'Windkracht 10': Tine Reymer over de 10 platen die haar leven veranderden

Het brede publiek kent haar vooral als actrice - u herinnert zich vast de succesvolle VRT-reeks 'Sedes & Belli', en vanaf deze week is ze te zien in de verfilming van 'Windkracht 10' - maar Tine Reymers grootste passie is muziek.

Tien jaar geleden gaf ze al het beste van zichzelf in het veelbelovende maar helaas roemloos ter ziele gegane popgroepje Flowers for Breakfast. Sindsdien trad ze op met het mambocollectief El Tattoo del Tigre en was ze te horen op platen van De Mens en 2000 Monkeys. En nu is dan eindelijk haar grote droom uitgekomen: met Billie King, haar nieuwe, uitsluitend uit vrouwelijke muzikanten samengestelde band, heeft ze een plaat met niets dan eigen nummers uitgebracht: 'There You Go, My Love'. Speciaal voor de gelegenheid zocht Reymer (32) voor Humo de tien platen bij elkaar die haar leven hebben veranderd.

undefined

Blondie: 'The Best of Blondie' (1981)

TINE REYMER « Ik heb Blondie leren kennen toen ik acht of negen was: mijn vader was verliefd op Debbie Harry, en hij luisterde constant naar haar platen (lacht). Op dat moment vond ik het maar lawaai. Je moet weten dat ik naar de muziekschool ging - ik leerde orgel en probeerde de muziek van Richard Clayderman en eenvoudige klassieke deuntjes na te spelen. Pop, rock en new wave zeiden mij absoluut niks, en de punkrock van Blondie zéker niet.

» Rond mijn twintigste heb ik Blondie dan herontdekt, en pas toen begreep ik wat een fantastische, baanbrekende muziek die band aan het eind van de jaren zeventig heeft gemaakt. Ik heb muziekjournalisten Blondie weleens horen vergelijken met Madonna, maar dat slaat nergens op. Madonna is een product, een perfect uitgekiend en bestudeerd commercieel product, terwijl Blondie authentiek en puur was. Ten tijde van 'Denis' was Debbie Harry uniek: geen enkele andere zangeres was zo opvallend en zo vernieuwend.»

HUMO Waarin zat 'm dat vernieuwende dan?

REYMER « Ze had een hoog je m'en fous-gehalte, terwijl ze toch schitterende songs maakte. De meeste andere artiesten uit die jaren - Peter Gabriel, om er maar één te noemen - hadden de neiging hun muziek te overproducen en tot in de kleinste details vol te kleuren. Debbie Harry niet: daardoor klonken haar nummers veel vuiler en ruwer.

» En ze was natuurlijk vreselijk sexy - ik snap goed waarom mijn vader verliefd op haar was. Hoe ze zich kleedde, hoe ze keek, hoe ze bewoog en zong: pure seks. Des te opvallender omdat in de punkscene het principe gold: hoe vuiler hoe liever.

» Wat ik ook knap vind, is dat ze zich niet aan één bepaalde muziekstijl vastklampte. 'The Tide Is High' is een reggaesong, 'Rapture' is een rapnummer, en toch zijn ze allebei typisch Blondie.»

HUMO Wat zijn jouw persoonlijke favorieten?

REYMER « 'Hanging on the Telephone' en 'Atomic'. Maar eigenlijk vind ik álle nummers op 'The Best of Blondie' uitstekend. In dit geval dekt de vlag echt wel de lading: deze twaalf nummers zijn écht hun beste.»

HUMO Zet je deze plaat nog vaak op?

REYMER « Ja, vooral in de auto. Of tijdens het stofzuigen. Ik luister graag naar muziek die mij vrolijk maakt en naar muziek die mij energie geeft, en Blondie doet dat allebei.»

PJ Harvey: 'Dry' (1992)

REYMER « PJ Harvey is een beetje te vergelijken met Debbie Harry: ook zij is voor mij een stijlicoon, een vrouw naar wie ik geweldig opkijk. En dat zeg ik niet graag, want ik heb al iets te vaak te horen gekregen dat ik muzikaal de mosterd bij haar heb gehaald - net zoals An Pierlé constant moet horen dat ze een Vlaamse kloon van Tori Amos is.»

HUMO En héb je de mosterd gehaald bij PJ Harvey?

REYMER « Ze heeft me ongetwijfeld beïnvloed. Maar iedere artiest laat zich toch door z'n helden inspireren?»

HUMO Wanneer heb je voor het eerst iets van PJ Harvey gehoord?

REYMER « Rond mijn twintigste, toen ik bij Flowers for Breakfast zong. Een paar andere leden van de band lieten mij wat van haar horen, maar ik vond er niks aan: ik hield niet van haar stem, en ik hield nog minder van haar songs. Op die leeftijd luisterde ik vooral naar Carmel en Fairground Attraction.

