‘Vrouwen zijn soms niet normaal hoor. Dan kwamen ze in mijn oor fluisteren terwijl hun vent wat verder stond’

In de ratrace van het leven heeft Tijs Vanneste, ooit in de bekendheid gesukkeld als Jef Van Echelpoel, een tuinstoeltje genomen, om zich met een tripel aan de kant van de weg te zetten. Daar zit hij goed. Hij komt pas uit de schaduw als hij daar zin in heeft, zoals nu: in het Eén-programma ‘De Kemping’ runt hij een camping, samen met een tiental jongeren die klappen kregen van het leven. ‘Als je iets kunt doen voor een ander, maar je doet het niet, dan ben je een kwiet.’ De 7 Hoofdzonden, jom.

Plaats van afspraak is het atelier waar Tijs Vanneste zijn tattoos zet, en waar zijn vitaliteit van de muren spat: hij vindt het leven niet gewoon keigoed, maar – we zitten tenslotte in het zachte groen van de Kempen – kaï-goed. Maar eerst: ‘De Kemping’.

TIJS VANNESTE «Ik ben altijd al bezig geweest met sociaal werk: ik werkte jarenlang in de gevangenis en in het buitengewoon onderwijs. Dus het concept sprak mij meteen aan. En er was een fantastische klik met productiehuis De Chinezen. Ze vroegen mij zelfs om een échte Chinees te worden, en in de toekomst nog vaker met hen samen te werken.

»‘De Kemping’ is méér dan een programma. Ik heb ook een plaat gemaakt, samen met mijn kameraad Lange Polle (Paul Van Bruystegem, bassist van Triggerfinger, red.): twaalf nummers vol bluesy, rootsy americana, geïnspireerd op de verhalen van die mannen. Ik heb twee maanden van 7 uur ’s morgens tot 23 uur ’s avonds met hen gewerkt, dus ik kende hen op den duur wel.»

HUMO Wat was de constante in die verhalen?

VANNESTE «Als ze al iets gemeenschappelijk hadden, dan wel de opvoeding die niet altijd van een leien dakje liep. Uit wat voor nest je komt, dat is voor iederéén bepalend.»

HUMO Hoe viel dat bij jou mee?

VANNESTE «Kaï-goed! Mijn ouders zaten allebei in de chemie. Ons vader was kwaliteitsmanager bij Janssen Pharmaceutica en ons ma was laborant. Ik groeide op in Dessel, een klein dorp. Ik was een straatjong in de goeie zin van het woord – de straat was een echte gemeenschap. Mijn vrienden van toen zijn ook mijn vrienden van nu. En iedereen in het dorp kende mij. Dat had iets geruststellends. Als ik iets uitstak, dan duurde het geen halfuur of ons moeder wist ervan.»

HUMO Dat is toch eerder een nadeel?

VANNESTE «Ik kwam daarmee weg. Ik zag mezelf altijd als een zondagskind, met een goeie, vrije opvoeding. Ik vertelde álles thuis, van mijn eerste joint tot mijn eerste lief. Met alles kon ik bij mijn moeder terecht. De littekens die ik heb opgelopen, heb ik louter aan mezelf te wijten.»

HUMO Zoals?

VANNESTE «Te veel drinken en wat tanden verliezen, met de politie in aanraking komen... (Wuift weg) Maar nooit iets extreems.»

HUMO Ik denk dat we eraan kunnen beginnen.

TRAAGHEID

VANNESTE «Ik ben een echte luierik. Ik heb weinig nodig. Als je op een terras zit met een tripel, en uw mannen zijn verderop aan ’t ravotten, dan doe je niks, maar tegelijk heel véél: dan zit je echt ín dat moment.

»Het is het één of het ander voor mij: ofwel smijt ik mij extreem in het nietsdoen, ofwel doe ik heel veel, heel snel. Maar ik vind niet dat je hard móét werken. Ik heb een paar vrienden die niet mee willen met deze maatschappij: top. Ik ga daar niet over oordelen. Eigenlijk zou ik willen dat ik het ook kon: ik zou liever nog meer op mijn gemak zijn, en niet zo veel verlangen naar van alles en nog wat.»

