We Rock Like Girls Don't - How Did It Get to This
Mokerdrums, feedback, distortion, herrie, hapering, en na tien seconden: de bevrijdende killer riff. De groove is gevonden, en we zijn vertrokken op één van de meest opwindende rockroetsjbanen van 2009.
Ros uit Glasgow verhuist met haar gitaar naar Londen en plaatst een advertentie: 'Rock-'n-rollfreak gezocht.' Zo leert ze Vas kennen, die van haar Griekse vader geen gitaar mocht spelen en dus maar trommelstokken kocht. Aanvankelijk speelt ene X mee op bas, maar zij stapt op (het liedje 'The Power of Three' blijft wel). Het resterende duo werkt twee jaar aan 'How Did It Get to This', doet alles zelf en neemt op telkens als het genoeg steungeld heeft gespaard. 'We rock like girls don't' schrijven ze als verkooppraatje op een demo. Het wordt de groepsnaam.
Opener 'Violence' geeft meteen twee invloeden prijs: Queens of the Stone Age en PJ Harvey, met een vette verwijzing naar 'Sheela-Na-Gig'. Wat volgt is zo'n onwelvoeglijke oproer van oneliners en gratuit gitaargeweld dat de jonge Joan Jett spontaan voor de geest floept. 'Queen of Heavy Metal' en 'I Just Wanna Stick My Head in the Bass Drum' heten twee hoogtepunten (dat de Ramones nooit op zulke geniale titels gekomen zijn!). De volgende regel in dat laatste nummer gaat zo: 'I just wanna kiss you hard until you come'. Groove, guts én goesting: hallo, Chokri?
Na 'Rock 'N' Roll Freak' - Elastica op maat van The Stooges en straks de coolste feel good hit of the summer sinds 'MF From Hell' van The Datsuns - halen deze Eaglettes of Death Metal even de bottine van het gas voor de powerballad 'Photograph' ('Afrekening'-materiaal).
'How Did It Get To This': elf smerige vluggertjes op dik dertig minuten door twee vuilgebekte rockwijven die even strak samenspelen als ze eruitzien. Moeder, dáárom leven wij.
