Wannes Cappelle: ‘Ik maakte ooit high een voorstelling en tijdens de opvoering lachten enkel de blowers’

Halverwege het interview wordt er aangebeld door een dame met een stapeltje vinylplaten van Het Zesde Metaal onder de arm – om te signeren – maar Wannes Cappelle laat zich niet van de wijs brengen: ‘Ik ben de Humo aan het vertellen hoe ik me de hemel op aarde voorstel. Laat ze maar hier, ik zal dat straks wel doen.’ Prioriteiten!

WANNES CAPPELLE «Tegenwoordig moet je zogezegd een bucketlist hebben om gelukkig te worden, maar daar geloof ik allemaal niet in. Gisteren heb ik even in de tuin gewerkt, en daarna ben ik wat met mijn kinderen gaan fietsen: spectaculairder hoeft het voor mij echt niet te worden. Als je het mij vraagt, bereik je de hemel op aarde vooral door vrede te hebben met jezelf, en met de zaken die je niet in de hand hebt.»

HUMO En de hel op aarde?

CAPPELLE «Mijn grote schrikbeeld is om ooit in een gewapend conflict betrokken te raken. Vier jaar geleden zijn we van Antwerpen terug naar West-Vlaanderen verhuisd, waar we een oud café hebben gekocht, een plek die iedereen in de streek hier kent. Wie wil weten waar ik woon, hoeft dus niet veel moeite te doen. En dat boezemt me weleens angst in. Ik geef in interviews weleens mijn politieke mening, hè? Mocht er hier een burgeroorlog uitbreken, links tegen rechts, ik zou me niet meer veilig voelen. Wie weet biedt IJsland dan wel een uitkomst, het vaderland van mijn vrouw.»

HUMO Waar heb je zoal een hekel aan?

CAPPELLE «Ik heb een gruwelijke hekel aan administratie. Eens per kwartaal moet ik al mijn facturen en bonnetjes bijeenschrapen en inscannen: dan weten ze hier thuis dat ze me met rust moeten laten, want ik ben de hele dag niet te genieten. Van ’s ochtends tot ’s avonds ben ik dan aan het vloeken, aan het zuchten en ‘aiaiai!’ aan het roepen. Maar wanneer ik klaar ben, laat ik het ook meteen achter me: ik besef gelukkig goed genoeg dat het al bij al maar een klein offer is.»

HUMO Ergert je naaste omgeving zich ook weleens aan jou?

CAPPELLE «Mijn vrouw ergert zich weleens aan mijn verregaande naïviteit. Ik ga er altijd maar van uit dat mensen het beste voorhebben met mij en met de wereld, maar dat is uiteraard niet het geval. Daar komt bij dat ik een legendarisch slecht geheugen heb: als iemand mij ooit kwaad heeft gedaan, ben ik dat snel vergeten. Daardoor kan het zomaar gebeuren dat ik een tweede keer met die persoon in zee ga, en opnieuw bedrogen word. Alles is altijd nieuw voor mij. Ik heb dat ook met films: het gebeurt gênant vaak dat ik naar een film zit te kijken waarvan mijn vrouw zegt: ‘Maar jij hebt die toch al gezien?’ Dan moet ik al serieus moeite doen voordat het me begint te dagen: ah ja, dit zegt mij precies iets. Ik strompel als een slaapwandelaar door het leven, heb ik weleens de indruk, en mijn vrouw ziet dat allemaal hoofdschuddend aan. Die dame daarnet, met haar platen? Eigenlijk wist ik dat ze vandaag zou langskomen – ze had me dat in de supermarkt gezegd – maar ik was het uiteraard weer eens vergeten.»

HUMO Waar vind je geestelijke verlichting?

CAPPELLE «In muziek. In een melodie of een wending die ik op het eerste gehoor niet snap, en die iets met me doet waarvan ik even opkijk: ‘Hé, wat was dat?’ Ik probeer dan altijd te achterhalen wat het precies is dat me kippenvel geeft, hoe het werkt. Zo heb ik me het laatste jaar wat verdiept in Schubert, omdat ik een plaatje had opgenomen met Schubert-liederen in het West-Vlaams.»

HUMO Ben je naast een muziek- ook een kunstliefhebber?

CAPPELLE «Ja, al heb ik bij kunstwerken te vaak het gevoel dat de kunstenaar zelf niet wist wat de bedoeling was, en de verantwoordelijkheid dan maar bij de toeschouwer legt. Als ik op kunst afknap, en ik reken daar songteksten bij, dan is dat meestal de reden. Ik vind dat je als kunstenaar altijd moet vertrekken vanuit de vraag: wat wil ik vertellen? Daarom bewonder ik de werken van Banksy ook zo: ze zijn toegankelijk, en hebben inhoudelijk iets te vertellen. Ze zijn ook altijd wat stout, stellen de dingen scherp. En niemand weet wie er achter Banksy schuilgaat, dus hij of zij doet het niet voor de roem of het geld: dat bevalt me wel.»

HUMO Lees je graag?