HUMO Je ambitie verhindert je om niks te doen?

VANNESTE «Nee, ambitie heb ik totaal niet. Of niet méér. Mijn ambitie was: vrij zijn. En doordat ik kan leven van mijn tattoowerk, bén ik vrij. Sindsdien heb ik nooit meer het gevoel gehad dat ik moet werken, en ben ik begonnen aan wat ik mijn ‘pluslijst’ noem. Alles wat er nu nog bij komt, is bonus. Zoals werken voor De Chinezen of een plaat maken met de Polle. Hoe zalig is dat? Ik kan leven van tekeningskes op de mensen maken!

»Het is ook maar door die relaxte houding aan te nemen, dat er veel op mijn pad is gekomen. Als je jong bent, wil je van alles en nog wat. Pas toen ik dat allemaal heb losgelaten, zijn al die dromen uitgekomen.»

HUMO Wat me opviel toen je te gast was in ‘De Columbus’: bij elke kleine tegenslag liet Wim Lybaert zich uit zijn lood slaan, maar jij niet. Jij leek er een soort genoegen in te scheppen.

VANNESTE «Het onverwachte is altijd plezant. De feestjes waar op voorhand nogal wat kak aan hangt, zijn meestal niet de tofste. De avonden waarop je rustig iets gaat drinken en pas ’s morgens vroeg thuiskomt: dát zijn de goei. Mijn beste vrienden staan op dezelfde manier in het leven. Als wij naar een festival gaan, is dat een avontuur. Het kan gebeuren dat wij ineens in de backstage zitten met ik-weet-niet-wie, óf dat we bij een boer in de hof belanden en niet eens op het festivalterrein raken. Dat is toch fantastisch?»

HUMO Niet toevallig kwam Tom Waes, in de aflevering van ‘Reizen Waes’ over Antwerpen, naar jou voor een lesje in onthaasting.

VANNESTE «De Waes heb ik leren kennen via Pascal Braeckman, die ik dan weer heb leren kennen op een feestje. Zálige vent. Geef die een pint in zijn pollen en hij is content. Op Graspop moet je hem weleens ’s middags in zijn bed steken, omdat zijn ketel vol is. Op datzelfde feestje heb ik ook Tim Van Aelst leren kennen. Een totaal ander type: een Antwerps haantje, maar tegelijk erg gevoelig. Ik denk dat ik ons wel goeie maten mag noemen.»

HUMO Ook nadat hij je in de luren had gelegd in ‘Hoe zal ik het zeggen’?

VANNESTE «Tja, daar was ik niet zo blij mee (Vanneste werd in het verborgencameraprogramma als een kind behandeld op restaurant, red.). Ik maak er voor mezelf een punt van om pas op tv te komen als ik iets te zeggen heb. Maar dan proberen ze je te paaien: ‘Dat is goed voor uw carrière!’ Hóé carrière, wélke carrière? Ik moet geen carrière hebben: laat mij maar gewoon doen.»

HUMO Terug naar ‘De Kemping’: je werkt met jongeren die niet makkelijk werk kunnen vast- houden. Over mensen die geen job vinden, wordt vaak gezegd dat ze lui zijn.

VANNESTE «En da’s totáál niet waar. Je moet zien te overleven met de wapens die je van ’t leven hebt gekregen. En sommigen worden met een stok in de oorlog gedropt. Niks is zwart-wit. Dat is het probleem van nu, met al die extreme meningen: je vergeet dat elke mens, wat je ook over hem dénkt te weten, een eigen verhaal heeft.»

HUMO Een tv-programma maken is normaal gezien keihard werken.

VANNESTE «Dat had ik snel door: zo’n tv-ploeg duikt ergens in en komt pas drie maanden later weer boven. Dat wilde ik niet. Ik heb direct gezegd: ‘Het moet plezant blijven, want anders is dit meteen ook het laatste programma dat ik maak. En de weekends zijn voor mijn gezin.’ Eerst vonden ze dat een vreemde houding, maar achteraf zeiden mijn bazen: ‘We beginnen het te snappen.’ (lacht)»

HUMO Nog een laatste puntje bij traagheid: jouw zwemmers.

