Woman’s Hour - Conversations

Vraag ons om ‘Conversations’, het debuut van de Britse buzzband Woman’s Hour, van een etiket te voorzien, en we antwoorden beslist: ‘Intens’.

‘Vermoeiend’ had ook niet misstaan. Omdat de plaat in de kleren kruipt, de fut uit je lijf zuigt, het hart tien kilo zwaarder maakt, en je aan het einde van de rit in een verlaten station dropt – ver weg van de bewoonde wereld. Denk aan een trip zoals ‘Familiars’ van The Antlers. Dat heerlijke gevoel van eenzaamheid.

Dat alles is deels de verdienste van frontvrouw Fiona Burgess, met haar aan Sade verwante keelgeluid, deels die van de band achter haar: zij hullen hun droompop in een glossy kostuum, stijlvol en zonder poespas. Baanbrekend is de muziek niet: ‘Conversations’ herbergt niets dat voor Beach House, The xx en Rhye geheim is, maar goed imiteren is ook een kunst. Voor vernieuwing belt u naar een renovatiewerker, en niet naar Woman’s Hour.

In ‘To the End’, ‘Darkest Place’ of ‘Her Ghost’ zijn de stekelige gitaarriffs en timide elektronica passagiers, en zit de stem van Burgess achter het stuur. Elders, zoals in ‘Our Love Has No Rhythm’, is stilte het voornaamste instrument. Het nummer smaakt als Rhye uit een goed jaar, maar Woman’s Hour klinkt smeuïger, geiler, beter. ‘Unbroken Sequence’ is ook zo’n knal in de kruising, maar over de hele lijn raak schieten, lukt niet. Daarvoor is ‘In Stillness We Remain’ te braaf, en schuilt achter ‘Devotion’ niet de mogelijke radiohit die titeltrack ‘Conversations’ wél is.

Uitstekende baby making music wel, dat debuut van Woman’s Hour. Alweer een reden om in bed te blijven liggen.