‘Waar was jullie compassie toen de Syrische en Afghaanse vluchtelingen er een beroep op deden?’

Wat Poetin en het Russische leger uitsteken in Oekraïne is barbaars en boosaardig, en de beelden die ons uit Oekraïne bereiken zijn huiveringwekkend en haast niet te bevatten.

Het is mooi om te zien hoeveel hulpacties op touw worden gezet, en hoeveel mensen bereid zijn om hun huis open te stellen voor de vele Oekraïense vluchtelingen.

Dat sommige mannen niet zitten te wachten op een oude larmoyante winderige bejaarde Oekraïense heks met een bochel en kinwratten en beenzweren, maar vurig hopen op een jonge gewillige pronte zorgzame inschikkelijke Oekraïense postorderbruid met een blonde vlechtenkrans en adembenemende sleutelbeenderen, zou een geweldige satirische sketch kunnen zijn… Dat was het ook, maar de werkelijkheid bleek, althans in Zelzate, nog lelijker en ontluisterender dan ‘De ideale wereld’.

De karikaturale hitsige hypocriete bespottelijke kleinzielige seksistische mannen die hoopten op een verrukkelijke Oekraïense damsel in distress blijken gelukkig een degoutante uitzondering te zijn.

Alhoewel…

Er zijn nu een heleboel mensen in West-Europa die over elkaar struikelen om hun diepe verontwaardiging uit te schreeuwen over het regime van Poetin.

Een regime waarvan we al jaren weten dat het een dictatuur is, een regime dat er geen graten in ziet om dissidenten het zwijgen op te leggen met verbanningen naar Siberische strafkampen, of desnoods met een snelle efficiënte kogel of traag werkend zenuwgif.

Maar natuurlijk is het lovenswaardig dat West-Europese burgers hun steentje willen bijdragen en hun handen uit de mouwen willen steken voor de Oekraïense vluchtelingen.

Dezelfde West-Europese burgers die zich zo hevig en schuimbekkend verzetten tegen asielcentra voor Syrische en Afghaanse vluchtelingen, die er niet voor terugdeinsden om een asielcentrum in Bilzen in brand te steken in november 2019, en die uitgeputte gehavende wanhopige getraumatiseerde ‘donkere’ vluchtelingen stonden op te wachten met knuppels en racistische sneren, zijn nu halve heiligen geworden die zich hartstochtelijk inzetten voor de witte ontredderde smetteloze Oekraïense vluchtelingen met hun aanvaardbare rituelen, hun zo goed als Europese ziel, hun begrijpelijke humor, hun zinvolle bijgeloof en hun christelijke waarden.

Syrische en Afghaanse vluchtelingen werden (zowel in de ‘klassieke’ pers als op sociale media) ontmenselijkt en voorgesteld als ongedierte, een plaag, een tsunami, een pest, een bedreiging, een gevaar, een gevaarte.

Geen individuen, nee, de Syrische en Afghaanse vluchtelingen waren zogezegd een meute verkrachters, bezetters, macho’s, zakkenrollers, hangjongeren en rotzakken.

Men was kwaad als ze te fier en te ijdel door de straten paradeerden met gitzwarte blinkende kapsels en nieuwe spierwitte sneakers en een te grote iPhone waarin te luid werd geschaterd in te Berberse keelklanken.

En men was zo mogelijk nog woester wanneer ze in vieze versleten slaapzakken lagen te pissen en te stuiptrekken en te kwijlen en te beven in het Noordstation.

Met als gevolg: achterdocht, angst, xenofobie, liefdeloosheid en onbegrip langs beide zijden.

Maar alle liefdadigheid moet aangemoedigd worden, ook deze selectieve sentimentele en vermoedelijk kortstondige liefdadigheid voor de mooie aanvaardbare witte Oekraïense vluchtelingen die tenminste geen noten op hun zang hebben, in tegenstelling tot de Afghaanse nozems die het lef hadden om op straat te brullen en te provoceren en de puberale anarchistische vreugdevolle baldadigheden uit te halen die bij hun leeftijd hoorden.

Verder erger ik me dood aan de haat voor alles wat Russisch is en aan de boycot van springlevende Russische kunstenaars, maar ook van Russische kunstenaars die al onder de grond lagen toen Poetin nog verwekt moest worden.

Volstrekt absurd. De verwekking van Poetin, en de boycot van (bijvoorbeeld) Tsjaikovski.

Als vegetariër ben ik niet rouwig om de boycot van boeuf stroganoff, een gerecht dat werd vernoemd naar de liederlijke edelman Aleksandr Stroganov, die graag losbandige orgieën organiseerde voor de tsaar en zijn gevolg.

Daarom is het gerecht zo simpel en boers: het moest vlug klaar zijn en vlug opgesmikkeld kunnen worden, tussen twee decadente wurgsekssessies door.

Dat artiesten en atleten die openlijk het regime van Poetin steunen de wind van voren krijgen, lijkt mij vrij normaal en rechtvaardig.