VANNESTE (lacht) «Ja. Echte watertrappelaars, hè.»

HUMO Je vrouw en jij deden een beroep op ivf om zwanger te worden. Hoe was dat?

VANNESTE «Heel zwaar. (Stil) Ik hou er het gevoel aan over dat ik uitgevochten ben. Dát is mijn laatste gevecht geweest. En met ‘gevecht’ bedoel ik: het gevoel hebben van te moeten strijden, en ondanks de tegenslagen die op je afkomen toch niet te willen opgeven. Ik heb er echt een knauw van gekregen, jom.

»Ik kan veel aan. Geef mij een kruis en ik draag het wel. Maar hier was mijn vrouw bij betrokken. En ik kreeg daar een enorm schuldgevoel van. Ik weet dat ik er eigenlijk niks aan kan doen, maar toch.

»Ik marcheer pas goed en wel als thuis iedereen gelukkig is. Anders ben ik er met mijn kop niet bij, en sleep ik een denkbeeldige molensteen overal met me mee. Dus ja, ik vond ivf een heel, héél zwaar proces. Een maker of kraker voor een relatie ook. Ik snap goed dat koppels nadien uiteengaan.»

HUMO Wat als het bij jullie uiteindelijk niet was gelukt?

VANNESTE «Dan had ik tegen haar gezegd: ‘Kom, je hebt nog zoveel kansen. Tien jaar jonger dan ik. Ga met iemand anders.’»

HUMO Het is natuurlijk wél gelukt.

VANNESTE «Ik had het daarnet over die pluslijst, maar vanaf toen was ik écht kleir. Toen na onze Cis ook nog onze Cas erbij is gekomen, was dat helemaal een godsgeschenk.»

HUMO Lisse liet negen vogeltjes op haar pols tatoeëren, voor de negen embryo’s die het niet gehaald hebben. Wat is voor jou de speciaalste tattoo die op jouw lijf staat?

VANNESTE «Mijn hart, met daarop het woord ‘content’. Die heb ik na de geboorte van onze Cis laten zetten. De simpelste en de belangrijkste.»

HOOGMOED

VANNESTE «Ik denk dat mijn hoogmoed perfect in balans is. Ik weet wie ik ben, wat ik kan en niet kan. Geen valse bescheidenheid, maar tegelijk geen arrogantie: daar is ook geen reden toe.

»Als ik morgen zou kunnen leven van anoniem muziek te maken, deed ik dat meteen. Ik heb dat trouwens net nog getest: ik heb een muziekproject gemaakt dat technisch gezien kaï-goed in elkaar zit, en dat anoniem naar de radiozenders gestuurd. Om te checken: wie gaat ernaar luisteren? Het antwoord: niemand (lacht). Via de link kon ik zien dat ze er niet eens op geklikt hadden. En ik weet goed genoeg: als ik mijn kop erop plak, luisteren ze wél. Je moet je niet afvragen hoe moeilijk het is voor beginnende bands.»

HUMO Wat vind jij jouw beste eigenschap als tv-figuur?

VANNESTE «Geen idee! Echt niet. Een programma op Eén: dat is wel wat voor een pummel uit Dessel. Dus denk ik daar liever niet over na.»

HUMO Was het succes van Van Echelpoel vervelend?

VANNESTE «Nogal. Er is veel druk om een tweede, minstens even succesvolle, hit te schrijven. Maar ik word niet gelukkiger van de radiozenders te plezieren. Als ik met Van Echelpoel nog eens iets zal doen, dan zal het puur zijn omdat Yves (Gaillard, red.) en ik vinden dat we nog eens iets moeten doen.»

HUMO Ben je door het succes van Van Echelpoel ooit naast je schoenen gaan lopen?

VANNESTE «Totaal niet. Van Echelpoel was puur een mop die onverwachts ontplofte. In die mate dat wij dachten: ‘Wattefuck is dees?’ Voor de socioloog in mij was dat superinteressant: ‘In welke zoo ben ik terechtgekomen?’ Ik heb dat spelletje even meegespeeld, maar ik had al snel door dat het niks voor mij was.

