Yasmine overleden
Zangeres en presentatrice Yasmine is dood. Dat meldde de VRT. Ze werd 37. Wij haalden het interview 'Naar eer en geweten: op zoek naar de ziel van Yasmine' uit 2007 uit ons archief, daarin praat ze onder meer openhartig over zelfdoding: 'Vroeger vond ik zelfdoding een enorme zwakte, maar toen heb ik begrepen dat er een punt kan komen waarop je zegt: hier houdt het op, ik ben het leven moe.'
Naar eer en geweten: op zoek naar de ziel van Yasmine
Uit: Humo 3463; 16 januari 2007
'Ik wens iedereen een paar goeie stampen toe: da's de enige manier om een compleet mens te worden'
undefined
Wegens een beetje te laat stapt Yasmine (34) een beetje gehaast Café Au Relais aan het Brusselse Meiserplein binnen, maar verder stráált ze. Het gaat goed met haar: ze presenteert 'De rode loper' en 'Zo is er maar één', ze heeft een nieuwe plaat uit, en zij en haar vrouw verwachten eind maart hun eerste kind. Maar is een gelukkig mens ook een goed mens? Naar eer & geweten.
HUMO Sinds je Leonard Cohen-plaat 'Vandaag, het morgen van gisteren' krijg je ook waardering van de betere collega-muzikanten. Ben je daar gevoelig voor?
Yasmine «Ja, maar ik hengel er niet meer naar. Het enige wat ik wil is een goeie plaat maken, en uiteindelijk ben ik zélf het best geplaatst om te beslissen of dat gelukt is. En 'Licht ontvlambaar', m'n nieuwste, vind ik geslaagd. 't Is een superpersoonlijke plaat geworden, met eigen songs die het verhaal vertellen van hoe ik groot ben geworden: ik ga echt met de poep bloot. Ik heb er ook heel relaxed aan kunnen werken, vol zelfvertrouwen. Dat gevoel is nog belangrijker dan op één staan in de Ultratop, of een compliment krijgen van Stef Kamil Carlens.»
HUMO Je bent niet eerzuchtig?
Yasmine «Niet echt, maar ik heb wel een groot eergevoel. 'Als je iets doet, doe het goed' was bij ons thuis het motto. Positief gevolg: ik ontwikkelde een enorme drive. Maar als iets goed móét zijn, word je voor je het weet een totale perfectionist. Als ik niet oppas zie ik altijd eerst de minpunten, of nog erger: alléén de minpunten, en dat werkt verlammend. Ik heb echt moeten leren om dat los te laten. Ik ben er nog niet helemaal, maar inmiddels kan ik soms toch oprecht trots zijn op mezelf.
» Het is ook een beetje het gevolg van het ouder worden: ik weet beter waar ik goed en minder goed in ben, en ik focus op wat ik wél kan. De grote extraverte numero's van 'Goedenavond, alles goed? We gaan er eens een lap op geven!', daar ligt mijn kracht niet. Laat mij maar lekker intimistisch een publiek meevoeren. Tegelijk: op zomerfestivals komt nu en dan de rock- 'n-roller in mij boven, da's óók deel van wie ik ben. Misschien ben ik wel schizofreen, haha.»
HUMO Zou best kunnen.
Yasmine « Merci hè zeg! Moet je dat nu beamen? (lacht)»
HUMO Ik bedoel dat het interessantere deel van de mensheid nogal wat paradoxen in zich draagt, en jij blijkbaar ook.
Yasmine « Daar heb je wel gelijk in. Ik ben een einzelgänger én een fanatieke tooghanger, een melancholische dromer én een nuchtere ziel, een twijfelaar én een zelfverzekerd mens. Juist omdat je het ene toelaat, kan je ook het andere voelen. Eenduidigheid lijkt me saai, zeker als je een creatief beroep hebt.
» Het heeft me wel tijd gekost voor ik die complexiteit een beetje in kaart had. Ik ben een laatbloeier. Ik kom uit een beschermd milieu, heb weinig spectaculairs meegemaakt. Als tiener wist ik maar één ding zeker: dat ik geen zin had in het modale leven van een lief zoeken, trouwen, kinderen kopen en met meer of minder tegenzin een job doen om aan geld te komen - het idee alléén al.