» Ik heb PJ Harvey pas echt leren kennen en waarderen toen ze in 1995 'To Bring You My Love' uitbracht. Die plaat vond ik meteen fantastisch, en niet lang daarna heb ik ook het oudere werk gekocht: 'Rid of Me', '4 Track Demos' en 'Dry'.»

HUMO Waarom vind je 'Dry' haar beste?

REYMER « Omdat het zo'n vuile plaat is. Veel van de nummers klinken als onafgewerkte demo's - een kale, ietwat industriële sound.

» Wat ik ook goed vind, is dat PJ Harvey niet altijd hetzelfde klinkt. 'Dry' is dus een heel kale plaat, maar 'Stories from the City, Stories from the Sea' uit 2000 is juist tot in de puntjes geproducet. Totaal anders, maar toch klinkt PJ Harvey altijd als PJ Harvey. Op 'Stories...' zingt ze trouwens een fantastisch duet met Thom Yorke van Radiohead.»

HUMO Welk gevoel overheerst er als je naar haar luistert?

REYMER « Sommige van haar songs maken me niet echt vrolijk, maar de meeste geven me echt wel een boost. Er staat één nummer op 'Dry', 'Dress', dat ik ooit met Billie King wil coveren.»

HUMO Heb je haar ooit live aan het werk gezien?

REYMER « Een paar keer zelfs. Dat was telkens pure power. Op het podium is ze stuurs, op het autistische af: ze zegt geen woord tegen het publiek. Duidelijk een vrouw die in haar eigen wereldje leeft - maar dat vind ik wel intrigerend.

» Twee jaar geleden heb ik haar ontmoet. We speelden met El Tattoo del Tigre op Werchter, en zij trad daar ook op. Ik had net een eerste demo met vijf nummers voor 'There You Go, My Love' af, en die wilde ik haar geven. Ik was vreselijk nerveus - voor mij was PJ Harvey een soort halfgodin - dus ik heb heel lang in haar buurt staan drentelen. Uiteindelijk heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en haar aangesproken. Ik zei dat ik een grote fan van haar was, en toen gaf ik haar mijn demo. Waarschijnlijk heeft ze er nooit naar geluisterd - ze wordt elke dag door twee of drie onnozelaars met demo's lastiggevallen (lacht) - maar ik was toch blij dat ik haar had durven aanspreken. Al heb ik er wel een beetje spijt van dat ik haar op die manier van haar piëdestal heb gehaald.»

Johnny Cash: 'American IV: The Man Comes Around' (2002)

REYMER « Dit is nummer vier uit een reeks platen van American Records, op sublieme wijze geproducet en gemixt door Rick Rubin. Johnny Cash zingt er vooral covers op - zoals 'Hurt' van Nine Inch Nails, 'In My Life' van The Beatles en 'Bridge over Troubled Water' van Simon & Garfunkel. Mijn favoriet is 'Personal Jesus' van Depeche Mode. 't Is ook een ontzettend fragiele plaat, je hoort bijna niets dan een brekende stem en een gitaar. Muziek, teruggebracht tot de naakte essentie: prachtig.

» Door deze plaat ben ik ook naar het vroegere werk van Johnny Cash gaan luisteren. Hoe meer ik van hem hoor, hoe meer ik onder de indruk ben. Cash was ook een erg boeiende figuur - dat blijkt ook uit 'Walk the Line', de film over zijn leven.»

HUMO Wat vind je zo boeiend aan hem?

REYMER « Die man zette zijn leven op het spel voor zijn muziek. Zoals zoveel artiesten is hij op het verkeerde pad geraakt - drank en drugs - maar in zijn geval liep het goed af. Nadat hij was afgekickt, werd hij een diepgelovig mens en ging hij zich inzetten voor de rechten van indianen en de gevangenen in Amerika. Hij heeft trouwens twee prachtige liveplaten opgenomen in de gevangenis: 'At Folsom Prison' en 'At San Quentin'.

» Dat diepe geloof van Cash, en hoe dat hem kracht gaf, dat vind ik fascinerend. Zelf ben ik absoluut niet gelovig, maar het intrigeert me hoe langer hoe meer dat andere mensen dat wél zijn.»

HUMO Drie jaar geleden is je broer verongelukt met zijn motor. Heeft dat ermee te maken?

REYMER « Waarschijnlijk wel.

» De dood van mijn broer heeft al mijn zekerheden van tafel geveegd. Alles wat ik dacht te weten, al mijn meningen en overtuigingen, al mijn ideeën en vooroordelen, alles waar ik me op één of andere manier aan vastklampte: in één klap verdwenen. Alsof het tellertje van mijn leven terug op nul werd gezet. Sindsdien ben ik langzaam weer mijn weg aan het zoeken. Ook muzikaal.»