Wicona - August Heat
Wie, van welke kant ook, de Limburgse outback binnendringt, laat best een spoor achter – van broodkruimels, want kiezels worden terstond door de locals geroosterd en verzwolgen. Gieren cirkelen verlekkerd rond de pelgrim, die de einder in de trillende middaghitte meter per meter ziet opschuiven. De duivel heeft dit land met dobbelen gewonnen. Met dat gevoel wandelen wij weg van ‘August Heat’ van Wicona, waarop Harald Vanherf, ex-Hoodoo Club (Rock Rally-klas van ’96), volop z’n liefde voor de Australische hogepriesters Nick Cave en vooral David McComb belijdt.
Dat doet Vanherf soms te nadrukkelijk, zoals in ‘Into the Sun’: knappe song, hoor, maar je hoort er ‘Wide Open Road’ van The Triffids zo doorheen. En dan kun je niet winnen. In ‘Heatwave’ ben je blij als Vanherf in het ontbloteborstrefrein uiteindelijk aan het zingen gaat, want het parlando zit ’m niet altijd even lekker. ‘Sweet Valley of God’ en ‘Landslide / Seven Devils’ zijn twee impressionante lappen ongrijpbare openluchtmuziek, waarin steeds wat nieuws gebeurt: een extra instrument, een vrouwenstem, een ‘shalalala’ die zich ophield in het struikgewas. Maar het meest zijn wij tot nu toe onder de indruk van de iets bescheidener nummers die zich op de tweede plaathelft bevinden. De gitaar die inzet in ‘Bad Weather’, een song zoals er hier niet vaak geschreven worden, en alweer heel mooi georkestreerd. ‘Hiding in the Dark’, moedig onbevangen en alle pose voorbij, waarin we Jeff Lynne Roy Orbison horen dirigeren. En ‘Stars’, dat doet vermoeden dat Harald Vanherf nog een klein, donker juweel in zich heeft, iets als de heremiet-Springsteen van de jaren 80. Maar voor alle duidelijkheid: wij zijn nu al fan.