» Mijn vader heeft zijn hele leven bij Agfa-Gevaert in Mortsel gewerkt, dik tegen zijn goesting. Maar als hij op zijn koersfiets stapte om 150 kilometer te gaan rijden, of als hij een nieuwe klant binnenhaalde als verzekeringsagent, zijn bijberoep: dan zag ik hem genieten. Al heel jong wist ik dat muziek voor mij die grote passie was. Muziek tilde mij boven alles uit. Dáár wilde ik dus mijn beroep van maken.»
HUMO Begrepen je ouders die keuze?
Yasmine « Nee. Het muziekmilieu boezemde hen angst in, ze kenden er alleen de wilde verhalen van. Ze verlangden ook meer zekerheid voor hun kind, niet eens zo onbegrijpelijk.
» Ik denk dat mijn ouders mij sowieso een beetje raar vonden. In ons gezin was ik het minst te doorgronden. Van de drie kinderen was ik de denker, ik plaatste mijzelf een beetje op een eiland. Dat moest wel, want mijn zussen waren zes en negen jaar ouder, en die hadden geen boodschap aan wat mij interesseerde. Ik heb, behoorlijk koppig, mijn eigen weg uitgestippeld. Da's het lot van het derde kind, heb ik eens gelezen. De eerste baant de weg, de tweede kan volgen, maar de derde moet opnieuw beginnen, zeker als-ie veel jonger is. Maar dat heeft me ook gemaakt tot wie ik ben: een vrouw met een diepe, denkende én een lichte, zotte kant.
» Ik had graag kleinkunst gevolgd aan Studio Herman Teirlinck. Dat is niet doorgegaan omdat mijn ouders daar niet om stonden te juichen, maar ik voel geen rancune. Ik heb alles geleerd door ervaring, en da's oké. Ik ben niet het type dat betreurt wat toch voorbij is.»
HUMO Soms heb ik het gevoel dat er toch iets is wat je een beetje betreurt: dat je naam op je oude platen staat.
Yasmine « Ik geef toe dat ik niet op al mijn werk even trots ben. Een plaat maken stelt je voor duizenden keuzes, en hier en daar maak je de foute. Moeilijk te aanvaarden, maar nu en dan onontkoombaar. Maar ik ben wél trots op de weg die ik heb afgelegd. Al die platen waren noodzakelijke stappen om te komen waar ik nu ben, en da's best een lekkere plek om te zijn (lacht).»
Grijze muis
HUMO Je presenteert 'De rode loper' met veel ironie. Is dat een manier om afstand te creëren tussen jou en pakweg Luc Steeno?
Yasmine « Die ironie is een manier om de hele showbizz te relativeren, mezelf incluis. Of ik dat nu wil of niet, ik maak deel uit van dat wereldje. Maar dat geldt voor alle muzikanten. Ik, Luc Steeno én Bob Dylan, ondanks alle verschillen doen we in wezen allemaal hetzelfde: muziek maken en optreden. Het publiek kan kiezen waar het van houdt, en 't is alleen maar goed dat iedereen zijn gading vindt.»
HUMO Relativeer je de showbizz in die mate dat je weleens denkt: zou het niet zinvoller zijn om aidswezen te gaan helpen in Afrika?
Yasmine « In mijn job draait alles rond ego, dus natuurlijk vraag ik me weleens af: moet ik geen vluchtelingenkampen gaan bezoeken voor Amnesty International? Maar als ik dan na een optreden hoor dat iemand uit het publiek veel gehad heeft aan die ene zin uit dat liedje, of aan dat bisnummer, dan wéét ik: dit is blijkbaar mijn taak, en die is net zo goed zinvol.»
HUMO Op 'Licht ontvlambaar' staat voor het eerst een maatschappijkritisch nummer: 'Niemandsland'. Vind je het de verantwoordelijkheid van een artiest om dat soort nummers te schrijven?
Yasmine « Absoluut. Mensen luisteren naar je: dat geeft je macht, en daar moet je iets mee doen. Dat vind ik al lang, maar ik kreeg het nu pas verwoord. Niet dat ik de Messias wil zijn die dicteert hoe mensen moeten stemmen, maar als een paar luisteraars door mijn muziek kritischer gaan nadenken over de wereld, lijkt me dat al grote winst.»
