Wavves (Trix)
“Als je niets van iemand verwacht, ben je nooit teleurgesteld”, zuchtte de Amerikaanse dichteres Sylvia Plath ooit. Op weg naar muziekcentrum Trix haakte die gedachte zich als een ultra- kwaadaardige teek zich vast in ons brein. Tevergeefs, want ook na één uur Wavves bléven wij ontgoocheld.
We citeren mylady Sylvia Plath hier natuurlijk niet om hoogdravend intellectualistisch te doen, maar wél omdat zij met ‘Ariel’ één van de ultieme gothic gedichten schreef. Als we de hoezen van de eerste twee platen van Wavves erbij halen, lezen we titels als ‘Intro Goth’, ‘California Goth’, ‘Beach Goth’, ‘Summer Goth’ en ‘Surf Goth’. Het titelloze debuut van de Californiërs ligt één dezer dagen terug in de winkelrekken: het is niet abnormaal dat we ons op die eerste nummers fixeerden. Toch?
Het viertal speelde van die golden oldies alleen ‘So Bored’, en ook die tune miste het heerlijke je-m'en-foutisme van de studioversie die ons destijds aan de jonge kapotmakers van The Jesus & Mary Chain herinnerde. In de plaats dáárvan schotelden zanger- gitarist Nathan Williams en zijn bedrijfje ons een fletse indierocker voor. Voetnoot: dat deuntje staat niet op de eerste, maar op de tweede lp ‘Wavvves’. En Williams excuseerde zich zelfs bijna voor het spelen van zo een oudje! Wij zijn trouwens echt geen snobs die enkel old stuff willen horen. Maar: gespeend van elk risico whatsoever, zout- en kleurloos, en ondernemingsgericht, waren- jammer genoeg- de trefwoorden die tijdens de rest van deze set in ons brein felrood oplichtten.
’Sorry, if I woke you up this morning/ It was early/ The sun was coming up and I've been drinking, too much/ Drinking too much/ Here I am, I'm just stumbling and I'm looking for a purpose/ I'm just leaning and/ it's coming to the surface’, biechtte de frontman tijdens ‘Way Too Much’. Was het de booze, de demonische macht van wiet, of de drang naar gemakkelijk succes, die de openingstrack én de rest inspiratieloos deden klinken? Wij durven niet te kiezen, want:
a)Tussen zijn eerste worp ‘Wavves’ en hun meest recente langspeler ‘You’re Welcome’ waren Wavves een beetje te sloom om écht straffe muziek te verzinnen.
b) Williams zabberde in Antwerpen van in het begin lekker lang aan een fles Jameson.
c) Gabba gabba hey nog aan toe; straight forward powerpop bleek de kortste én gemakkelijkste weg naar succes.
Gevolg: fuzzy en plompe gitaarriedels, en een strakke-maar ook alles verpletterende- ritmesectie, maaiden elk greintje subtiliteit weg uit een nieuweling als ‘Daisy’. ‘Nine Is God’ klonk wel wat geraffineerder, maar het milde sarcasme dat op plaat doorschemert in- het ook al verse- ‘You’re Welcome’ moest plaatsmaken voor gefleem als ’You’re all so nice and beautiful!’ . Dat vonden jullie wel tof, want tijdens het iets oudere ‘My Head Hurts’ werd er à gogo gestagedived en gepogoot. Maar wachtwachtwacht: moesten jullie eigenlijk niet gewoon die cursus ‘Geschiedenis van het privaatrecht’, ‘Cellulaire immunologie’ of gewoon Latijn en Fysica aan het blokken zijn?
Sorry folks; cynisch, sarcastisch of oude zageventen wensen we niet te zijn, maar wel betreuren we het dus dat- ondanks de nananaa’s en woohoohoo’s- all things Phil Spector en The Beach Boys moesten wijken voor catchy punk. En niet eens die van Bad Religion of Bad Brains, maar wel die van de generatie Netflix. Dat kennen jullie wel; eerst lijken die verschillende afleveringen wel interessant, maar na een tijdje lijken al die intro’s, middenstukken en finale’s van mindere episodes wat te veel op elkaar. En Williams neeg nog het meest naar Chip uit de komedieserie ‘Flaked’: een gladjanus annex leegloper die iedereen denkt te kunnen binnendoen met zijn ‘charmes’ en halfbakken marchandise. Op het einde stond hij ergens eenzaam te piepen, net als die gitaar daar in Trix. Misschien kreeg ook die zo wel zijn verdiende loon.
