Wire - Wire

Als de omschrijving ‘blanke muziek’ een gebrek aan funk en seks aangeeft en ‘mannelijke songs’ van de hoekige, rechttoe rechtane soort zijn, is Wire de bleekscheterigste band die wij kennen.

Ze waren ooit the original art rockers, nu zijn ze bovenal postpunks hardnekkigsten, en met ‘Wire’ hebben ze hun beste sinds lang te pakken. De vraag waarom ze – 38 lentes na ‘Pink Flag’, en na een klein decennium windstilte in de jaren 90 – platen blíjven maken, beantwoordt zanger-gitarist Colin Newman als volgt: ‘Omdat 99,9 procent van alle muziekliefhebbers ons nog niet kent; werk voor de boeg.’

‘Wire’ doet geen moeite om ‘mee’ te zijn, of om te klinken alsof ze in 2015 werd gemaakt. Ja, Newman zingt over eBay en YouTube en blogs, maar de gitaren geven songs als ‘Shifting’ en ‘High’ een aura van tijdloosheid. Andere voorname troeven zijn de eeuwige nevel – opgetrokken uit lome reverb, laaghangende bassen en fuzzy zanglijnen – en de vaststelling dat het geluid van de plaat zich ergens in de Bermudadriehoek tussen New Order, Swans, en ‘Wim Devilder leest ‘Het journaal’’ situeert, en tussen neutraal en gedreven, en dat dat gek genoeg een bezwerend resultaat oplevert. ‘In Manchester’ pakt je élke keer op een moment dat je het niet meer verwacht. En helemaal op het einde is daar, na tien hoofdzakelijk minzame popsongs, ineens het rauwe, ongetemde ‘Harpooned’, een track als een psychose.

Bonus: lees de songtitels van ‘Wire’ in het juiste ritme na elkaar, en er komt een redelijk sterk gedicht van. Wij, die toeval iets voor mietjes vinden, zien daarin een meerwaarde.

Beluister 'Harpooned' van Wire