HUMO In 'Niemandsland' zit zowel kritiek als angst. Welk van die twee krijgt de bovenhand als jij thuis naar het journaal zit te kijken?
Yasmine « Ik wil vooral kritisch zijn, maar ik ben ook bang. Bang voor de grote wereldleiders met hun grote gelijk dat oorlogen veroorzaakt en foute evenwichten in stand houdt. Wat moeten wij daar als kleine garnalen tegen beginnen? Ik maak me bijvoorbeeld, zoals zoveel mensen dezer dagen, ernstig zorgen over het milieu. Ik kan alleen maar braaf mijn afval sorteren, maar degenen die er echt iets aan kunnen doen, die gáán er niet voor. Heel eng.»
HUMO Inzoomend op wat wél binnen je bereik ligt: streef je zelf altijd naar het goede?
Yasmine « Met de klemtoon op streven. Ik probeer een goed mens te zijn, zoals de meesten. Soms lukt dat, soms niet. Ik kan nu en dan een echt kreng zijn.»
HUMO Dat vraagt om voorbeelden.
Yasmine (denkt heel lang na) « Ik vind niks. Ik zal dan toch een geweldig goed mens zijn (lacht).»
HUMO Om je op weg te helpen, wat komt eerst: jouw geluk of dat van anderen?
Yasmine « Ik ben niet op aarde om anderen gelukkig te maken. In de eerste plaats probeer ik zelf een evenwichtig, content mens te zijn. Daarom ben ik nog geen zelfingenomen egoïst; ik kies gewoon voor de verstandigste optie. Want pas als je genoeg ruimte maakt voor jezelf, kan je iets betekenen voor een ander. Daar ben ik van overtuigd.
» Ik ben sowieso niet het type dat zich plooit naar andermans verwachtingen. Ik hou van een beetje strijd: lekker tegengestelde meningen en dan discussiëren. Alleen maar harmonie vind ik vervelend. Ik ben wie ik ben, en ik kan alleen maar hopen dat mensen desondanks van mij willen en kunnen houden. Dat zeg ik ook met mijn laatste plaat.»
HUMO Dat klinkt heel fragiel.
Yasmine « Dat is het ook. Mensen die mij alleen kennen van tv denken vaak dat ik heel zelfverzekerd ben en alles flink op een rij heb. Die associatie maken mensen nu eenmaal als ze je altijd zien met keurig geföhnd haar en perfecte make-up. Maar ik kan mij soms echt een grijze muis voelen; een totaal onnozel wezen dat alleen maar omhoog kan kijken naar de toppen van wijsheid, intelligentie en creativiteit waar de interessantere rest van de mensheid vertoeft. Ik kan mezelf heel erg naar beneden halen. Ook al heb ik geleerd om trotser op mezelf te zijn, dát gaat voorlopig maar niet over. Al heb ik van vrienden begrepen dat het rond de veertig verbetert. Ik leef van de hoop (lacht).
undefined
» Vroeger had ik dat ook in mijn vak. Ik deed alsof dat presenteren vanzelf ging, maar vanbinnen was ik verkrampt van de stress en de zenuwen. De laatste jaren heb ik dat al veel minder. Ik wéét inmiddels dat ik de boel kan dragen; dat maakt me veel relaxter, en daardoor word ik ook beter. Maar in het leven heb ik het juiste recept nog niet gevonden.»
HUMO Wat kan jou heel erg raken?
Yasmine « Ik vind het moeilijk om te horen wat er niet deugt aan mij. Tegelijk wíl ik absoluut dat mijn vrienden me dat zeggen, omdat het een bewijs van betrokkenheid is. Maar ik kan het me evengoed heel erg aantrekken als we een zwak punt van één van de anderen blootleggen, zeker als zo'n gesprek tot op het bot gaat. Dan wil ik doorbabbelen tot er weer genoeg lichtpunten zijn. Ik vind het een ondraaglijke gedachte dat iemand met zo'n gesprek in zijn maag zou blijven zitten.»
HUMO Wat is jouw slechtste eigenschap?
Yasmine (denkt lang na) « Ik speel te veel soloslim. Ik neem belangrijke beslissingen zonder mijn geliefden daarin te betrekken. Niet fijn voor hen, en ook niet voor mezelf, want dan merk ik plots dat ik sta te roepen in de woestijn. Heel alleen, niemand in de buurt, omdat ik zelf maar ben dóórgegaan, zonder te checken of zij nog wel mee waren. Op dat vlak is met mij samenleven géén cadeau.»