CAPPELLE «Ja, maar ik ben snel afgeleid: het gebeurt dat ik vijf bladzijden heb gelezen zonder dat er ook maar iets van is blijven hangen. In dat geval klap ik het boek dicht: het leven is te kort. Non-fictie lees ik hoe dan ook gemakkelijker dan romans: ik heb het wel voor levensbeschouwelijke, populair-filosofische en geschiedkundige boeken. ‘At Home’ bijvoorbeeld, van de geweldige Bill Bryson (Nederlandse titel: ‘Een huis vol’, red.). Dat boek gaat over de geschiedenis van het huis en staat bol van de sappig vertelde verhalen die ik graag in mijn eigen woorden aan de keukentafel mag navertellen. Wat ik een heel leuke vond: Bryson vertelt ergens over een pluimveemarkt in New York waar ’s nachts eieren werden gestolen door ratten, zonder dat die stukjes schaal achterlieten. Om erachter te komen hoe ze dat flikten, is iemand ’s nachts op de loer gaan liggen. Wat bleek? Die beestjes werken samen: één rat neemt het ei met zijn vier pootjes beet en gaat op z’n rug liggen, een andere sleept hem bij zijn staart naar het hol. Maf weetje, vind ik.»

HUMO Lust jij ook weleens een versgekookt eitje?

CAPPELLE «Sinds ik een jaar of zeven geleden ben begonnen met zo veel mogelijk veganistisch te eten, ligt mijn grootste culinaire genot in heel af en toe eens chique gaan eten bij een kok die louter met plantaardige ingrediënten iets fantastisch op tafel kan toveren. Die wetenschap maakt het voor mij eens zo lekker.»

HUMO Drink je daar graag iets bij?

CAPPELLE «Ja, maar ik ben niet moeilijk: van een slechte wijn geniet ik al bijna net zo veel als van een goeie.»

HUMO Heb je ooit andere drugs dan alcohol uitgetest?

CAPPELLE «Jointjes, ja. Ik heb het altijd wel boeiend gevonden wat marihuana met je hersenen doet: je betreedt een absurdere wereld, legt linken die je anders niet zou leggen. Maar of het een goeie invloed heeft op je creativiteit, is nog maar de vraag. Op Studio Herman Teirlinck heb ik met een vriend ooit een voorstelling gemaakt, ‘De terugkeer van Congo Bill’. We hadden redelijk wat gesmoord toen we het schreven, en tijdens de opvoering merkte je dat aan het publiek: slechts 5 procent van de mensen in de zaal, allemaal blowers natuurlijk, was mee met de humor (lacht).

»Ik ben blij dat ik die extra dimensie heb leren kennen, maar nu doe ik het zelden of nooit meer. Het levert me niks nieuws meer op, en ik heb er ook wat schrik voor. Ik ben ooit een kettingroker geweest, dus ik weet ik dat ik niet immuun ben voor verslavingen.»

HUMO Wat beschouw jij als het hoogste lichamelijke genot?

CAPPELLE «Ik fiets graag, al heb ik lopen altijd nog leuker gevonden. Het probleem is dat ik een slechte knie heb en eigenlijk niet mág lopen. De wetenschap dat ik het de rest van mijn leven zonder runner’s high zal moeten doen, valt me zwaar: ik ben altijd jaloers wanneer ik lopers tegenkom. Maar bon, een goeie vrijpartij staat toch nog een trapje hoger. Het heeft iets dierlijks, hè? Als je er als nuchtere, niet-geile mens over nadenkt, is het toch maar iets raars dat zich van je meester maakt: je laat de controle van je rationele, weldenkende zelf even helemaal weg. Zalig dat dat deel uitmaakt van het mens-zijn.»

HUMO Kom maar op dan met die favoriete onenightstand.

CAPPELLE «Ik ken de puur fysieke aantrekking niet die veel mannen wel hebben. Wanneer ik me aangetrokken voel tot iemand, is dat niet los te trekken van de persoonlijkheid, van wie iemand is. Zo heb ik bijvoorbeeld een boon voor Kate Tempest, van wie ik niet weet hoe ze eruitziet. ’t Is haar stem en haar voordracht die me rillingen bezorgt.»

HUMO Het is sinds een tijdje niet meer Kate, maar Kae. Even geleden verklaarde die, met kortgeknipte haren, non-binair te zijn.

CAPPELLE «Verbaast me niet, je voelt het wel in de teksten. Ik ben trouwens wel vaker aangetrokken tot jongensachtige meisjes.

»Maar mijn absolute nummer één, meer nog dan Kae Tempest, is Sheryl Crow. Een jeugdidool, van wie ik altijd het gevoel heb dat ze iets te vertellen heeft. Ik weet verder niks over haar, niet eens of ze haar eigen nummers schrijft, maar ik vind dat ze tot de verbeelding spreekt. Het maakt me verder ook echt niet uit dat ze inmiddels al wel 60 zal zijn: true beauty never fades.»

HUMO Ik zou zeggen, schrijf er een nummer over. Maar dat heeft De Mens je al voorgedaan.

CAPPELLE «‘Sheryl Crow / I need you so / Hoe laat is het bij jou’. Man, ik wou dat ik het verzonnen had.»