'Vermist': het wordt te link voor Joke Devynck

Joke Devynck is negenendertig - straks veertig. Ongeveer in de helft, reken ik voor, maar dat komt me op een standje te staan: 'Ik word honderd.'

Tijd zat nog dus, om te doen wat ze zo graag doet: spélen - in het theater en op televisie ('Flikken', 'Het goddelijke monster'). Ze heeft al achttien jaar Johan Heldenbergh aan haar zij, een amoureuze samenwerking die drie geboortekaartjes opleverde.

Heldenbergh is ook acteur, en een brok man die ik graag bekijk. 's Nachts wordt hij gekaapt voor hoofdrollen in niet al te kraaknette meisjesdromen - alsof hij het overdag nog niet druk genoeg heeft.

Ik tref Devynck op de set van 'Vermist', de politieserie over de Cel Vermiste Personen die het vervellen van VT4 tot VIER probleemloos heeft overleefd. Straks start het vierde seizoen, maar op 10 september kan u op het Filmfestival van Oostende al naar de avant-première van de eerste twee afleveringen, in het bijzijn van de cast - Devynck zal een lila nazomerkleedje dragen, en pumps die voor een orkaanwind zorgen in doezelige mannenkoppen.

Maar laten we het gewoon hebben over 'Vermist', de reeks die in tweeënnegentig (!) verschillende landen te zien is.

Joke Devynck «Ik kan me daar op zich weinig bij voorstellen. Maar 't is best geestig: de broer van een goeie vriendin van me heeft een tijd in Namibië gewoond, en die had me daar op televisie gezien. En dat was naar verluidt behoorlijk grappig - zeker ook omdat ze in het buitenland aangekochte series bijna altijd dubben.»

HUMO 'Vermist' is al bij al een sobere politiereeks. In andere Vlaamse fictie gutst het bloed weleens van het scherm.

Devynck «Dat is een raar fenomeen. Meer actie, meer strategisch ontblote borsten, meer seks - om meer kijkers te lokken, natuurlijk, maar ik geloof dat het net een contraproductief effect heeft. En waarom zou 'Witse' dan nog zoveel kijkers halen?

»Nu, als je toch voor een heel plastische beeldvoering gaat, en seks en geweld wil tonen, kan het maar beter écht spectaculair zijn. Maar daar moet je dan wel de middelen voor hebben, en die zijn er hier simpelweg niet.

»Laat het dus gewoon zo, denk ik dan, en focus je op wat we hier wél goed kunnen: verhalen vertellen, en blijven sleutelen aan een scenario tot het helemaal goed zit. Nu goed: ik heb de indruk dat het weer meer die richting uitgaat in de Vlaamse fictie.»

HUMO Je bent indertijd uit 'Flikken' gestapt omdat je er geen voldoening meer uit haalde.

Devynck «Plezier is een voorwaarde om iets te blijven doen. En bij 'Vermist' is dat plezier er nog altijd. De scenario's zijn goed, de stijl is sober, en het geheel maakt een homogene indruk. Gewoon: het verhaal vertellen, en verder no bullshit. Dat past me wel.

»'Flikken' was ook: élke dag opnemen, het héle jaar lang. 'Vermist' is minder intensief, waardoor ik ook nog andere dingen kan doen. Ik heb veel nood aan afwisseling.»

HUMO Je acteert nu bijna twee decennia. Durf je te zeggen dat je het metier onder de knie hebt?

Devynck «Het blijft twijfelen en wroeten - meteen ook een reden om het te blijven doen: de eindstreep is nog niet in zicht. Maar het is natuurlijk wel zo dat ik mijn vak veel beter beheers dan toen ik begon. Het zou triestig zijn als dat niet het geval was.

»Maar die gezonde spanning blijft dus. En maar goed ook, want ik ben ze al enkele keren kwijt geweest, en dat levert nooit wat goeds op. Het mag nooit zuiver vakmanschap worden, louter teren op automatismen: het moet een klein gevecht blijven.

»Wel fundamenteel veranderd is de manier waarop ik mezelf beoordeel. Ik kon vroeger snoeihard zijn. Ik was jong en emotioneel, en vond m'n eigen acteerprestatie vaak belabberd. Nu kan ik veel objectiever oordelen, en zie ik in dat veel dingen heus niet zo tenenkrullend waren.

»Maar het blijft een vreemde sensatie om mezelf op een scherm te zien. Je zíét jezelf in principe nooit bewegen, hè. En plots word je geconfronteerd met je eigen motoriek, met de bijzonderheden van je houding, met je stem. Dat blijft iets zeer vreemds.»

HUMO Je speelde dit jaar ook in 'Anna', een voorstelling van jeugdtheater Bronks die je zelf geschreven had.

Devynck «En daarvoor moest ik dat extreem zelfkritische van vroeger wat aftoppen. Tien jaar geleden had ik dat stuk nooit zelf kunnen schrijven. Ik was echt verbaasd over mijn stressbestendigheid: zelf schrijven én spelen, dat was heel ambitieus, maar het lukte zonder dat het een waanzinnige chaos werd. Dat heeft te maken met ouder worden, natuurlijk. Je eigen ei leggen, dat vraagt tijd, en vooral: maturiteit.

»Ik schilder ook, en dat gaat veel intuïtiever. Dat wit blad is telkens wel eng, ik moet me altijd over een zekere faalangst heen zetten, maar zodra dat lukt, is er de wilde vrijheid. Acteren is anders: je moet rekening houden met de mensen met wie je samenwerkt, en met het publiek. Het blijft een werk van velen. Schilderen doe ik alleen, waardoor ik er meer demonen in kwijt kan.»

undefined