HUMO Aanvaard je jezelf zoals je bent of blijf je streven naar beter?
Yasmine « Ik vrees dat ik blijf streven. Ik ben een strijdmadam. Heel vermoeiend, maar niks aan te doen. Op een bepaalde manier ben ik daar ook blij mee: ik hoop dat mijn omgeving merkt dat ik blijf proberen, en dat mijn bedoelingen goed zijn.»
HUMO Je kan de lat ook zo hoog leggen dat je nooit dat streefdoel haalt. Dat lijkt me hét recept om ongelukkig te zijn.
Yasmine « Misschien is dat wel dé evenwichtsoefening van het leven. Als je helemaal begrepen hebt wat je aan jezelf moet aanvaarden en wat je moet verbeteren, is het tijd om dood te gaan. Ik zit nu eindelijk in een relatie met iemand die dat gevecht herkent en daardoor ook veel beter begrijpt. Dat is fantastisch, zo kun je écht fijn samenzijn.»
De dubbele bodem van het verdriet
HUMO Dat klinkt alsof er behoorlijk wat relatie-ellende is doorploegd om op dat punt te raken.
Yasmine (lacht) « Ik beken. Ik heb al in zeer foute relaties gezeten, waarin mijn partner en ik totaal naast mekaar leefden. Dan hield ik het toch lang vol omdat ik hen wél graag zag. Dat deed dan heel veel zeer, maar ik ben geen type ben dat snel opgeeft. Da's dom, weet ik nu.
» Mijn relatie met Marianne (Dupon, red.) werkt zo goed omdat we de diepe, belangrijke dingen in onze ziel delen én omdat we mekaars gelijken zijn. Da's de sleutel tot wederzijds begrip. En in de praktijk van elke dag zijn er genoeg verschillen om het interessant te houden. Een tamelijk ideale combinatie.
» Voor de eerste keer krijg ik in een relatie de toestemming om te zijn wie ik ben. Mijn relatie is écht een warme deken. Ik heb dat heel erg nodig. Oei, klinkt dat nu niet héél melig?»
HUMO Absoluut, maar daar kunnen wij enorm goed tegen. Laat je maar gaan.
Yasmine « Fijn (lacht). Ik ben súpercontent met mijn madam. Maar ik ben ook blij met die foute relaties van vroeger, want juist door die ervaringen besef ik nu ongelooflijk goed wat ik heb en hoe fantastisch dat is.»
HUMO Is dat geen wijsheid achteraf om die kwetsuren toch enige zin te geven?
Yasmine « Nee, ik meen dat oprecht. Er zit een geperverteerd soort masochist in mij. Ik wens iedereen in zijn leven een paar goeie stampen toe: da's de enige manier om een compleet mens te worden. Al besef ik maar al te goed dat de klappen daardoor niet minder hard aankomen, natuurlijk.»
HUMO Heb jij al écht zware klappen te verduren gekregen?
Yasmine « Ja. Ken je dat gevoel? Dat je op de bodem van het verdriet zit, en dan vast moet stellen dat er nóg een verdieping lager is, en nóg één? Ik was een jaar of dertig, ik had een relatie achter de rug en ik zat in de knoop met mezelf. Een heel gevaarlijke periode. Opeens begreep ik waarom mensen uit het leven willen stappen. Vroeger vond ik zelfdoding een enorme zwakte, maar toen heb ik begrepen dat er een punt kan komen waarop je zegt: hier houdt het op, ik ben het leven moe. Gelukkig is het bij mij zo ver niet gekomen.»
HUMO Hoe ben je daar uitgeraakt?
Yasmine « Stap voor stap. Op een bepaald moment móést ik er van mezelf uit raken, koste wat het kost. Na veel forceren heb ik toen één stap in de goeie richting gezet, en dat gaf een enorme adrenalinestoot. Opeens besefte ik dat ik sterker was dan ik dacht. Dat gaf me een goed gevoel over mezelf, en zo kon ik een nieuwe push in de goeie richting geven. En zo kreeg ik langzaam weer grond onder de voeten.
