Woelig 2019: Nafi Thiam, de beroemdste elleboog van het jaar

Voor de buitenwereld leek het alsof ze voor de eerste keer sinds 2016 geen goud heeft gewonnen, maar voor Nafi Thiam was ook 2019 een onwaarschijnlijk jaar. Zelfs met een kapotte elleboog behaalde ze zilver op het WK atletiek in Doha.

'Het blijft ook maar sport: ik zal niet in een depressie sukkelen als ik geen goud win in Tokio'

Nafi Thiam straalt en lacht als we elkaar spreken. Ze praat honderduit over haar vakantie in Cuba, en vooral Havana is onder haar huid gekropen. De lange pauze na het WK begin oktober heeft meer dan deugd gedaan. Ze gromt dan ook als we vragen of ze even wil terugblikken op het voorbije jaar.

Nafi Thiam «Ik doe dat niet graag. Geen enkele atleet, trouwens.»

HUMO Waarom niet?

Thiam «Omdat je doelen altijd vóór je liggen, niet achter je. Je verliest ook je concentratie als je achteromkijkt. Wat gebeurd is, laat ik daarom altijd snel achter me. Dat is niet makkelijk, zeker niet als alles goed is verlopen: je hebt zo lang gewerkt om een goed resultaat te behalen, je bent euforisch, en na enkele weken moet je alles vergeten. Dat neemt niet weg dat ik lessen heb getrokken uit het voorbije seizoen, want het was geen makkelijk jaar door al die blessures.»

HUMO Laten we, met jouw permissie, toch even terugkijken. Welk moment heeft 2019 bepaald voor jou?

Thiam «Het is moeilijk om één moment te noemen. Iedereen beoordeelt mijn seizoen op mijn zilveren medaille op het WK in Doha of op de problemen met mijn elleboog, maar 2019 was veel meer dan dat. Ik heb mijn persoonlijk record verbeterd in vier onderdelen van de zevenkamp, dat is een enorme prestatie in mijn discipline.»

HUMO Ik herinner me hoe je in augustus het Belgische record in het verspringen hebt gebroken. Ook daarin behoor je tot de internationale top, dat lijken we weleens te vergeten.

Thiam «Voor de buitenwereld draait het alleen om die grote toernooien. Ik kan dat wel begrijpen, maar zo werkt het niet in de sport. Ik bekijk liever het geheel. Als ik volgend jaar wat meer geluk heb – en zo moeilijk kan dat niet zijn – kan ik nog meer laten zien. Dat is ook het enige doel dat ik heb: elk jaar beter worden. En vooral: dat ook tonen aan de wereld.»

HUMO Het was fenomenaal hoe je ondanks je elleboogblessure toch zilver hebt behaald op het WK, ook al werd het soms voorgesteld als verlies. Hoe kijk je er zelf op terug?

Thiam «Als ik geen titel had moeten verdedigen, was ik ongetwijfeld met lof overladen. Maar op het allerhoogste niveau kun je al eens verliezen. Katarina Johnson-Thompson werd wereldkampioen met bijna 7.000 punten. Dat is gigantisch veel, en het toont aan hoe hoog het niveau daar was. Ik heb er alles aan gedaan om op topniveau aan het WK te kunnen beginnen, geen enkele opoffering was me te veel. Ik kan mezelf niks verwijten, en dus beschouw ik mijn zilveren medaille zeker niet als een teleurstelling. Dat kan ook niet: we spreken hier over het wereldkampioenschap, hè. Ik heb het gevoel dat de media het wel zo omschreven, maar door de reacties van de mensen voelde het als een overwinning aan.»

HUMO Als je hartverscheurend huilt omdat je elleboog opnieuw opspeelt, huilen de mensen mee, Nafi.

Thiam «Ik blijf een mens, geen machine. Eerst was er die kuitblessure, daarna had ik weer pech met mijn elleboog. Ik kan het ook niet verbergen als ik teleurgesteld ben.»

undefined

undefined

'Ik word nog beter in elke discipline, en ik heb niet het gevoel dat ik al op mijn limieten ben gebotst'

HUMO Je wint er gelukkig sympathie mee: je wordt er menselijker door.

Thiam «Ja, maar de media denken te veel in uitersten, en dat geeft een verkeerd beeld van de werkelijkheid. Als je wint, ben je fenomenaal en fantastisch. Als je verliest, stel je niks voor. Maar, zo heb ik na Doha ondervonden, de mensen weten gelukkig dat het zo niet werkt in het gewone leven.»

HUMO Je trainer, Roger Lespagnard, heeft me eens gezegd: ‘Als Nafi vertrouwen heeft, explodeert ze.’ Was er genoeg vertrouwen in 2019?