»De piek met Van Echelpoel was Graspop. Iederéén herkende mij: een ramp. Ik heb mijn haar kortgeknipt, maar daarmee was het nog niet opgelost.

»Ik heb trouwens ook ooit lange dreads gehad. Die heb ik op een gegeven moment afgeschoren, omdat de mensen maar bleven vragen: ‘Mogen we daar eens aankomen? Mogen we die wassen?’ Fuck off, man! Laat me doen.»

HUMO Probeerde je je ooit wél te conformeren? Je hebt nog tien jaar in het onderwijs gestaan.

VANNESTE «Ik ben al eens getrouwd geweest, met mijn jeugdliefde: een goeie relatie, daar niet van, maar toen bleef ik in tweede vitesse bollen. Hoe gaat dat? Je bent jong en je begint op hetzelfde punt, maar die relatie gaat zo (laat zijn handen uiteengaan). Dat begint te trekken, en te trekken, en op den duur kun je dat niet meer houden. Na de scheiding waren mijn benen vanonder mijn lijf gemaaid. Maar achteraf bekeken was dat het beste dat mij kon overkomen.

»Niet zo heel veel later ben ik Lisse tegengekomen. Toen ik háár tegenkwam, dacht ik: ‘How jom, dit bestáát of wat?’ Zij bracht mij van tweede vitesse naar een automatique met acht versnellingen.»

HUMO Nog over ambitie: tegen jouw moeder zeiden ze vroeger dat jij achter de vuilniskar zou belanden, of in de gevangenis.

VANNESTE «Dat was de schooldirecteur die dat zei. Ik heb achteraf nog een sollicitatiemail naar hem gestuurd, toen ik stopte met mijn job in de gevangenis en besliste om in het onderwijs te stappen. Hij vroeg: ‘Betreft het hier dé Tijs Vanneste?’ Waarop ik: ‘Ja. De gevangenis heb ik intussen gehad, dus nu zou ik graag naar het stort komen.’ (lacht) Niks meer van gehoord.»

GRAMSCHAP

HUMO ‘Tijs heeft een pittig karakter,’ zei Lisse in Humo. ‘Hij schoot vroeger soms ferm uit zijn krammen als we ruzie hadden.’

VANNESTE «Dat was omdat ik toen nog heel defensief was, na mijn scheiding. Het ging mij allemaal geen tweede keer overkomen: dat idee.

»Ik weet dat er een gevaarlijke rand aan mij zit, maar die komt eigenlijk zo goed als niet meer boven tegenwoordig – tenzij wanneer ik vind dat hij móét bovenkomen. Wanneer ik iets racistisch hoor, bijvoorbeeld. Ik ben zelf geen Afrikaan, maar dat ligt héél gevoelig.»

HUMO Ben je ooit in een gevecht verzeild geraakt?

VANNESTE «Nee. Of ja, één keer in het derde leerjaar. Toen heb ik iemand een lap gegeven omdat die zei dat de gasten van Milli Vanilli niet echt zongen.»

HUMO (lacht)

VANNESTE «Ik wil het niet horen: ik kies er nóg voor om te geloven dat ze zelf zongen.»

HUMO Wanneer ben je voor het laatst uit je slof geschoten?

VANNESTE «Dat was een situatie met mijn werkvolk hier. Ik kreeg het op een bepaald moment te druk in mijn tattooatelier. Ik kreeg veel open sollicitaties, maar ik ging liever zelf op zoek naar mannen die ik de stiel wilde leren. Zo ben ik uitgekomen bij twee kerels die het niet altijd makkelijk hadden met zichzelf. Ik heb hen onder mijn vleugels genomen, een goeie job gegeven... Tot één van hen zei dat hij op eigen benen wilde staan. Toevallig zei de andere dat ook. En toen ben ik er heel onnozel achtergekomen dat die mannen met het idee speelden om samen een nieuwe shop te openen, niet zo ver hiervandaan. Ik was daar zo, maar zó door gekwetst. Ik heb hen opgebeld: ‘Je hebt een halfuur om alles te komen leeghalen, of ik smijt het op straat.’ Het was een soort vadermoord, ik ben daar eigenlijk nog altíjd kapot van. Ik moet die mannen niet meer horen of zien.»