» Sindsdien besef ik dat ik heel veel aankan, en dat jezelf een schouderklopje geven wonderen kan doen. Tot dan toe had mijn emotionele leven twee baanvakken; nu werden dat er vier. Dat ik die ellende heb meegemaakt, heeft me zelfs optimistischer gemaakt, me meer plezier in het leven geschonken. Sinds een jaar of twee voel ik me alles opgeteld best goed.»
Pampers en papjes
HUMO Dus was de tijd rijp voor een kind.
Yasmine « Zoiets ja. Die plannen gaan al een tijdje mee, maar binnenkort is het echt zover.»
HUMO Vroeger zei je altijd: als ik denk over een kind van mij, dan hij is meteen zeventien en dan zitten we bij een glas wijn te praten over het leven. Is de reality check inmiddels al achter de rug?
Yasmine « Nee. Erg hè. Het is sterker dan mezelf. Zeventien lijkt me zo'n interessante leeftijd, een kind heeft dan al over alles een eigen mening. Weliswaar vaak een totaal andere mening dan die van de ouders - ik denk nu terug aan mijn eigen jeugd - maar voor iemand die houdt van een beetje strijd klinkt dat als muziek in de oren (lacht).
undefined
» Het mag onnozel klinken, maar ik zit enorm te hopen dat het een interessant kind wordt, geen jongen die alleen maar over voetbal praat of een meisje dat zich alleen maar afvraagt welke lippenstift ze vandaag zou opdoen. Dat zou ik aanvoelen als een persoonlijk falen. Weer dat eergevoel hè.
» Ik ben wel bang dat al mijn geanalyseer een averechts effect zal hebben op dat kind. Dat het, door mijn overdosis nadenken, alleen nog maar wil léven. Maar als ik me weer eens vergaloppeer, herinnert Marianne mij er aan dat we ons voorlopig zullen moeten concentreren op pampers en papjes (lacht).»
undefined
HUMO Zie je die fase ook vrolijk tegemoet?
Yasmine « Op de VRT werkt een hele toffe vrouw. Zij wou absoluut geen kinderen. Ze werd gek als vrouwen met foto's van hun baby's begonnen te zwaaien, ze ging door het dak als de slechte toets van zoon- of dochterlief het gespreksonderwerp van de dag was. Twee jaar geleden werd ze per ongeluk toch zwanger: het resultaat van a night of sin, zoals ze zelf zei. Dat leek een ramp, maar ondertussen is haar kind iets ouder dan een jaar, en ook zíj loopt met foto's rond en ook zíj wil zoveel mogelijk bij haar kind zijn. Ze moet er zelf hartelijk om lachen, maar blijkbaar werkt het gewoon zo. Uit dat soort voorbeelden put ik grote hoop (lacht). Ik word gegarandeerd ook zo'n mama die de gedachte niet kan verdrágen dat haar kind met een nat poepeke in het wiegje ligt. Jiiiihaa!»
HUMO Word je dan ook zo'n mama die haar kind kapot van gewetenswroeging naar de crèche brengt?
Yasmine « Dat hoop ik niet. Ik doe ontzettend graag wat ik doe, dus daar wil ik voor blijven gáán. Thuis zitten en alleen maar voor mijn kind zorgen is een onmogelijke constructie, zoveel weet ik zeker.
» Ik kan mij wél voorstellen dat ik af en toe liever thuis zal blijven, maar dat heb ik nu ook. Soms gaan we voor een optreden met de groep op restaurant, en dan vind ik het zo gezellig dat ik veel liever de hele avond daar zou blijven. Maar als ik dan eenmaal op het podium sta, geeft me dat zo'n goed gevoel dat alle negatieve gedachten verdwijnen. Dus hopelijk zelfs de gedachte aan mijn kindje dat ik thuis heb moeten laten.»
HUMO Mogen we jou met baby op de cover van Story verwachten?
