Weval verandert de Botanique in een maanlandschap ★★★★☆

Harm en Marijn zijn niet meteen namen die je zou toewijzen aan de beste beatbakkers van het moment. Maar dat zijn ze dus wel.

Harm en Merijn uit Amsterdam heten voluit Harm Coolen en Merijn Scholte Albers. Ze zijn vooraan in de dertig en kunnen met synthesizers wat hun landgenoot Sergio Herman met eten doet: je in extase brengen. Ze hebben samen een band, Weval, waar je – wilde voorspelling – nog veel van zal horen.

Weval is niet langer een kleine vis in de vijver waar ook Moderat, Darkside, The Blaze en Kiasmos rondzwemmen. Het gaat het Nederlandse duo voor de wind: ze zitten onder de vleugels van het toonaangevende Duitse elektronicalabel Kompakt en de hippe muziekblog Pitchfork bekroonde hun titelloze debuutplaat uit 2016 met een uitstekend rapport. Ze hebben nog maar net een tweede plaat uit, The Weight, en die is wederom bovengemiddeld goed. Het is dus geen verrassing dat Weval de grote zaal van de Brusselse Botanique uitverkocht met de vingers in de neus.

Weval behoort tot een select gezelschap dat erin slaagt je – ongeacht het tijdstip, de omgeving en het aantal promille in je bloed – met je gedachten naar een maanlandschap te sturen. Wanneer Harm Coolen en Merijn Scholte Albers simultaan aan de knoppen draaien, waait er stofwolk van knetterende elektronica op en komt je innerlijke Joeri Gagarin tot leven.

Kringloopwinkel

Als het Amsterdamse duo op een podium staat, omringd door drie muzikanten, is er een duidelijk verschil met de groep die je op plaat krijgt. Ze klonken in de Botanique bruter, beter, meedogenlozer. Stilstaan was geen optie, vrijdagavond in het Brusselse. Met ‘Are You Even Real’ rolden ze meteen een klanktapijt uit waarop het aangenaam vertoeven was. ‘The Weight’ was een popsong vol woede-uitbarstingen – alsof Jungle een repetitie van Darkside kwam kapen.

Weval is de kringloopwinkel van het alternatieve circuit: ze geven beats en blieps die je ooit al eens hebt horen waaien een tweede of soms derde leven. Een ecologische, maar vooral een slimme aanpak. Harm Coolen en Merijn Scholte Albers produceren dansmuziek die zowel bij kinderen van de seventies, millenials en alles daartussen een gevoel van euforie oproept. ‘Heavy, Listening’ was een housenummer met stuiptrekkingen en ‘Someday’ gaf een idee hoe techno in 2039 zal klinken.

We zullen niet snel beweren dat Nederlands hipste exportproduct volstrekt origineel is. Om de zoveel minuten moest je aan iets van John Talabot, Apparat of The Blaze denken, al had dat weinig tot geen effect op de spanningsboog van de show. Weval stond met een duidelijk doel in de Botanique: mensen aan het dansen krijgen, en die misse hebben ze anderhalf uur met verve volbracht.

Weval is bovendien een slimme groep. In de eerste helft gooiden ze nieuw werk uit hun tweede plaat The Weight voor de leeuwen, waarna ze oud – dansbaar – materiaal afstoften. ‘Something’, ‘Half Age’ en ‘The Most’ hadden spiermassa gekweekt en meer haar op de tanden tegenover de laatste keer dat ze over de vloer kwamen. Dat was de verdienste van de hele groep: de uitstekende drummer, bassist slash toetsenist en zanger annex knoppendraaier die Harm Coolen en Merijn Scholte Albers hadden meegebracht gaven Weval meer body.

Claustrofobisch

“We’re amazed to be here”, sprak Merijn Scholte Albers net voor de bisronde. Het publiek genoot, maar de band op het podium evenzeer. Hij wist niet goed of hij de uitverkochte zaal in het Nederlands dan wel in het Engels moest aanspreken, dus lieten Coolen en Scholte Albers de muziek het werk doen.

Het was in de bisronde, bij het fantastische duo ‘Easier en ‘Gimme Some’, dat we de groep voor de zoveelste keer op toerental zagen. We wisten dat we in de Botanique stonden, maar het voelde anders, alsof je poepeloerezat met een stel flanellen benen stond te raven in een claustrofobische club om 6 uur in de ochtend.

Dát is de kracht van Weval, een Nederlandse groep die zowel in je huiskamer als in een club kan aarden. En geef het duo een plek in een festivaltent na zonsondergang, en je zal het je als organisator niet beklagen. Chokri, lees je mee?