Voice of Witness: Mimi Lok
Zo onwennig als Dave Eggers zelf applaus in ontvangst nam, zo gul vroeg de schrijver zijn Gentse publiek te applaudisseren voor Mimi Lok, de executive director van ‘Voice of Witness’: ‘Zij heeft het allemaal zo georganiseerd als ik het nooit zou kunnen.'
Toen ze binnenkwam, keek ze rond en zei ze: ‘Wat een rotzooi!’ Nee, daar is te beleefd voor. Maar in elk geval heeft Mimi van twee boeken en een idee een sterke organisatie gemaakt. Ik heb haar helemaal mee naar Gent gesleept om uw applaus in ontvangst te nemen.’
Mimi Lok «Verhalen mondeling doorvertellen is me met de paplepel ingegeven. Mijn ouders zijn in de jaren 60 van Hong Kong naar Engeland geëmigreerd. Ze komen uit boerenfamilies, mijn moeder heeft nooit onderwijs genoten. Maar omdat ze gek was op verhalen, heeft ze zichzelf leren lezen. Ze was zelf ook een zeer begenadigd verteller: als immigrant had ze mijn twee zussen, mijn broer en mij dan ook véél over vroeger te vertellen. Wij vonden het heerlijk als ze weer eens op haar praatstoel zat, ’t was voor ons een manier om ons verbonden te voelen met onze voorouders. Haar verhalen vervulden me ook met respect voor wat mijn ouders allemaal geriskeerd hadden en voor al het harde werk dat ze verzet hebben om hun kinderen een toekomst te geven. In veel gezinnen wordt dit soort gesprekken niet gevoerd, omdat ze het vooral belangrijk vinden zo snel en zo grondig mogelijk Amerikaan of Brit te worden. Ze weten niet wat ze missen.»
HUMO Hoe ben je van Engeland in San Francisco beland?
Lok «Na de kunstschool - ik ben schilder - ben ik in Hong Kong gaan wonen, waar ik toevallig in de journalistiek belandde. ’t Was de tijd dat Hong Kong terug naar China werd overgeheveld en behoorlijk wat grote kranten, vooral uit Amerika, zetten in die periode agentschappen in Azië op. Ze waren aldoor op zoek naar tweetaligen met vrije tijd, zodat ik, die aan de kost kwam door les te geven, me aanmeldde en achtereenvolgens fixer, vertaler en journalist werd. De American dream in het klein (lachje). In die tijd heb ik mijn eerste interviews gedaan en veel over migratie en nationale identiteit geschreven – alsof ik 'Voice of Witness' toen al onbewust al aan het voorbereiden was.
»Een poosje later ben ik naar San Francisco gekomen voor een cursus creatief schrijven en daar ontmoette ik Peter Ornor. Na afloop van mijn studies was mijn visum nog een jaar geldig en ik besliste dat jaar te spenderen aan het project waar Peter me over verteld had: ‘Underground America’.»
HUMO Wat beviel je zo aan Voice of Witness?
Lok «Alles (lacht). Om te beginnen is het prettig werk op het knooppunt van journalistiek en creatief schrijven. ’t Is ook heel bevredigend: we maken een verschil bij zowel de vertellers als de lezers. We verzetten bakens, ook in het onderwijs. Bovendien steek ik er zelf ook veel van op: bij elk verhaal gaat een heel nieuwe wereld voor me open, niets blijkt te zijn zoals ik dacht dat het was.
»Ik ben ook altijd een fan geweest van zelf je eigen job te creëren. Daarom geeft het zoveel voldoening dat ik die organisatie heb kunnen laten opbloeien. ’t Was niet makkelijk, er was veel schrapen, goede wil en steun van anderen met goede wil nodig. Toen ik in 2008 besloot om me aan 'Voice of Witness' te wijden, was de financiële crisis immers op zijn hoogtepunt. In die omstandigheden is een infrastructuur uitbouwen en fondsen vinden niet eenvoudig. Maar wonderlijk genoeg kon ik na 18 maanden een eerste collega aanwerven om te helpen met fondsen werven en daarna is het relatief snel gegaan.
»Heb ik al genoeg redenen gegeven? O, wat ik zeker niet mag vergeten: er gaat veel koffie om bij ‘Voice of Witness’ (lacht). Die met steeds meer mensen gedronken wordt, want na elk boek zijn er wel vertellers met wie we contact houden. Heerlijk (lacht).»