Yasmine « Daar ben ik nog niet uit. Als het aan mijn madam ligt, krijgt niemand iets te zien. Daar valt iets voor te zeggen: dat kind heeft niet om een zingende en presenterende moeder gevraagd. Maar ik zag vorige week in één of ander blad een foto van Tom Van Landuyt met zijn nieuwe baby, onverwacht gespot in een shoppingcenter. Dan denk ik: vroeg of laat heb ik toch prijs, want mensen zijn nu eenmaal geïnteresseerd in je kindje. Dan verspreid ik liever zelf een mooie foto dan dat ik een blad sta terwijl ik net in een pistolet bijt en mijn kind een raar gezicht trekt. Want ik zal ongetwijfeld héél trots zijn. Ik heb nog wat tijd, we zien wel.»
HUMO Van je huwelijk heb je zelf foto's verspreid, en de zwangerschap heb je op tv aangekondigd.
Yasmine « Van mijn huwelijk heb ik één mooie foto naar alle bladen en kranten gestuurd: om de fotografen weg te houden van het feest. De enkeling die toch is komen opdagen kon ik met een gerust geweten vierkant negeren.
» En die aankondiging heb ik gedaan omdat de bladen het nieuws op het spoor waren. Mijn promotieverantwoordelijke kreeg telefoon van een journalist die Marianne had gezien met een buikje dat weinig aan de verbeelding overliet. Ik wou dat ene blad de scoop niet gunnen, en daarom heb ik het die dag zelf wereldkundig gemaakt. Dat vond ik een prettige revanche (lacht).»
HUMO Vind je dat je verplichtingen hebt tegenover je publiek?
Yasmine « In wezen niet, nee. Ik heb ook nooit een rolmodel voor homofiele jongeren willen worden. Maar ik maak het vaak mee dat zo'n meisje op mij afstapt om te zeggen hoe belangrijk ik voor haar ben geweest; dat ze door mij de moed heeft gevonden om het aan haar ouders te vertellen. Dan ben ik daar blij om. Blijkbaar héb ik gewoon een verantwoordelijkheid, of ik dat nu wil of niet. Als mensen echt iets hebben aan één foto van onze trouwpartij, waarom zou dat dan niet mogen?»
Lekker flirten
HUMO Geniet je van de aandacht die je tv-werk oplevert?
Yasmine « Ja, ik vind dat plezant. Als mensen zeggen: ik vind jou een goeie zangeres of presentatrice, dan heb ik iets van: yes, prettige bevestiging. Ik denk anders wel dat ik die aandacht zou kunnen missen, als dat moest. De ploeg missen, dat zou moeilijker zijn. Da's zo'n toffe bende. Onlangs nog hadden we een teambuildingweekend: voor veel werknemers is dat een verplichte hap, wij hebben ons geamuseerd als chirojongeren op kamp. Heerlijk. Ik denk dat Martine (Prenen, presentatrice van 'De rode loper' tot ze eind 2006 door de VRT werd ontslagen, red.) net die ambiance nu het meeste mist.»
HUMO Ben je voor haar achter de schermen op de barricaden geklommen?
Yasmine « Als het iets had uitgemaakt, zou ik dat zeker gedaan hebben, maar de beslissing over Martine lag niet in mijn handen. Ik kon alleen maar publiekelijk laten weten hoe jammer ik het vond. Dat heeft Martine trouwens veel deugd gedaan. Ze is op jonge leeftijd moeder geworden, en daardoor is ze zo'n warme moederkloek die iedereen onder haar vleugels neemt. Nu waren de rollen tussen ons even omgedraaid. Daar hebben we heel erg om kunnen lachen. Maar het blijft klote dat ze weg is.»
HUMO Heeft het je bang gemaakt om in tv-land ouder te worden?
Yasmine « Bang ben ik niet, maar de gedachte dat het vroeg of laat ophoudt spookt wel vaak door mijn hoofd. Vroeger werd ik daar onrustig van, nu niet meer. Als ik de bui voel hangen, zal ik de eer aan mezelf houden. Dan ga ik gewoon iets anders doen. Geen idee wat, maar dat wijst zichzelf dan wel uit. Zoveel vertrouwen heb ik in mezelf. Goed hè?»
HUMO Het voordeel zou zijn dat alle gezeik eromheen wegvalt.
Yasmine « Ach, je weet waar je voor kiest als je aan een leven in het openbaar begint. Dan moet je achteraf niet zeuren.»
HUMO Je vindt bijvoorbeeld het hardnekkige gerucht over jouw ontrouw niet heel vervelend?
