Werchter Boutique 2012: het verslag
Duivelshorentjes voor de spiegel geoefend, oudste Metallica-shirt mottenballenvrij gesprayd, bilnaad níét gewaxt: Onze Mannen trokken naar de metaleditie van Werchter Boutique. Zoals we op één van de naar schatting tweehonderd verschillende t-shirts lazen: Forever Metallica / Metallica Forever!
Channel Zero (***) heeft zijn tweede adem gevonden, en hij ruikt godverdomme nog altijd naar zwavel en versgetapte pils. 'Angels Blood', 'Guns of Navarone' en 'Fools Parade' zijn songs die van pas komen in een motherfucker van een file op de E40 ter hoogte van Beernem - de airco is sputterend tot stilstand gekomen, die schoonheid in de Renault Clio naast je weigert oogcontact, je beseft plots dat je drie kilometer geleden al moest gaan pissen. Headbangen helpt! Kon men een riff in een vitrinekast zetten, dan stond die van 'Suck My Energy' - 't blijft hun allerbeste song - te kijk in onze living. Mikey Doling speelt 'm alsof hij nooit anders heeft gedaan, al missen we ex-gitarist Xavier Carion wel een beetje: het was altijd heerlijk om 'm met bassist Tino De Martino synchroon te zien headbangen, met die kale knikkers van ze. Afsluiten deden ze met 'Help', de oerschreeuw van de Belgische metal. En met het vriendelijke doch kordate verzoek van zanger Franky De Smedt-Van Damme om hun laatste album 'Feed 'Em With A Brick' te kopen, hodverdomme.
Ook uit het goede hout gesneden: de jongens van Mastodon (***1/2). In hun jeugd schoten ze met loodjesgeweren op mussen en eekhoorns en aten hun cornflakes met tafelbier in plaats van melk, maar ze losten wél braaf hun rekensommen op en lazen dikke avonturenboeken over Vikings en walvissen (hun 'Leviathan' is geïnspireerd door 'Moby Dick'). Resultaat: een redelijk fantastische lasagne van metalsongs - of liever: een strandbuggy, gemaakt van oude onderdelen en met veel liefde aan elkaar gelast, gesleuteld en getapet. Het viertal gierde er vrolijk mee door haarspeldbochten en langs diepe ravijnen, de versnellingspook klopte overuren. 'You're On Fire' galmde het over de wei van Werchter tijdens 'Stargasm': wij voelden ons, anders dan de in vrijetijdskledij gestoken maatpakken die recht uit de VIP-ruimte gerold kwamen, enigszins aangesproken.
Soundgarden (***) was de eerste grungeband die eind jaren tachtig bij een major tekende, en twee platen lang ('Badmotorfinger' en 'Superunknown') serveerde het viertal uit Seattle steekvlammen van songs op het drukke kruispunt tussen metal en pop, maar toen was de bidon met campinggas plots leeg - het vuur bleef nog één plaat nasmeulen, in 1997 was het finito. Dat ze zich hier niet belachelijk stonden te maken, was vooral de verdienste van drummer Matt Cameron, die sinds het uiteenvallen van Soundgarden bij Pearl Jam drumt: een jonge speelse hond, gevangen in het lichaam van een bijna-vijftiger. Al blijft zanger Chris Cornell nog altijd de Heathcliff van de grunge: strak in het vel, gebruind, sexy as fuck en uitstekend bij stem. Toch klonken 'Spoonman', 'Outshined', 'Fell On Black Days' en 'Jesus Christ Pose' een tikje routineus: ze hebben de songs nog in de vingers, maar het vuur laait zelden hoog op. Soit: de bulldozer genaamd 'Rusty Cage' stond op automatische piloot, maar omdat iemand een zware baksteen op het gaspedaal had gelegd, was het heerlijk om erdoor verpletterd te worden.
Dat Metallica (****) niet langer een groep is, maar een boekhoudkundig fenomeen, dat schreven we ooit over de groep die een groot stuk van onze tienerjaren kleurde. Allemaal de schuld van de documentaire 'Some Kind of Monster': 't was pijnlijk om te zien hoe een speedmetalgroep die met elke nieuwe plaat bakens verzette plots het noorden kwijt was, en zocht naar manieren om dat trouwe leger fans het best naar de mond (en de portefeuille) te praten. Maar twee minuten ver in hun optreden en we waren méé: openen met 'Hit The Lights', het openingsnummer uit 'Kill 'Em All', dat doe je alléén uit enthousiasme voor je eigen oeuvre, punt. En drie maten ver in het strakke 'Master of Puppets' (als we één song uit hun oeuvre konden inlijsten, dan deze) schaamden we ons al: Metallica is het equivalent van een goeie fuif-deejay geworden, eentje die je meesleurt in zijn trip en ervoor zorgt dat je glunderend door de werkweek strompelt. En toen moesten ze nog beginnen aan de nummers van 'Metallica' - de zwarte, zo u wil, de plaat die vorig jaar twintig kaarsen mocht uitblazen en die ze in zijn geheel brachten. En die nog altijd niet naar babyshampoo ruikt, zo bleek: 'Wherever I May Roam', 'Sad But True' en 'Enter Sandman' horen nog altijd op het bovenste schap van de populaire metal, 'The God That Failed' en 'Of Wolf And Man' zijn prima contenders. Met 'Battery', 'One' en 'Seek and Destroy' stuurde het viertal ons de nacht in. Volgende keer 'Master of Puppets' of 'Ride The Lightning' volledig?
