Wie wint de wereldcup: vrouwelijke voetbalkenners over het WK
VT4 en Kanaaltwee sturen respectievelijk Ann Van Elsen en Kelly Pfaff als reporter naar het WK in Duitsland. Een goed idee, zij het dat de twee alleen de randverschijnselen van het toernooi mogen belichten. Alsof er geen vrouwen bestaan die verstand hebben van het spelletje. Om het tegendeel te bewijzen, stellen we u voor aan zes dames die we zonder meer voetbalkenners mogen noemen.
Celie Dehaene (levenslang Club Brugge-supporter), Catherine Van Eylen (sportanker van 'Het Journaal'), Linda De Win ('Villa Politica'-verslaggeefster en voetbaldier), Valérie Hardie (voetbaljournaliste bij De Morgen) alsmede het duo Van Elsen-Pfaff. Een eminent sextet dat u vlotjes door het nakende WK gidst. Maar aftrappen doen we met de vraag:
HUMO Waar komt jullie liefde voor het voetbal vandaan?
KELLY PFAFF « Nogal evident: met de paplepel binnengekregen. Bij Bayern München (waar vader Jean-Marie van 1982 tot 1988 keeper was, red.) kwamen alle vrouwen en kinderen naar alle wedstrijden kijken. Er was zelfs een crèche in het Olympiastadion. Ik ben nog altijd Bayern-supporter: als ik die shirts zie, heb ik het gevoel een beetje thuis te komen.
In die tijd nam ik het voetbal heel ernstig. Ik weet nog dat papa eens een doelpunt had doorgelaten, ik moet een jaar of zes geweest zijn. 'Papa,' zei ik, 'als er een bal aankomt, moet je er wel naar blijven kijken, anders gaat hij binnen.' Hij antwoordde bloedserieus dat ik gelijk had. En ik voelde me groot!»
ANN VAN ELSEN « Na de scheiding van mijn ouders ben ik bij mijn vader blijven wonen. Ik was een halve, zeg maar gerust: een héle jongen. Ik voetbalde zelf, ik keek naar elke match op tv, ik ging naar de wedstrijden van mijn broer en mijn vader, en ook naar KV Mechelen en Lierse. Pas op mijn zeventiende ben ik een meisje geworden - toen heb ik voor het eerst, en zonder veel succes, met mascara geëxperimenteerd - maar mijn voetballiefde heb ik nooit verloren.
Eén van de hoogtepunten uit mijn jeugd was een ontmoeting met Aad de Mos en de spelers van het grote KV Mechelen, in '86 of '87. Ik heb nog een foto waarop ik in de nek van Lei Clijsters zit en mijn broer voor Pol Demesmaeker staat. En glunderen!»
VALÉRIE HARDIE « Als mijn vader de begintune van 'Sportweekend' hoorde, ging de tv uit (lacht). Ik heb het dus echt van mezelf. Ik was vooral gek van basketbal, maar ik heb ook nog gevoetbald: ik wilde keeper worden, maar de trainer vond me te klein. De echte voetballiefde is pas begonnen toen ik erover ging schrijven.»
LINDA DE WIN « Met mijn vader keek ik vanaf mijn twaalfde naar het voetbal op tv - Engelse ploegen! Spelers met lang haar! Commentaar van Rik De Saedeleer! Een paar jaar later ben ik met een groep vriendinnen naar het stadion beginnen te gaan, vooral naar Beerschot. Sindsdien ben ik een voetbalfan.»
CELIE DEHAENE « Mijn eerste afspraakje met Jean-Luc was op Club Brugge. Da's nu veertig jaar geleden, maar ik blijf naar de wedstrijden gaan, ook als hij niet kan. Ik ben zelfs nog in m'n eentje mee geweest op Europese verplaatsing, naar Barcelona onder meer.»
CATHERINE VAN EYLEN « Ik ben ook via mijn man (Woestijnvisbaas Wouter Vandenhaute, red.) met het spelletje in contact gekomen. Begin jaren negentig was hij voetbalcommentator voor SuperSport (voorloper van Canal+ en Prime) en ik ging vaak mee naar wedstrijden. De eerste zeven matchen eindigden allemaal op 0-0 (lacht), maar ik ben toch blijven gaan. Ik hou van die sfeer in het stadion.
Mijn vroegste WK-herinnering dateert uit 1986, toen was ik vijftien. Het WK lééfde toen in België. Een klasgenootje had haar kanariepiet zelfs Erwin Vandenbergh genoemd.»
undefined
Meer in Humo 3431