Yasmine « Nee. Ik vind dat grappig. Fijn om te horen zelfs, want dat betekent dat ik nog steeds sex-appeal heb. En dat is, zeker na zes jaar samen met dezelfde partner, erg prettig om vast te stellen. Niet dat ik uit ben op die kick. Iedereen die mij goed kent, wéét hoe trouw ik ben. Laat ze dus allemaal maar lekker fantaseren.
» Wat ik mij wél afvraag: met wie pleeg ik die zogezegde ontrouw dan? Dat vertelt niemand er ooit bij (lacht).»
HUMO Waar denk je dat zulke geruchten vandaan komen?
Yasmine « Geen idee. Het zal er wel mee te maken hebben dat ik durf te flirten. Als ik een madam aan de toog zie staan die mij fysiek aantrekt, dan kan ik er echt van genieten om haar complimenten te geven. Zeker als zij het weet te waarderen. Maar da's allemaal zeer onschuldig.»
HUMO Vind je het oké als Marianne zoiets doet?
Yasmine « Natuurlijk. Ik heb het al meegemaakt dat Marianne gecharmeerd was door een andere vrouw, hoor. Zo lang ze wat staan te praten, kan ik het hebben. Maar stel dat ze opeens samen zouden verdwijnen en ik ben ze een uur lang kwijt, dan moet ik overgeven. Echt waar. Trouw vind ik heel belangrijk. Al geef ik toe dat ik vroeger weleens tegen dat heilige principe gezondigd heb.»
HUMO Had je toen last van je geweten?
Yasmine « Enorm. Ik kan zoiets niet verticaal klasseren en doen alsof er niks gebeurd is. Anders was het leven veel simpeler: dan had je alleen de herinnering aan een lekker en spannend avontuur en dat was dan dat. Maar ik had enorm last van schuldgevoel. En: niet het lef om mijn zonde op te biechten.
» Uiteindelijk kwam het toch altijd uit. Dan voelde mijn partner: zij is niet hier, en dan duurt het nooit lang voor de puzzel in mekaar valt. Voor alle duidelijkheid: ik ben niet trots op die wapenfeiten.»
HUMO Heb je makkelijk last van een schuldgevoel?
Yasmine « Mijn katholieke opvoeding heeft vruchten afgeworpen, ja (lacht). Ik haat mezelf erom, maar het is sterker dan mezelf. Als ik een gesprek voer met een vriendin, voel ik me achteraf ook heel vaak schuldig omdat ik te veel over mezelf heb gepraat, of omdat ik niet de juiste woorden vond. Zo ver gaat dat. Op zulke momenten stel ik me echt de vraag: ben ik wel een goed mens? Maar ik probéér. Echt.»
HUMO Da's de tweede keer dat je dat zegt. Is dat het moeilijkste aan leven: een goed mens proberen te zijn?
Yasmine « Dat, en geconfronteerd worden met al die trieste, gekwetste mensen die er op deze bol rondlopen - en dat zijn er enorm veel. Ik ben erg gevoelig voor het leed van anderen. Ik merk het meteen, en ik pak het zelf binnen. Ik ga mee de dieperik in. Omdat ik het zo erg vind voor die ander, én omdat ik me ermee identificeer. Geen idee waar dat vandaan komt, dat heb ik altijd gehad.»
HUMO Wat verzoent je desalniettemin met dit bestaan?
Yasmine « Dat ik in staat ben om passie te voelen, in de breedste zin van het woord. Als ik mijn vrouw zie of prachtige muziek hoor, dan geeft me dat een heel sterk wauw-gevoel. Dan word ik opgeslokt door een immense roze wolk en laat ik me heerlijk meedrijven. Oké, ik klink weer melig, maar zo voelt het.
» Ik heb het ook vaak als ik 's nachts met een Duvel in de hand aan de toog sta. Daar kan ik zó van genieten. Mijn madam ziet dat in mijn ogen: dan gaat zij al naar huis en gunt ze het mij nog even. Dat soort lichtheid die - toegegeven - vaak gepaard gaat met milde dronkenschap is belangrijk voor mij; 't is een natuurlijk tegengewicht voor de zwaarte in mijn hoofd. Na drie Duvels is alles mooi, zelfs het leven (lacht). Waarmee we dus kunnen besluiten: eigenlijk ben ik gewoon een alcoholist (lacht hard).»
