Villagers - Becoming a Jackal
Toeval? Het bestaat niet! Zo moesten wij onlangs om redenen van een vaatwasruil - niks huiselijks is ons vreemd - in de ons voorheen onbekende Boniverlei in Edegem zijn, en wat schalde er uit de boxen van de Zafira toen wij de lei opdraaiden? 'Becoming a Jackal'
, de eerste plaat van Conor J. O'Brien
onder zijn nom de plume Villagers
. Een plaat die bij momenten heel erg doet denken aan... Bon Iver
. Toeval?
Weemoed & zwaarmoedigheid zijn aan zingende Ieren welbesteed, en dus ook aan de Dubliner O'Brien. Want vrolijk(er) wordt men niet van songs met titels als 'I Saw the Dead', 'Becoming a Jackal'
of 'To Be Counted Among Men'
: bij de verdeling van de rantsoenen
Zelfvertrouwen en Levenslust stond O'Brien zo te horen helemaal achteraan. Zelfs een lijnbus die op zich laat wachten, doet hem donkere gedachten denken. In 'Twenty-Seven Strangers'
is dat, een dotvan een aanstekelijk nummer, zoals O'Brien er op deze debuutplaat élf uit zijn mouw heeft geschud.
Want zoals pakweg Conor 'Bright Eyes' Oberst
of wijlen Elliott Smith
beheerst hij het gouden kunstje om troosteloze, soms zelfs morbide teksten op montere muziek te zetten, de luisteraar aldus om de haverklap misleidend.
Een paar voorbeelden? 'My love is selfish / And I bet yours is too' opent hij boudweg in 'The Meaning of the Ritual'
. En in 'Home'
klinkt het bitter: 'I don't wanna take this trip alone / 'Cos then I'll never reach my home' - en wordt familie 'poison sweet as nectar' genoemd. Maar, suggereert hij kwaadaardig in het titelnummer: 'Before you take this song as truth / You should wonder what I'm taking from you / How I benefit from you being here / Lending me your ears / While I'm selling you my fears'.
Maar wél stuk voor stuk bekoorlijke popliedjes dus, die O'Brien - hij bespeelt alle reguliere instrumenten zelf en hij zingt ook alle stemmen - met zwier heeft aangekleed. Dat pakt onveranderlijk goed uit, behalve in 'Ship of Promises'
, dat veelbelovend inzet met de licht aanzwellende strijkers die Franse yéyé-pop uit de jaren zestig haar élégance gaven - denk aan Hervé Vilard
- en vervolgens aan een overdaad aan percussie ten onder gaat.
Een kleine smet op een voor de rest voortreffelijke cd, die laat horen dat americana, folk, crooner en sixtiespop (Cat Stevens
) au fond bloedverwanten zijn. Maar 't is ook een linke plaat, want wedden dat u bijvoorbeeld 'You'll be my master and I'll be your fever' - het creepy refrein uit 'The Pact (I'll Be Your Fever)'
- ogenblikkelijk en luidkeels zult meezingen? In de Brusselse Nieuwstraat - of de Edegemse Boniverlei - zal het u op bezorgde fronsen van voorbijgangers te staan komen. In het Poelsteegje kan het straffeloos.