HUMO Ben jij rancuneus?

VANNESTE «Als je ’t verkorven hebt, heb je ’t verkorven. Loyaliteit is alles voor mij. De Polle mag mij voor de rest van zijn leven álles vragen: ik zou mijn eigen broek uitdoen en ze meegeven. Maar bij mij krijg je maar één kans: steek een mes in mijn rug en het is voorgoed gedaan.»

HUMO Je vrouw zei in Humo dat ze op haar 15de in een relatie was terechtgekomen met een manipulatieve narcist, die een groot deel van haar leven heeft getekend. Ben je die man weleens tegen het lijf gelopen?

VANNESTE (blaast) «Ik heb aan Lisse moeten beloven dat ik die gast met rust zal laten. Ik zou zijn kloten in zijn keel sjotten. In mijn fantasie maak ik hem kapot. Maar ik raak hem niet aan.

»Gelukkig is mijn vrouw intussen helemaal op haar gemak. Bij mij kan ze zijn wie ze is, met al haar goeie en slechte kanten. Haar jeugdvrienden zeiden: ‘We hebben haar nog nooit zo zien opbloeien.’ Daarvoor was ze kapot, er schoot niks meer van haar over. Ja, van dat onrecht kan ik woest worden. Want het erge is: die gast blijft ermee wegkomen. Er moet een dag komen dat hij écht tegen de lamp loopt.»

HEBZUCHT

VANNESTE «Ik ben jaren geleden begonnen met wat ik ‘materiële ontgifting’ noem. Ik wil af van alles wat ik niet nodig heb. De dingen die ik wél nodig heb, moeten kaï-goed zijn, zoals mijn tattoogerief en mijn computer. Maar dat is niet veel. Ik heb ook niet veel kleren. Ik pak wat er bovenaan in de kast ligt. Als mijn vrouw zegt dat ik een jeansbroek nodig heb, dan ga ik er vijf halen en dan kom ik jaren toe.

»Een Belg werkt al eens graag in het zwart, dan heb je veel geld dat je kunt laten rollen. Dat is mij de stress niet waard: ik probeer zo verstandig mogelijk dingen op te bouwen, zodat mijn kinderen er later iets aan hebben. Om hen in alle mogelijke omstandigheden veilig te stellen, betaal ik mij blauw aan verzekeringen.»

HUMO Heb je veel centen overgehouden aan Van Echelpoel?

VANNESTE «Nee, begot! Hadden we ons succes uitgebuit, en overal actes de présence gegeven... Ja, dan wel.»

HUMO Wat is het gekste financiële voorstel dat je ooit gekregen hebt?

VANNESTE «Een BMW! Een promotor belde voor de zoveelste keer met de vraag om mij ergens een paar minuten te mogen opvoeren. Ik zag het echt niet zitten, dus ik weigerde, maar ik voegde eraan toe: ‘Of ge moet mij zo’n chique BMW geven!’ Die mens zei doodserieus: ‘Daar kan over gepraat worden.’ Ik schoot bijna in paniek! Ik moet geen BMW hebben, jom, laat het zo.»

HUMO Als er een bedrag met achttien nullen op jouw bankrekening zou staan, in hoeverre pakte je het leven dan anders aan?

VANNESTE «Niet. Ik moet eerder opletten dat ik mijn geld niet wéggeef. Een vriend van mij kreeg een paar weken geleden een serieuze opdoffer te verwerken tijdens zijn verbouwingen. Ik zat in de zetel na te denken toen mijn vrouw mij opeens streng aankeek: ‘Néé, je gaat dat niet doen!’ Zij wist dat ik hem die centen wilde geven. Maar dat was misschien ook niet zo’n goed idee.»

