ‘Mooi, zeg,’ foeterde hij. ‘Dat zijn dan de grote mannen van de kerk.’ Zelf had ik er thuis nog niet over gerept. Maar toen wist ik: er staat mij nog wat te wachten.»
Mieke vond steun bij haar zieke moeder, die veel sympathie had voor ‘meneer Van Dyck’.
Mieke «Maar mijn vader reageerde erg koel: ‘Als het zo zit, dan houdt het hier op’, wees hij me af. Dat was bijzonder moeilijk voor mij. Ook onze trouwdag was een lastige. Pas dan hebben onze families elkaar ontmoet. Wellicht omdat mijn vader altijd was blijven hopen dat het alsnog zou afspringen (lachje).»
Twee jaar later, toen hun eerste zoon er kwam, veranderde Miekes vader toch van mening.
Mieke «Op het kerstfeest is hij toen rechtgestaan. ‘Een mens kan zich vergissen’, zei hij. Een schoon moment was dat.»
Zeven jaar geleden, na een ‘heerlijk huwelijk’, verloor Mieke haar André (78) aan kanker.
Mieke «Hij vertelde me dat hij het eeuwige leven niet had. Maar dat ik nog gelukkig moest zijn. Dat ik niet in een hoekje mocht kruipen. Die raad heb ik opgevolgd.»
Mieke vond het geluk bij Jan, met wie ze een latrelatie heeft.
Mieke «Ons leven heeft zo veel overeenkomsten. Dat maakt dat we heel open kunnen praten. Toch heb ik een tijdje getwijfeld, omdat we geen geschiedenis delen. Tot Jan duidelijkheid vroeg. Hij wilde weten waar hij stond. Een beetje zoals met de nachtmis, met André (lachje). Opnieuw ben ik ervoor gegaan. Dat gedeelde verleden hoeft niet, weet ik nu. Het is de toekomst die telt.»
© De Morgen
