Warm Bodies
Geen wonder dat regisseur Jonathan Levine (van ‘50/50’-faam) vrij makkelijk een budget kreeg losgepeuterd voor ‘Warm Bodies’: ‘t betreft een kruisbestuiving tussen de enige twee genres waarin de grote Hollywood-studio’s tegenwoordig nog willen investeren, met name de romcom en de zombiefilm.
Een romcomzom, zeg maar. R (Nicholas Hoult) is een zombie, maar een bijzondere: hij eet alles met een hartslag, maar het zit hem tenminste dwars, en zijn innerlijke monologen klinken behoorlijk gevat: ‘God, wat verplaatsen we ons traag.’
En voor het overige is R zo stil, zo onzeker en zo eenzaam als de doorsnee tiener – tot zijn ondode oog op een springlevende griet (Teresa Palmer) valt. Het idee is geinig, de uitwerking stomvervelend: de plot waggelt even traag vooruit als het hoofdpersonage, en in het laatste halfuur verslonst ‘Warm Bodies’ tot een wel heel ordinaire zombieflick, met veel slaapverwekkende ontploffingen en shootouts en goede zombies die – gééééééuw - knokken tegen slechte.
Een prent die klaar is voor balseming.
Bekijk de trailer:
