Vikas Swarup - Zes verdachten

Dat Vikas Swarup
, Indisch diplomaat, weet hoe hij er een lucratieve hobby op moet nahouden, werd duidelijk toen zijn debuutroman 'Q&A' (geschreven tijdens weekends, koffiepauzes en avonden-met-niets-op-tv) in een filmscenario werd gegoten en door Danny Boyle
aan de wereld werd voorgesteld als 'Slumdog Millionaire'. Zijn tweede boek, 'Zes verdachten' (Meulenhoff), werd zopas in het Nederlands vertaald.

Was 'Q&A' nog een tableau vivant van de onderste kasten, dan focust 'Zes verdachten' meer op de Indische elite, die - als we Swarup mogen geloven - stikt van de corrupte klootzakken. De grootste schoft is Vicky Rai, zoon van de deelstaatminister van Binnenlandse Zaken en een wandelend strafblad.

Zo'n man die, als hij tijdens een nachtelijke autorit toevallig zes op straat slapende bedelaars vermorzelt, achteraf vooral misnoegd is om de kras op één van zijn velgen. Dankzij vaderlief blijft hij telkens uit de cel, zelfs als hij het bestaat om een barmeisje een kogel door de kanis te jagen.

Als hij een feestje organiseert om zijn laatste ontsnapping aan het gerecht te vieren, wordt hij zélf neergeschoten. Het begin van een ambitieuze whodunit, met zes nogal krampachtig bij elkaar gezochte verdachten, onder wie Vicky's hoogsteigen vader. Alle zes werden ze op de plaats delict gevat met een wapen op zak, en allemaal hebben ze een motief.

Swarup stippelt het parcours van de zes uit in evenveel verhalen, om die vervolgens Tarantino
-gewijs in elkaar te vlechten. Voeg daar een flinke scheut maatschappijkritiek aan toe en een heet hangijzer of drie, en voor je het weet wordt her en der gewag gemaakt van een Great Indian Novel.

Oké, 'Zes verdachten' ís leesvoer voor wie zijn vakantie wil doorbrengen aan de rand van een zwembad en de bladzijden graag door zijn vingers ziet vliegen. Alleen moeten de pina colada's al behoorlijk van rum voorzien zijn, wil u niet met een knagend gevoel achterblijven.

Omdat Swarup het hele boek door iets te opzichtig naar een nieuwe adaptatie zit te hengelen en de personages stuk voor stuk bordkartonnen karikaturen blijven, bijvoorbeeld. Maar vooral omdat de ontknoping een onwezenlijke sof is. De hele rit teasen om er zich, net als het moment suprême eraan zit te komen, met een smoes van af te maken: we hebben er al voor minder aan de deur gezet.