Yeasayer - Amen & Goodbye
Wie denkt dat de gemiddelde recensent negatieve besprekingen schrijft om de eigen erectie aan te scherpen, zou ons bloedend hart eens moeten zien. Tussen 2007 en 2012 was Yeasayer goed voor drie beestige uppers; veelgelaagde, opwindende, weelderige en telkens ándere platen.
Woest en meeslepend (‘All Hour Cymbals’), glorieus en weird (‘Odd Blood’), clean en verslavend (‘Fragrant World’) – maar na een lange sabbatical is Brooklyn’s voormalige finest in mineur teruggekeerd: ‘Amen & Goodbye’ is een zeer mager beestje.
Beginnen bij het begin: de platenhoes, een collage van ‘The Vessel’-kunstenaar David Altmejd, is een hybride van ‘Sgt. Pepper’s’ en een Hiëronymus Bosch-best of, en de plaat zelf doet bij een eerste luisterbeurt minstens zo barok en divers aan. Kinderkoortjes in overdrive, postironische klavecimbels, burenlaweit uit de rimboe, zonevreemd applaus – maar voor het eerst bij Yeasayer lijkt de overdaad opwinding en zuurstof uit de muziek te hebben geknepen.
Het goede nieuws? Schrap de Scala-achtige intermezzo’s (in werkelijkheid ingezongen door één 59-jarige folkzangeres: Suzzy Roche van The Roches) en single ‘I Am Chemistry’ is een popdeun die op ‘Odd Blood’ had gepast. En ‘Cold Night’ heeft een aangenaam bitterzoete New Order-vibe. Maar het zich aamborstig voortslepende ‘Prophecy Gun’ zou op elke andere Yeasayer-plaat vulsel zijn. ‘Half Asleep’ is Laïs meets Fleet Foxes, en klinkt in de praktijk net zo vergezocht. ‘Silly Me’ en ‘Dead Sea Scrolls’ doen – en nu begint het écht pijn te doen – vooral denken aan OK Go (rochelt en spuwt op onbezaaide aarde). Yeasayer stond – geruggensteund door Joey Waronker, bekend van zijn drumwerk bij Beck, Elliott Smith en Atoms For Peace – opnieuw zelf in voor de productie, maar waar dat vroeger een rijk en drassig geluid opleverde, klinkt bijna alles hier vlak, ondiep, instantvergeetbaar.
Over ‘Fragrant World’ schreven we in 2012: ‘Na vele luisterbeurten lijkt het plots alsof iemand in een donkere kamer het licht aanknipt.’ In vergelijking daarmee vangt ‘Amen & Goodbye’ vanaf de eerste noot aan in een helverlichte polyvalente zaal; de truken springen meteen in het oog, en het felle licht flatteert niet. De strandjutter in u zal in de branding nochtans goede brokstukken rapen – half spannende ideeën, mooi aanzwellende refreinen, slimme bruggetjes – maar een organische verzameling songs heeft dat niet opgeleverd. Geen songs, geen sfeer, geen roes: ‘Amen & Goodbye’ lijkt een tributeplaat door mindere goden.
Als straks blijkt dat dit – zoals de titel suggereert – daadwerkelijk hun afscheid is, worden wij boos.
