Weezer (Heineken Music Hall Amsterdam)
Dat het vijftien jaar geleden was dat de heren nerd-rockers nog eens de Lage Landen hadden aangedaan. En dat het erg moeilijk inschatten is wanneer we hun volgende passage op de kalender zouden kunnen aanstippen. Daarbij vertellen we u graag dat 'Weezer live zien' al veertien jaar op ons to do-lijstje staat - geprangd tussen 'kamer opruimen' en 'didgeridoo leren spelen'.
Dus wij, zo opgenaaid als een zesjarige op de vooravond van Sinterklaas, naar Amsterdam. Beach Boys en Presidents of the USA in de haperende cd-speler en in de picknickmand een rijkelijke portie nostalgie. Verpakt in zo'n grote rode zakdoek met witte bolletjes. Naast die picknickmand: een stel ingevette stembanden en dito dansbenen. Status van beiden na het optreden: op.
De setlist was namelijk niet minder dan uitgekiend. 22 nummers: 5 van hun laatste, tiende studioplaat (tevens de vierde naamloze en de tweede Witte wereldwijd met enige muzikale relevantie) en 4 van hun blauw debuut, met daartussen een rijkelijke portie gemengd gekozen uit hun acht andere worpen.
Opener 'California Kids' bleek een opwarmertje voor 'My name is Jonas'. De picknickmand ging open, de homp nostalgie werd aangesneden en doorgegeven aan gelijkgestemde zielen rondom ons. The choo-choo train left right on time / A ticket costs only your mind / The driver said, 'Hey man, we go all the way' / Of course we were willing to pay. We stapten gewillig mee die trein op en kregen er geen spijt van.
We kipoogden ons een ooglid lam om het simpel doch komisch lyricaal vernuft in 'El Scorcho', shaketen een heup los en mijmerden tegelijk een eind weg over de simpele schoonheid van vakantieliefjes tijdens '(If You're Wondering If I Want You To) I Want You To' en kregen al tijdens de uitgesponnen intro van 'Troublemaker' goesting om na het optreden ironisch keet te gaan schoppen in het Venetië van het Noorden. Wat 'ironisch keetschoppen' ook moge betekenen.
Intussen werden we traag maar zeker ingepakt door Weezers handelsmerk: mild escapisme zonder franjes vermomd als zongerijpte popdeuntjes. Met 'Island in the Sun' als niet zo'n subtiel hoogtepunt: We'll run away together / We'll spend some time forever / We'll never feel bad anymore. Best jammer dat een technisch euvel de slaggitaar onhoorbaar maakte en dat we daardoor afgeleid werden van onze dagdromerijen. Door dat mankement viel het ook op hoe zuiver de rest van de nummers gespeeld werd. Ze verschilden nauwelijks van de plaatversie, zelfs de solo's die lang niet zo eenvoudig waren als ze klonken. Een beetje zoals wij, quoi.
En dat brengt ons naadloos bij dat licht knagend gevoel ter hoogte van ons middenrif. Want terwijl de Heineken Arena vergelijkbaar is met ons Vorst Nationaal - op papier een prima concertzaal, maar in de praktijk vaak een brok beton met de akoestiek van oma's sm-kelder - hadden wij het geluk overstroomd te worden door een puntgaaf geluid. Meer nog: als we onze ogen sloten, hadden we net zo goed naar een best off-plaat kunnen staan luisteren. Kijk, we hadden ook niet verwacht dat Rivers zich plots ging manifesteren als een charmante volksmenner met social skills, maar een simpel 'Hey, it's been a while. Good to be back. Thanks.' hadden we gisterenavond als een huwelijksaanzoek omarmd. Gesteld dat we pro huwelijken waren.
Dus als u komt te vragen: 'Was het een goeie show?', dan kunnen we niet anders dan schaapachtig 'Show? Welke show?' mompelen. Vraagt u echter: 'Was het een goed optreden en kon u bijwijlen bleiten van contentement?', dan luidt het antwoord: 'Meer dan'.
Het moment
'Pork & Beans', één van de enige nummers dat had wat de andere niet hadden: interactie met het publiek en een andere invulling als de plaatversie - ook al lag een samplemachine met eigen willetje hiervan aan de basis.
Quote
Zanger Rivers Cuomo had Google Translate geraadpleegd, met dit als verwacht knullige resultaat:
'Welkom bij het concert', 'Tieners eet geen drugs' en 'Ik ben Rivers'.
Tweet
undefined
