‘Wat wij willen’ is een sierlijk en vurig werk, gepassioneerd geschreven en goed onderbouwd

Het nieuwste product van de Chileense veelschrijfster is niet haar gebruikelijke kost, want met deze filosofische memoires over vrouwelijkheid vervoegt Allende een bredere stroom van feministisch georiënteerde autobiografische essayistiek. Verschillende sterke vrouwen passeren de revue, zoals Allendes moeder Panchita, die door haar man werd verlaten en opgroeide in een tijd waarin vrouwen onder de knoet werden gehouden. Allende overschouwt wat het is om een vrouw te zijn in een wereld die op mannelijke maat gesneden is, en zet een meer abstracte, patriarchale vorm van mannelijkheid tegenover doorvoelde portretten van vrouwen. De redenering loopt dus niet helemaal gelijk, maar het is een sierlijk en vurig werk, gepassioneerd geschreven en goed onderbouwd.

Het is voor Allende duidelijk dat taal een krachtig instrument is om mensen in hokjes op te delen: rijk en arm, man en vrouw, oud en jong. Zo kun je mensen wegsnijden die tussen de categorieën in vallen en de heldere verdelingen beter onder controle houden: eenduidigheid vergemakkelijkt onderdrukking. De jongere generatie stelt die strikte classificaties ter discussie en erkent, aldus Allende, dat er met inclusiviteit niets verloren gaat, als je je niet angstvallig vastklampt aan je eigen rigide identiteitskaders. Een mens zou voor minder feminist worden.