Wij gebieden u om u te reppen naar ‘Rambo: Last Blood’

Blij je terug te zien, Rambo.

undefined

Kijk ons aan. Kijk ons aan, zeggen we u! Wij gebieden u om u te reppen naar ‘Rambo: Last Blood’, of (en dit is het moment waarop we recht onder uw van angst trillende neusvleugels een gekarteld mes in de tafel planten) wij doen u iets ergs aan!

Sorry voor deze barse binnenkomer, maar we vrezen dat we ons een beetje te veel hebben laten meeslepen door het laatste avontuur van actie-icoon John Rambo. Rambo! Yep, de maatschappij is veranderd sinds de Vietnamveteraan met de hoofdband en de rond de blote schouder gedrapeerde kogelriem zijn intrede maakte in ‘First Blood’, een actieflick die zonder overdrijven één van de allerbeste films uit het begin van de jaren 80 mag worden genoemd.

Is er in deze moderne wereld, waarin het bioscooplandschap wordt gedomineerd door de superhelden van Marvel, en waarin de archetypische macho met de glimmende bicepsen plaats heeft moeten ruimen voor metromannen en andere genderfluïde personen, eigenlijk nog wel plaats voor een dubbelgespierde actieheld die dateert uit de tijd van de videorecorder en de faxmachine? Hell, yeah! Om te beginnen is Rambo anno 2019 niet langer de door president Ronald Reagan op handen gedragen patriottische vechtmachine uit ‘Rambo: First Blood Part II’ en ‘Rambo III’. In ‘Last Blood’ is hij opnieuw de verdrietige, aan posttraumatische stress lijdende veteraan die hij was toen hij in het begin van ‘First Blood’ dat onverdraagzame stadje binnenslofte. Wanneer de grijs geworden Rambo niet op de veranda van zijn ranch in zijn schommelstoel zit, houdt hij zich op in zijn zelfgegraven tunnelcomplex waar hij, de handen getormenteerd tegen de slapen gedrukt, zit te luisteren naar een cassette met muziek van The Doors (altijd geweten dat Rambo een man is met smaak). Zou het kunnen dat hij zich in die tunnels enigszins thuis voelt, omdat ze hem doen denken aan de tijd dat hij vocht in de ondergrondse gangen van de Vietcong? We vragen het ons af.

Gelukkig duurt het niet lang of Rambo richt zich op, grijpt naar zijn gekartelde mes, en rijdt naar Mexico, op zoek naar het meisje dat hij als zijn dochter beschouwt. Ongeveer halfweg komt dan het moment waarop elke rechtgeaarde Rambo-fan zal juichen: terwijl hij met zijn onderlip grimassen trekt zoals alleen Sly ze kan slyen, bouwt hij – vonkend lasapparaat in de hand – zijn tunnelcomplex om tot een met valkuilen en boobytraps volgestouwde vesting waar hij het in de extreem bloederige finale zal opnemen tegen de schoften die hem in Mexico hebben verminkt. De gruwelijke kills (u kent dat wel: beroer met uw knie per ongeluk die strakgespannen staaldraad, en er ploft vanuit de zoldering een hark in uw borst) hebben een misselijkmakend hoog shockgehalte, maar tegelijk geven die rondtollende hoofden en ledematen aan deze R-rated film een edge die in de vorige episodes toch wat ontbrak. Op een bepaald moment laat Rambo tijdens het ultieme gevecht zelfs ‘Five to One’ van The Doors door de tunnels weergalmen: een welhaast surrealistisch hoogtepunt in een waardige Rambo-film die afklokt op 89 retestrakke minuten. Welkom terug, John.