Thiam «Ik vind van wel. Als ik geen vertrouwen had gehad, had ik die blessures niet kunnen overwinnen. Ik heb ook momenten van twijfel gekend, absoluut. Vooral na de zevenkamp in Talence. Maar voor hetzelfde geld brak ik daar het Europese record van Carolina Klüft, want ik was goed op weg.»

HUMO Weet je eigenlijk al waar je limieten liggen?

Thiam «Nee. Ik word nog beter in elke discipline, en ik heb niet het gevoel dat ik al op mijn limieten ben gebotst. Als ik zo hard train, is het net om te weten waar ze liggen. Als ik geen progressie meer maak, zal ik er waarschijnlijk mee stoppen.»

HUMO Dat zal hoogstwaarschijnlijk in 2024 gebeuren, na de Olympische Spelen van Parijs.

Thiam «Dat zou kunnen, ja. Ik zal dan 30 jaar zijn. Maar niks is zeker, er kan tegen dan nog veel veranderen.»

HUMO Je hebt in september je bachelordiploma geografie behaald en vervolgens je studie even op pauze gezet. Volgens Roger Lespagnard trainde je daardoor maar op 65 procent van je mogelijkheden: de weg naar progressie ligt open.

Thiam «Het is niet omdat ik mijn studie heb stopgezet dat ik straks dubbel zoveel zal trainen. Dat is onmogelijk, het zou veel te zwaar worden. De tijd die vrijkomt, zal ik gebruiken om te recupereren. Maar het zal veel veranderen, en zeker mijn levenskwaliteit zal er flink op vooruitgaan. Het was bijna niet meer vol te houden.»

HUMO Voel je het verschil al?

Thiam «Ja, en ik ben nog maar twee weken aan het trainen. Ik heb nu veel minder stress. De combinatie van topsport en studeren had op den duur veel weg van een uitputtingsslag. Zeker tijdens de examens, die telkens samenvielen met de belangrijke competities. Tel daar nog eens sponsorverplichtingen bij, en je weet dat mijn agenda er nu veel overzichtelijker uitziet. Ik zal eindelijk ook deftig op mijn voeding kunnen letten. Gedaan met studentenmaaltijden! (lacht)»

HUMO Wat mag ik je wensen voor 2020?

Thiam «Een jaar zonder blessures, zodat ik in mijn beste vorm aan de Olympische Spelen in Tokio kan begin-nen. Na het voorbije seizoen besef ik eens te meer hoe kostbaar je gezondheid is. Graag een jaar zonder zorgen voor mij (lacht).»

HUMO Je hebt ondertussen de beroemdste elleboog van het land.

Thiam «Maar volgens de dokters is er geen enkele reden tot ongerustheid. Mijn elleboog heeft gewoon rust nodig, en ik moet die in de toekomst zien te versterken.

»Over mijn fysieke conditie maken de dokters zich geen zorgen, maar ze hebben me wel op het hart gedrukt dat ik het niet in mijn kop mag steken. Daarin schuilt volgens hen het grootste gevaar. ‘Als het een obsessie wordt, krijg je vanzelf problemen,’ zeiden ze.»

HUMO Was je er dan zoveel mee bezig?

Thiam «Toch wel. En telkens als ik het uit mijn gedachten had gebannen, was er wel iemand die me eraan herinnerde. Ik wil dus iedereen vragen om níét meer naar mijn elleboog te informeren: dan zal die ook niet voor problemen zorgen in Tokio.»

HUMO Wanneer zullen de Spelen in Tokio geslaagd zijn voor jou?

Thiam «Dat kan ik vooraf niet zeggen. Sport is zo onvoorspelbaar. Ik droom er wel van dat alles perfect zal lopen, en dat ik mijn titel kan verlengen.»

HUMO Je zou dan de eerste Belgische goudenmedaillewinnaar zijn die zichzelf opvolgt.

Thiam «Nog meer druk: bedankt! (lacht) Ik zal blij zijn als ik van nu tot augustus een vlekkeloze voorbereiding ken. Tokio is nog ver, ik heb geen zin om nu al te stressen, anders kom ik er uitgeput aan de start. Ik wil me in de tussentijd vooral amuseren op training. Dat is wel moeilijk: ik train nog maar twee weken en ik heb al overal spierpijn. Maar als ik er alles aan heb gedaan om mijn kansen optimaal te verdedigen, zal ik nooit teleurgesteld zijn, wat het resultaat ook is. Zoals bij alles in het leven. Het blijft ook maar sport: ik zal niet in een depressie sukkelen als het niet lukt.»