Warpaint (Koninklijk Circus)
Veel donderwolken, weinig storm: Warpaint vergat het Koninklijk Circus plat te spelen.
Het was zondagavond, iets na tienen, toen het magere 'Biggy' er een einde aan maakte. 'En, hoe was 't?' Goh.
Een uur eerder, net na het koningskoppel 'Warpaint' en 'Undertow', waren we wél overtuigd. En het werd zelfs nóg beter met het door merg, been en ziel snijdend 'Love Is to Die'. Bosnimfen Theresa Wayman en Emily Kokal dartelden goedlachs over het podium, bassiste Jenny Lee Lindberg giechelde vanonder haar kap en Stella Mozgawa martelde onverstoord haar drumstel. Zij gelukkig, wij gelukkig.
Warpaint speelde een inhaalmatch, na hun uitgestelde show in november, en bracht met het nieuwe 'No Way Out' een cadeau mee – een mooi gebaar, maar geen onvergetelijk nummer. 'Composure' was in hetzelfde hemelbed ziek: te braaf om het goedgevulde Koninklijk Circus te verleiden. 'Intro' en 'Keep It Healthy' waren dan weer gewoon te rommelig.
Halverwege de set kroop het viertal uit Los Angeles uit hun dip. 'Disco//Very' was een bevreemdend, maar geniaal hoogtepunt: een woelige baslijn, knisperende percussie, knetterende klanken en de kreten van Wayman en Kokal. 'Don't you battle, we'll kill you / 'We'll rip you up and tear you in two', klonk het. Ze grijnsden erbij, en je zou hun nog geloven ook. Een ferme hoek af, zoals ze zeggen.
Beter dan 'Disco//Very' werd het niet, al kwam het postpunky 'Krimson' nog aardig in de buurt. Aan 'Elephants' - te woest, onstuimig - was slurf noch staart te krijgen, 'Bees' was een goede eerste bis, 'Biggy' niet de perfecte afsluiter die 'Billie Holiday' had kunnen zijn.
Warpaint in het Koninklijk Circus: goed maar niet veel meer dan dat. Op je honger blijven zitten, heet dat.
Het moment
Theresa Wayman (het mooiste kinputje ter wereld), 'Undertow', 'Love Is to Die', 'Disco//Very'.
Het publiek
Overwegend oudere mannen. Geen idee waarom.
Quote
X: 'Ach, het kan niet altijd goed zijn.'
Y: 'Waarom niet?!'
