'X-Files: I Want to Believe': nieuwer, mysterieuzer, schermvullender
Fwiet-fwiet-fwiet-fwiet-fwíet-fwiet! U hoort het goed: 'The X-Files' zijn terug, op het grote scherm dan nog wel, en mét Gillian Anderson en David Duchovny.
En dat mag toch wel een verrassing heten: in 2002, toen de rond groene mannetjes, boosaardige regeringscomplotten en sinistere kankermannen draaiende televisieserie na negen lange seizoenen definitief werd stopgezet, verkondigden de twee hoofdacteurs namelijk dat ze echt wel genoeg hadden van al dat buitenaardse gedoe - én van elkaar. Trust no one: in 'X-Files: I Want To Believe' vormen Mulder en Scully opnieuw een team, al is het misschien ook wel een beetje van móeten - zowel Anderson als Duchovny liepen zes jaar geleden rond met grootse filmplannen, maar allebei zijn ze bedonderd thuisgekomen. Anderson liet wel mooie dingen zien in 'Straightheads' en 'The Last King of Schotland' maar diende zich toch vooral te behelpen met rolletjes in Britse theaterstukken, en hoewel Duchovny in de Verenigde Staten tegenwoordig hoge ogen gooit met de fantastische televisieserie 'Californication', waarin hij schittert als de aan drugs en seks verslaafde schrijver Hank Moody, kijkt ook hij terug op magere jaren: 'Connie and Carla' en 'Trust The Man' waren onwaarschijnlijke fiasco's, en zijn regiedebuut 'House of D' kreeg zwaar op z'n wammes van de critici. En dus zijn Anderson en Duchovny, een illusie armer, teruggekeerd naar het oude nest: in 'I Want To Believe' krijgen ze, net als in the good old days, een wel héél mysterieuze zaak voorgeschoteld. The truth is out there!
Humo ging keuvelen met Anderson en Duchovny, maar eerst mogen we enkele vragen stellen aan Chris Carter, de bedenker van de serie en regisseur van de nieuwe langspeelfilm.
HUMO De meest logische vraag eerst: waarom, zes jaar na het opdoeken van de serie, een nieuwe 'X-Files'-film?
Chris Carter «We waren er al enkele jaren mee bezig, hoor. Al is 1998, vlak nadat de eerste 'X-Files'-film was uitgekomen, zeiden Frank (Spotnitz, de scenarist, red.) en ik tegen mekaar: 'De volgende film moet een rechtlijnige thriller worden die helemaal op zichzelf staat.' Met andere woorden: toen al namen we de beslissing om alle UFO's en complotten en ingewikkelde samenzweringstheorieën overboord te gooien en gewoon een lekker angstaanjagend verhaal te maken. In 2003 begonnen we te schrijven - en van in het begin was het één en al ellende. Er ontstonden wrijvingen met de acteurs, er waren contractuele problemen, er werden rechtszaken ingespannen... Een lang, vervelend, en ongezellig verhaal. Pas in 2006 waren die problemen van de baan en konden we echt beginnen.»
HUMO Intussen hadden series als 'Lost' en 'Alias' wel de fakkel van 'The X-Files' overgenomen.
Carter «Dat klopt. De mensen van de studio hadden dan ook niet helemaal ongelijk toen ze ons twee jaar geleden kwamen aanporren: 'Heren, nu of nooit. Als we nog langer wachten zullen 'The X-Files' ongelooflijk gedateerd zijn en zal het publiek geen interesse meer hebben.' We zijn onmiddellijk uit de startblokken geschoten.»
HUMO Waar heeft u het macabere basisidee?? van deze film vandaan gehaald?
Carter «YouTube (lacht). Als je op YouTube gaat kijken, vind je een heleboel authentieke filmpjes over illegale chirugische experimenten uit de jaren vijftig. Onze film is dus op feiten gebaseerd!»
(es)
U vindt het volledige artikel vanaf dinsdag 29 juli in Humo 3543
undefined
'X-Files: I Want to Believe': a sneak preview
Trailer
undefined
Entertainment Tonight: How top secret is the movie?
undefined
Pulp Secret: interview met Chris Carter
undefined
