Wat wil een mens nog meer op een vrijdagavond dan Underworld (Lotto Arena)?
Karl Hyde en Rick Smith van het Britse Underworld zijn dan wel in de zestig, hun muziek klonk springlevend vrijdagavond in de Lotto Arena.
Geestig spelletje aan parking Spoor Oost: wie gaat naar Night of the Proms in het Sportpaleis en wie naar Underworld in de Lotto Arena? Wie krijgt het warm van ‘Trainspotting’ en wie van John Miles?
Niet dat Underworld nog jong en hip is. Hun hoogdagen kenden ze in de jaren negentig en zelfs toen waren Karl Hyde en Rick Smith al veteranen: Hyde was 39 jaar, begot, toen zijn groepje ‘Born Slippy .NUXX’ uitbracht en finaal doorbrak. De iconische frontman is er nu 62, maar aan een pensioen denkt-ie niet. Meer nog: weinig artiesten werkten dit jaar zo naarstig als Underworld. Hun nieuwe plaat ‘Drift Series 1’ bestaat uit een boxset met zeven (!) albums, een blu-ray én een boek. En al dat nieuw materiaal – 6 van de 18 gespeelde songs - klonk bovendien geweldig vrijdagavond in de Lotto Arena. ‘Listen To Their No’ was een popsong gedrenkt in gitzwarte techno. ‘Soniamode’ was gortig. Soms is dat een compliment. En ‘Border Country’ vormde zowaar een van de hoogtepunten van de avond.
undefined
‘This is for Christophe,’ kondigde Karl Hyde de volgende song aan. Christophe Lambrecht, in mei zo plots van ons ontnomen, was namelijk groot fan. Lambi Bambi kreeg de misschien wel machtigste track van de avond cadeau. De song begon met de wondermooie zwevende nootjes van ‘Rez’ maar viel middenin opeens stil voor het pompende ‘Cowgirl’. ‘Everything! Everything! Everything! Everything!’ De synths gierden, de basdrum viel – na veel geflirt – in als artillerie, en helemaal op het eind keerden die ‘Rez’-nootjes van in het begin weer terug. Bril-fucking-jant.
En het beste moest nog komen. Eerst ‘Push Upstairs’, waarin Rick Smith een volle Lotto Arena deed dansen op wat klonk als een piano die van een roltrap dondert. Dan ‘Two Months Off’, vakkundig afgebroken en weer opgebouwd én met een koebel op het eind. Geen tijd om te rusten: het duo zette daarna meteen het genadeloos pompende ‘King Of Snake’ in. Om af te sluiten met de legendarischer dan legendarische track ‘Born Slippy .NUXX’. Dat noemen ze dan een climax.
undefined
Karl Hyde die een erg eigenzinnige en verdomd sexy variant op het dansje van ‘The Ketchup Song’ doet. Rick Smith die oude en nieuwe parels door de boxen knalt. Een goede geluidsinstallatie op hoog volume. En een massa mensen om in te verdwijnen. Wat wil een mens nog meer op een vrijdagavond?
Ah, ik weet het: lager, lager, lager, lager!
