Wattstax

Zelden zoveel indrukwekkende afro's, tot de grond reikende bontmantels en extravagante outfits die zelfs Nicole en Hugo in de wilde seventies een beetje té gevonden zouden hebben bij elkaar gezien dan in deze registratie van het legendarische concert dat het Stax-label in de zomer van '72 in L.A. organiseerde om de rassenrellen in Watts te herdenken.

Mocht u het op de één of andere manier gemist hebben: in 1965, enkele decennia voor Rodney King door een paar oververhitte LAPD'ers in elkaar werd getrapt, braken in het achtergestelde en hoofdzakelijk zwarte Watts-district na een incident met de politie gewelddadige rellen uit waarbij 34 doden vielen en 130 vierkante kilometer L.A. letterlijk of figuurlijk in brand stond. 'Wattstax' was dan ook geen gewoon concert: voor de ruim honderdduizend in het L.A. Coliseum samengestroomde Afro-Amerikanen was het eveneens een viering van de Black Power-beweging, een protest tegen de rassendiscriminatie en wat komiek Richard Pryor in een inleidend woord noemt, 'a soulful expression of the black experience'. Regisseur Mel Stuart (de man van 'Willy Wonka & The Chocolate Factory'!) dook met zijn camera de wijk Watts in, waar hij getuigenissen van authentieke brothers en sisters opnam die samen een levendig beeld schetsen van de zwarte cultuur in het begin van de jaren zeventig. Als één van de sprekers herkent u trouwens Ted Lange, die enkele jaren later wereldberoemd zou worden als de goedlachse barkeeper van de 'Love Boat'. Het bindmiddel tussen het docu- en het concertgedeelte is Pryor, die andermaal toont wat voor een messcherpe komiek hij was voor hij in de Hollywood-machine werd vermalen. Eén minpuntje: de concertfragmenten zijn wel érg kort. De spectaculair uitgedoste Bar-Kays krijgen amper één nummer en ook van de optredens van Stax-coryfeeën als The Staple Singers, Isaac Hayes en Rufus Thomas hadden we graag iets méér gezien. De beelden van waanzinnig funky dansende brothers zijn echter onbetaalbaar: wij durven - goed nieuws voor de trouwpartijen waar we binnenkort worden verwacht - voorlopig de dansvloer niet meer op.

Extra's (**): De commentaartrack van Public Enemy-frontman Chuck D. (in duo met muziekhistoricus Rob Bowman) is een geïnspireerd idee, maar verder moeten we het stellen met welgeteld twee extra nummers (één van Isaac Hayes en één van Albert King, wiens 'I'll play the blues for you' in de film wordt afgeknipt nog voor hij goed en wel aan het soleren is geslagen.)