VTM kleurt je dag: voor anker in Faroek Özgünes
'Voor de meeste Turken én de meeste Vlamingen zie ik er niet Turks genoeg uit. Ik zal me eens drie dagen niet scheren: kijken wat ze dan zeggen.' Faroek Özgünes de stoppels van het lijf gevraagd.
Hier en daar een rimpel in het jongensachtige gezicht, oprukkend grijs aan de slapen en een mooie, donkere stem: de rol van nieuwsanker zit Faroek Özgünes als gegoten. Özgünes (42) werkte al veertien jaar in Vilvoorde toen de pas aangetreden Stef Wauters hem naar de set van de nieuwsstudio stuurde. Het bleek een goede ingeving: de in Turkije geboren en in Limburg opgegroeide Özgünes past met zijn sobere stijl perfect bij de late avond.
HUMO Laatst opende het VTM-nieuws met een uit de hand gelopen burenruzie in Gent en plaatste het VRT-journaal de herdenking van de mijnramp in Marcinelle vooraan. Typerend?
FAROEK ÖZGÜNES « Ja. Met alle respect, maar Marcinelle is kalenderjournalistiek. Het nieuws begint met de actualiteit van de dag, niet met een gebeurtenis van vijf, tien of vijftig jaar geleden. Zo opende het VRT-journaal de afgelopen maand ook stelselmatig met de oorlog in Libanon, zelfs al waren er lang niet iedere dag nieuwe ontwikkelingen. Niet dat wij het belang van dat conflict onderschatten, maar ons uitgangspunt is: binnenland eerst.
» De VTM-nieuwsredactie heeft lang gekampt met een gebrek aan erkenning. De reactie was toen: meer aandacht besteden aan de Wetstraat en het buitenland. Dat was hoegenaamd geen fout - zulke keuzes horen bij het volwassen worden van een redactie. Trouwens, wij konden ons in die periode om het welke koerswijziging veroorloven, want er keek toch geen hond naar de VRT. Tot zij besloten óók royalty en concerten te gaan coveren. Als wij zulke items brachten, werd dat platvloers genoemd; zij konden daar ongestoord het label 'cultuur' op kleven. Ik heb nooit begrepen waarom.
» VRT en VTM hebben jarenlang haast krek dezelfde nieuwsuitzendingen gemaakt. Uit mijn periode als eindredacteur herinner ik me nog hoe opgelucht we vaak waren als we om zes uur merkten dat wij dezelfde onderwerpen hadden als het VRT-radiojournaal. Het was onze toetssteen geworden. De eerste keer dat Eric Goens (sinds vorig jaar hoofd VTM-nieuwsdienst, red.) de eindredactie deed, hadden wij niet één van de vijf items waarmee het VRT-radionieuws opende, maar hij vond dat een goed teken. Het vraagt lef en doorzettingsvermogen om een redactie achter zo'n - toen nog revolutionaire - zienswijze te krijgen.
» Inmiddels varen we opnieuw onze eigen koers. Wij willen een zo groot mogelijk publiek aanspreken, en onze onderwerpkeuze is daarop afgesteld. En ik denk dat we nog altijd korter op de bal spelen dan de concurrentie. De kijkers pikken het niet als je hen bij opmerkelijk nieuws naar een latere uitzending doorverwijst. Door onze 4040-nieuwslijn sturen ze de inhoud van het nieuws zelfs een beetje.»
HUMO Sturen ze niet een beetje véél?
ÖZGÜNES « Neen. Als er ergens een zwaar ongeval gebeurt, merken wij dat meteen. Een uitslaande brand, dat is niet één bericht, maar tientallen: ták-ták-ták. Dan moet je niet twijfelen.»
HUMO Die 4040-nieuwslijn bestaat straks een jaar. Waarom wil de VRT er niet aan?
ÖZGÜNES « Geen idee, maar het gaat ook bij hen gebeuren, zeker weten. De VRT is, net als de BBC, van plan een website te openen waar mensen beeldmateriaal kunnen uploaden. Het is wachten op de eerste grote test. Voor de Engelse omroepen waren dat de aanslagen in de Londense metro vorig jaar: in de uren daarna werden ze overstelpt met mms-beelden van pendelaars. Vroeg of laat krijgen wij ook een gebeurtenis van die omvang.»
Lees het volledige artikel in Humo 3442
undefined