Maar wanneer ik hoor dat sommige Westerse universiteiten nog weigeren om les te geven over Dostojevski gaat mijn bloed koken.

Dostojevski moet vereerd worden.

Hij schreef immers ‘Schuld en boete’ en ‘De idioot’, en alsof dat nog niet genoeg was, schreef hij ook nog eens ‘De speler’ en ‘De gebroeders Karamazov’, romans waarmee ik schaamteloos dweepte als getroebleerde zestienjarige.

En als getroebleerde 44-jarige blijf ik hem nog steeds de grootste meest eigenzinnige meest melancholische meest poëtische meest mysterieuze meest woelige meest genadige en meest profetische Russische schrijver vinden die ooit heeft bestaan.

Dostojevski kreeg tijdens zijn leven vier jaar dwangarbeid in een Siberisch strafkamp opgelegd, vanwege socialistische sympathieën.

Maar eerst kreeg hij een schijnexecutie te verduren.

Zijn familieleden waren stuk voor stuk inhalige corrupte gokverslaafde opportunisten die het geld uit zijn zakken joegen.

En hij had dan ook nog eens last van epilepsieaanvallen, chronische chagrijnigheid, morbide stemmingswisselingen en een gênante radijzenfobie!

Geen prettig leven.

Dat de meesterwerken van dode Russen in de ban worden geslagen door Europa zal die dode Russen worst wezen, en het zal ook mij worst wezen.

Ik ben alleszins niet van plan om de liefdevolle scrupuleuze duizelingwekkende boekenreeks De Russische Bibliotheek van G.A. van Oorschot in een zielloze container te kieperen, uit blind protest tegen een totalitair regime waaronder al die dode grillige woeste controversiële schrijvers zouden geleden hebben hadden ze vandaag geleefd.

Overigens werd een groot deel van de schrijvers die deel uitmaken van De Russische Bibliotheek vervolgd door tsaren en door Lenin en door Stalin en door de stompzinnige boerse lafhartige massa.

Maar ze bleven moedig verder scheppen en ploeteren.

En nu drinken ze wodka met elkaar aan één of andere hemelse of helse toog, of ze zijn morsdood.

Hoe het ook zij: ons geknoei, onze koortsen, onze lusten, onze nijd, onze ijdelheid, onze afgunst, onze walgelijke krampachtige ambities, onze mislukkingen en onze ontreddering is hun zaak niet meer.

Modest Moessorgski ligt vermoedelijk niet te huilen in zijn graf omdat buitenlandse ensembles zijn opera ‘Boris Godoenov’ niet meer willen spelen. Het wordt wel lelijk, kwalijk en toxisch wanneer ook levende Russische kunstenaars worden geboycot en over één kam worden geschoren met het regime van Poetin. Een regime dat deze dappere dissidente subversieve kunstenaars nota bene hebben aangeklaagd met groteske humor en ontzagwekkende moed, en gevaar voor eigen leven!

Ik denk aan Pussy Riot in het bijzonder.

Het is erg wrang dat deze dappere roekeloze intelligente kritische tegendraadse Russische stemmen door het Westen in de steek worden gelaten en worden overgeleverd aan hun beul Poetin.

Diezelfde Poetin die tot voor kort handjes mocht schudden met ‘onze’ Westerse leiders en die van de bedrieglijk ontwapenende warrige jongensachtige despoot Boris Johnson kameraadschappelijke schouderklopjes kreeg toen hij op bezoek was in Londen en werd getrakteerd op scones en zandkoekjes.

Poetin is niet in drie weken tijd getransformeerd tot een tiran.

Hij heeft zich nooit anders voorgedaan dan de genadeloze totalitaire despoot die hij altijd is geweest.

Hij heeft nooit enige tegenstand geduld.

Subversieve dichters, muzikanten, journalisten en andere sympathieke onorthodoxe oproerkraaiers worden al een eeuwigheid gestraft, beboet, gekerkerd, het zwijgen opgelegd, geliquideerd.

En Poetin had zijn zinnen al jaren geleden op Oekraïne gezet.

Wie geschokt is door zijn nietsontziende aanpak heeft niet goed opgelet.

Het grootste slachtoffer van Poetin is momenteel het Oekraïense volk.

Iets anders beweren zou schandalig en potsierlijk zijn.

Maar het op één na grootste slachtoffer is het angstige morrende miserabele gekwelde en geterroriseerde Russische volk.

We mogen ‘de Russen’ niet diaboliseren, we mogen geen kwaadaardige karikatuur maken van het complexe hartstochtelijke Rusland met zijn rijke Slavische cultuur, zijn prachtige troostrijke sonnetten en zijn gulzige ongebreidelde levenslust.

Het is onmenselijk, kortzichtig en gemeen om het ‘gewone’ Russische volk te isoleren, te kastijden en te veroordelen tot de sinistere labiele grimmigheden van de eenzelvige hoogmoedige fascistische schurk Vladimir Poetin.

Het Russische volk heeft genoeg geleden.