GULZIGHEID

VANNESTE «Ik geniet van een tripel, van een goed jointje... En dan nog het liefst omringd door mensen die ik graag zie. Met maten rond de vuurkorf: dat is het toch? Daar mag nog een goed muziekje bij, en genoeg flauwe zever. Gaan zitten en zien hoe de vrienden onderling zitten te keuvelen – ik moet zelfs niet meedoen, ik huppel wel mee op de achtergrond – daar kan ik ongelofelijk van genieten.»

HUMO Heb jij je ooit serieus in de drugs gestort?

VANNESTE «Dat niet. Ik heb wel van alles geprobeerd, uit nieuwsgierigheid, maar niks met naalden. En er zijn nog altijd dingen waar ik nieuwsgierig naar ben, zoals lsd.»

HUMO Ik las net de biografie van acteur Cary Grant: hij beweerde dat lsd zijn leven had veranderd.

VANNESTE «Ik ben nogal een symbolische, randje psychedelische denker. Ik maak rare associaties. Dat is ook mijn job als tattooartiest: als iemand mij zijn verhaal vertelt, dan zie ik daar direct tekeningen en symbolen in.

»Ik ben mijn hele leven – tot ik kinderen kreeg – een geroutineerde blower geweest. En voor mij was dat oké, maar veel mensen krijgen daar psychoses van. Het is echt belachelijk om met drugs te dwepen.»

HUMO Wat als jouw kinderen ooit zeggen dat ze geïnteresseerd zijn in een joint?

VANNESTE «Dan zou ik het liefst hebben dat ze die met míj roken. Ik hoop alleszins dat ik hen kan opvoeden op zo’n manier dat ze open met mij zullen willen praten.»

HUMO Heb jij ’t aan je ouders verteld toen je paddo’s nam?

VANNESTE «Nee, maar ze zullen dat wel geweten hebben: ik woonde in een Hollands antikraakpand, omgeven door hippies, kunstenaars en muzikanten (lacht). Wij hadden niks nodig, en als we toch iets nodig hadden – bier en wiet – gingen we muziek spelen op straat.

»Trouwens: van coke snap ik de charme al helemáál niet. Dat je dat voor je plezier doet... Je wordt er geen toffe mens van, wel integendeel: je wordt een gemene versie van jezelf, met veel praat. Zo’n opgefokte boel. Laat mij maar op mijn gemak zijn. Cocaïne en ik, dat is als een tang op een varken.»

AFGUNST

VANNESTE «Ik kan mij zelfs niet inbeelden hoe het moet voelen om jaloers te zijn. Niet op een andere vent, niet op succes.... Mocht mijn beste vriend een fantastische duivenmelker blijken te zijn, en hij mag morgen in Rome naar een kampioenschap, dan ga ik méé.»

HUMO Is er geen muzikant van wie je graag een dagje het talent zou lenen?

VANNESTE «Nee. Ik heb helden, maar ik zou ze niet willen zijn. En ik ben zelden star-struck. De enige uitzondering: anderhalf jaar geleden had ik een ontmoeting met Herman van Veen. Ik was opeens weer een puber, met mijn mond vol tanden. Ik wilde vragen om samen een liedje te maken, maar ik deed dat op zo’n onnozele, kinderlijke manier dat hij wellicht dacht: wat een sukkelaar. Op een bepaald moment aaide hij over mijn kop: ‘Heel goed bezig, jongen.’ (lacht)

»Ontzag in het algemeen is mij eigenlijk vreemd. Ik hou van kunst, maar met betraande ogen door een museum lopen? Nee. Zet mij aan de rand van de Grand Canyon, en ik denk waarschijnlijk: allee goed, gaan we dan nu iets eten? En mocht David Bowie hier nú binnenkomen, dan zou ik hem de hand drukken: ‘Graaf, man, hoe jij in ’t leven staat!’ En hem een pintje aanbieden. Maar meer niet. Alleen door Herman van Veen raak ik van mijn à propos (lacht).»

HUMO Is er dan niemand die je door en door bewondert?

VANNESTE «Toch niet in de kunstwereld. Weet je wat iets voorstelt? Wat Réginald Moreels doet. Of wat Dirk Van Duppen deed. De zwakkeren in de maatschappij écht helpen.»

