Vincent Byloo in Humo's vriendenhoekje op Rock Werchter
Let's just stay friends. Het is een zin die we de afgelopen jaren zo vaak te horen kregen, dat we er nu ook maar eens echt werk van maken. Hobby's en partners delen, vriendschapsbandjes haken, bloedpacten sluiten: leer de beste vrienden van Humo kennen, alhier.
undefined
Mijn naam: Vincent Byloo
Mijn leeftijd: 32
Ik ben woonachtig te: Leuven. Maar ik heb al zo’n beetje overal gewoond. Noem me gerust een moderne nomade.
Ik ben bezig aan mijn hoeveelste pintje: Goed dat je me zo vroeg op de dag treft (14.44u, red.) of dit had een gênante vraag kunnen zijn. Ik zit nog maar aan mijn tweede. Maar wees gerust : ik ga straks weer gewoon voor de dagelijkse zuipbeker van de VIP-tent.
Mijn eerste keer Werchter was: Balen. We schrijven het jaar 2000, ik was speciaal gekomen voor Pearl Jam, maar die zegden last minute af na het drama in Roskilde. En alsof dat nog niet erg genoeg was, besloot de organisatie om Live gewoon een tweede keer te laten optreden. Een twééde keer! Adding insult to injury noemen ze dat.
Het festivalmoment dat ik altijd zal onthouden: Die keer dat ik tijdens een interview met Nelly Furtado merkte dat ze onder haar diep uitgesneden blouse geen bh aanhad en het volstond om bij elke vraag een beetje stiller te praten om haar almaar dieper te laten vooroverbuigen. En natuurlijk ook die keer dat ik bij The Prodigy mee op het podium stond. In een latex pakje. En zo’n rode bal in mijn mond.
Een gewoonte die ik dringend moet afleren: Dingen uitvinden tijdens interviews.
De groep die ik absoluut niet wil missen: Je bedoelt: de groep die ik zeker zàl missen ? Ik zit de hele avond vast in de StuBru-studio (Byloo presenteert elke avond All Areas tussen 22u en 2u), en ik moet dus de beste dingen vanop een afstand volgen. Maar ik ben wel blij dat ik Pete Doherty live heb zien degenereren op de Main Stage. En ik ben speciaal naar Oscar and The Wolf gegaan om me ervan te vergewissen of ze in ‘Princes’ werkelijk ‘Got my balls in the water’ zingen. Ja hoor !
Mijn meest waardevolle bezitting op Werchter is: Mijn Focus Knack Festivalgids. Ik ga nergens heen zonder.
Als mijn moeder hier was, zou ze zeggen: Iets in de trant van 'Is dat hemd wel gewassen?' of 'Zou je die versleten schoenen nog wel aandoen?' Mijn moeder is nogal van het vestimentair corrigerende type.
Wat ik later graag wil worden: Nuchter. En op middellange termijn: een goede radiopresentator.Op mijn twaalfde speelde ik op mijn kamer al radiootje. Maar zo rond mijn veertiende had ik door dat me dat nooit écht zou lukken.
Mijn grootste talent: Doen alsof ik geen talent heb.
Als ik iets aan mezelf zou kunnen veranderen: Dan zou ik graag wat meer talent hebben.
De ergste job die ik ooit gedaan heb: Kan ik onmogelijk op antwoorden: ik heb nooit voor Humo gewerkt.
Wie mag er vanavond onverwachts opduiken in je tent: Mijn favoriete filosoof, Alain de Botton. Na vier dagen hersenloze muziek snak ik stilaan naar een goed gesprek.
Welk land wordt wereldkampioen? Ik ga voor de finale tussen Brazilië en Nederland. En de ploeg met de mooiste schwalbes wint.
De Rode Duivel op wie ik het meest lijk: Timmy Simons. Dat ‘net niet’-gehalte van hem.
Zo moeten de mensen mij later herinneren: ‘ Gewoon een beetje’ zou al veel zijn.
Het eerste dat ik doe wanneer ik terugkom van Werchter: Ik ga thuis nog een week wakke frieten eten en op een matje slapen. Om de overang niet te bruusk te maken, begrijp je?
De song die ze mogen spelen op mijn begrafenis: De zomerhit van 2065, op voorwaarde dat Christoff tegen dan al met pensioen is.
undefined
