Wire (Botanique)
Ch-ch-ch-ch-changes! Twee militairen. Vier militairen. Zes... Onderweg naar en van de Botanique hebben we op de kop af veertien militairen geteld. Volstrekt overbodige toekomstvoorspelling: de kalmerende pauzemuziek zal op Brusselse concerten een tijdlang reggae worden. Roken met zicht op de kruidtuin mag overigens niet meer. Het is nu aan de straatkant te doen. Een pafke met zicht op de Koningsstraat leidt tot een nieuwe fouille. Je hoeft er niet extra voor te betalen.
Het goeie nieuws is dus: sinds maandag wordt er in Brussel opnieuw ten concerte gegaan. Wij hebben onze muzikale bagage grondig zitten doorzoeken, maar zijn nergens een spoor van Whitesnake tegengekomen. Naar Vorst Nationaal afzakken was dus geen optie. Omdat wij minstens vijf van de veertien platen van Wire kleine meesterwerkjes vinden - drie daarvan zijn gemaakt in de jaren 1977-'79 - trokken wij zonder noemenswaardige keuzestress richting Botanique. Van concertopener 'Blogging' (dat ook de start is van een nieuwe cd die plompweg 'Wire' heet) kennen wij ondertussen het refrein: 'Blogging like Jesus / Tweet like a pope / Site traffic heavy / I'm YouTubing hope'. Da's handig meegenomen, want van Colin Newmans livetekst maken wij niet veel. Het duurt even voor we in dit concert onze weg vinden. Hoe leg je Wire uit? Misschien door simpelweg te vermelden dat ze een song hebben die 'In the Art of Stopping' heet - en dat ze inderdaad een paar keer gestopt zijn. Ze hebben er ook eentje met de naam 'On Returning' - en dat doen ze in 2015 voor de zoveelste keer, dit keer met een echt goeie nieuwe plaat onder de arm. Hoe leg je Wire uit? - deel 2. Op Humo's Wild Site staat een 'Wire voor beginners'. Werden geselecteerd: 'Three Girl Rhumba'', Lowdown' en '12XU' van 'Pink Flag' uit 1977. 'Heartbeat', 'Outdoor Miner' en 'I Am the Fly' uit opvolger 'Chairs Missing' van een jaar later. 'I Should Have Known Better' uit '154'. En verder, uit de late jaren 80: 'Ahead', 'A Serious of Snakes' en 'Kidney Bingos'. Een uitstekende introductie is dat. Mocht Wire tijdens optredens al die jaren voor die songs zijn gegaan, ze zouden populairder zijn dan Interpol, hun best of zou overal naast Pixies-platen staan, en meer dan één bankier zou zich ondertussen over hun pensioenspaarplannen hebben moeten buigen. In de Botanique-set zit geen enkele (!) van hogervermelde parels. Ook geen spoor van de vele songs die een beetje bekendheid verwierven omdat ze werden gecoverd, door R.E.M. en Fischerspooner om er twee te noemen. Er wordt een behoorlijke hap uit 'Wire' gespeeld: er zijn songs bij die hun licht nerveuze, maar droompopperige zelf blijven, andere zijn omgebouwd met echo's in de drums van Robert Grey, reverb op de Colin Newmangitaar, spielereien van Graham Lewis op bas en enorm veel effectenjagerij van tweede gitarist Matthew Simms, die als enige dertiger tourt met drie zestigers (die nergens moeite doen om er jonger uit te zien) en die er bovendien zelf uitziet alsof hij met Kurt Vile on the road zou kunnen zijn. Er zijn ook veel oudjes bij, die we eerlijk gezegd niet allemaal kunnen thuisbrengen. 'Mekon Headman' en een zacht, aan een zekere Annick opgedragen 'Blessed State' geven Graham Lewis de kans te zingen. Lewis doet het in lagere registers dan Newman, wiens stem in een Syd Barrett-erige wereld woont. Soms doet de hele groepssound denken dat sterren in dit genre zullen komen en gaan, maar dat alleen die über-zot van Pink Floyd zal blijven bestaan. In de teksten zit ter hoogte van 'Burning Bridges' iets liefderigs - wat zeggen we: iets herkenbaar ludduvuddu-erigs zelfs - maar aan het eind van de song duikt de zin 'An asbestos chimney can shorten your life' op. Ook helemaal Wire en ook in ons notitieboekje beland: 'The narrowest vision / Often has the widest appeal'. Daarna iets met gedimde idealen. De song heet 'Sleep-walking'. Aan het eind zit 'Harpooned' vol bedelvingswerken die ons aan concerten van Screaming Trees, My Bloody Valentine en Afghan Whigs doen denken, maar dan louter omdat zo luid en overstuurd niet hoeft. Dat Wire eens een cusrsusuitstapje naar Swans en Amenra organiseert om te horen hoe het wel moet, hè zeg. De bissen heten 'Brazil' (dat in de buurt komt van het even korte, strakke, propulsieve '12XU'), 'Adore Your Island' (heel eventjes zijdezacht en dan hard metaal) en 'Used To', de enige encore die wij zonder hulp van setlist.fm herkend zouden hebben, een mooi liedje waarin Colin Newman ook live soms klinkt als Robert Wyatt. We hebben veel koppigheid gehoord. En glimpen van genialiteit. En retrofuturisme. En Groot Lawaai. Af en toe konden we ook op adem komen met iets licht verteerbaars, maar we hebben vooral uitgehakte en -gedrilde punk- en psychedelicastenen zien staan, waar Wire hard aan heeft zitten kotteren en boren (jammer genoeg ook tot aan de gaatjes in onze oren). Die moesten en zouden er ruw en onafgewerkt uitkomen, en deden dat ook op bevel. Nu goed, wij hadden geen gepolijste beeldhouwwerkjes verwacht.
Het moment
'In Manchester', 'Split Your Ends' en 'Octopus': in Wireland zijn wij nogal te vinden voor het nieuwe 'Wire', dat eigenlijk als een uitstekende debuutplaat klinkt. Eén die doet uitkijken naar nieuw werk. Wij komen in die drie songs bovendien de popjanet in onszelf tegen, die anderhalve keer aan The Smiths heeft moeten denken. Prima!
Het publiek
Beschaafde veteranen naast jongeren met wijd open Dumbo-oren en alle generaties daartussen. Ze sparen allemaal hun snelste, luidste en meest uit het hart komende applaus op tot na 'Stealth of a Stork', een hard en fantastisch punkding dat onder de twee minuten blijft, en een kant van Wire toont waarop iedereen duidelijk heeft zitten wachten. Aan de toog lopen wij ook een Brit tegen het lijf die in Brussel zijn 21ste Wire-concert van 2015 meemaakt. Nog vier concerten te gaan en onder zijn kerstboom zal als vanzelf '25' van Adele liggen.
Quote
Colin Newman komt net voor de bissen terug op het naar drie verlaagde bedreigingsniveau: 'Welcome to the second night of the new Botanique season'. Graham Lewis heeft blijkbaar 'new Titanic season' verstaan. Dat is de hier gehanteerde humorvorm.