HUMO Doe jij genoeg?

VANNESTE «Als je iets kunt doen voor een ander, móét je dat doen. Als je dat – uit luiheid of wat dan ook – niet doet, dan ben je een kwiet. Ik kan alleszins niet anders: iets doen voor iemand anders, daar haal ik mijn plezier uit. En met ‘De Kemping’ is de cirkel rond: ik kan creatief zijn, muziek maken én iets sociaals doen. En in het beste geval ook nog kiezelsteentjes verleggen.»

ONKUISHEID

VANNESTE «Ik heb weinig relaties gehad. En in de korte periodes dat ik single was, liep ik gestresseerd rond. Een helse tijd was dat; dan was ik op mijn ongelukkigst. Ik heb zelden een onenightstand gehad, maar de keren dát ik er één had, ging ik achteraf ook kapot van schuldgevoel. Da’s echt niks voor mij. Ik moet rust hebben, zekerheid en stabiliteit.

»Vrouwen zijn soms niet normaal, hoor. Er zijn vrouwen geweest die híér dingen in mijn oor kwamen fluisteren terwijl hun vent dáár stond. En vaak kénde ik die mannen. Ik reageerde daar niet op, maar toch voelde ik mij daar slecht bij. Nu gebeurt dat niet meer. Lisse is een héél knappe vrouw, dus als zij naast mij staat, zal dat wel afschrikken (lachje).

»Weet je wat ik denk? Er zijn veel minder interessante vrouwen dan mooie vrouwen. Maar als je dan toch, als bij magie, de gouden combinatie vindt – een interessante vrouw die óók nog eens heel mooi is – dan moet je je handjes kussen. Ik heb zo iemand gevonden: mijn vrouw is één van de meest zeldzame wezens op aarde.»

HUMO Je hebt Lisse leren kennen toen je een doek van haar kocht. Was het jou echt om dat schilderwerk te doen?

VANNESTE «Ja, ik wist zelfs niet wie zij was. Ze deed een vernissage, maar ik ben niet zo’n sociale gast en ik had geen goesting om tussen ’t volk te gaan staan, dus vroeg ik of ik iets later mocht komen kijken. Die eerste interactie stelde niet veel voor.»

HUMO Niet veel later, op café, vroeg je of je haar mocht kussen. Zij vond dat van een nooit eerder geziene beleefdheid.

VANNESTE «Daar zijn eerst wel wat dates overgegaan, hoor.»

HUMO Is dat, à la Herman van Veen, één van die paar momenten in je leven dat je zenuwachtig was?

VANNESTE «Zeker. Achteraf bleek dat zij het niet normaal vond dat ik daarvoor nog niet geprobeerd had om haar te kussen: het stoorde haar bijna. Maar ik heb veel zeer gehad van mijn eerste huwelijk, dus hield ik de boot lang af.

»Ik ben slecht met zeer. Mijn hond is zeventien jaar geworden. Ik zou doodgraag weer een hond hebben, maar ik durf niet. En zo gaat dat ook met relaties. Je moet je kwetsbaar durven opstellen. En dat doe ik niet graag. Of het nu gaat over die gasten uit mijn tattooshop of over mijn scheiding: als ik de sleutel tot mijn hart aan iemand geef, en die wordt misbruikt... Dan ga ik kapot.»

HUMO Wat heeft ervoor gezorgd dat jij toch de sleutel aan Lisse gaf?

VANNESTE «Haar karakter, haar volharding. Ze zei: ‘Je kunt doen wat je wilt, ik laat niet los.’ Het is mijn beste beslissing ooit geweest om me niet te verzetten.

»Wette, er is niks zo belangrijk als een goeie fundering. Al de rest maakt niet uit: dat komt en dat gaat. Maar een goeie fundering verankert je leven. Voor mij is dat mijn gezin. Ik denk dat ik álles kan, zolang dat maar juist zit. En dat zit goed.»

HUMO Goed, hè?

VANNESTE «Kaï-goed.»

‘De kemping’, Eén, donderdag 15 april, 20.35