Versch. - A Tribute to Joni Mitchell

Voor de niet onverdienstelijke Bob Dylan verzon de marketingafdeling van Columbia Records in '67 de slogan 'Nobody sings Dylan like Dylan'. En voor één keer was zo'n kreet geen loze bewering: niemand knort Dylans brompotterij beter dan hijzelf, net zoals niemand beter vals zingt dan Randy Newman, of trefzekerder krast dan Tom Waits. Maar bovenal: nobody sings Joni Mitchell like Joni Mitchell.

Tribute-cd's zijn altijd voer voor discussie. Kies uit een wonderlijk oeuvre maar eens de juiste twaalf songs, en uit honderden aan Joni Mitchell schatplichtige volgelingen en slippendragers de juiste vertolkers. En blijf je van sommige klassiekers niet beter af? Dit had een driedubbele cd moeten zijn. Waarom verwaardigde Dylan zich niet om een song van tijdgenote, verwante geest en vriendin Joni te coveren? Had Neil Young iets beters te doen? Voelde Tom Waits zich er te goed voor? Waar is Sting, wiens solocarrière toch schatplichtig is aan de jazzpop die Mitchell tien tot twintig jaar eerder maakte? Waar zijn Peter Gabriel, van wie intimi weten dat hij zweert bij haar muziek, of die andere fans: Morrissey, David Gilmour, Rufus Wainwright, Radiohead, Coldplay, Pat Metheny, Neil Finn en Leonard Cohen? En vooral: waar zijn de zingende elfjes die van het baanbrekende werk van Joni geprofiteerd hebben: Rickie Lee Jones, Tori Amos, Kate Bush, Alanis Morissette, Suzanne Vega, Martha Wainwright en Vul Maar In?

undefined

Nee, dan liever de grote én grootmoedige Prince, die niet te beroerd is het prachtige 'A Case of You' de purperen behandeling te geven. En guess what, zelfs zijn mooie versie - een mix van ballad, jazz en gospel - kan niet tippen aan het origineel, noch aan de betoverende herwerking op de orkestrale 'Both Sides Now'-cd uit 2000. Want de muziek van Mitchell rijpt als goede wijn: haar laatste vijf cd's zijn minstens even mooi als haar eerste vijf, ook al proberen vooral de Amerikanen haar af te schilderen als een folkzangeresje dat circa 1969 éven belangrijk was. Ze ontkennen schaamteloos de ontdekkingstocht die Mitchell de voorbije dertig jaar heeft gemaakt.

Een handvol epigonen hebben hun trots ingeslikt en hard gewerkt aan inventieve covers. De versie van 'Blue' door Sarah McLachlan is prachtig. Annie Lennox doet iets moois met 'Ladies of the Canyon'. De anders zo grillige Cassandra Wilson kleurt binnen de lijntjes op 'For the Roses'. Als één van de weinigen kiest Emmylou Harris een recent nummer, de subtiele protestsong 'The Magdalene Laundries'. Björk, voor wie het werk van Mitchell indertijd in IJsland 'een openbaring en een houvast' was, zet twintig jaar later 'The Boho Dance' naar haar hand. Elvis Costello slooft zich hoorbaar uit in 'Edith and the Kingpin'. Wat Sufjan Stevens met 'Free Man in Paris' doet, is een beetje alsof kinderen op speelgoedinstrumenten een meesterwerkje naspelen: charmant, maar het kan niet tippen aan het origineel.

'A Tribute to Joni Mitchell' is een mooie plaat, niemand gaat uit de bocht, geen enkele cover is minder dan waardig, maar het klinkt toch een beetje alsof iemand die het gewend is door de complete Kamasutra te racen voor één keer de missionarishouding probeert. Nobody sings Joni Mitchell like Joni Mitchell.