Yeasayer - Odd Blood
We horen weleens mopperen dat er op deze pagina's, maar ook elders in de boze buitenwereld, te veel sterren aan nieuwe cd's worden toegekend, alsof er geen middelmatige of mindere plaatjes meer worden gemaakt. Dat laatste willen wij met klem ontkennen: u moest eens weten!
Of dacht u dat wij van nature zo'n gekweld gezicht hebben? Het overaanbod aan goeie nieuwe cd's is wekelijks zo groot dat het puin gerust puin mag blijven. Weelde!
Neem nu deze week Yeasayer, telg uit de bloeiende Brooklyn-sien. Het trio had na het geweldige debuut 'All Hour Cymbals' met z'n opvolger plat op het bakkes kunnen gaan, maar niets is minder waar: 'Odd Blood' is alweer een klein meesterwerkje, enkel ontsierd door het aan zijn eigen experimenteerdrift ten onder gaande 'Rome': veel geblaat, gebliep en gefriemel, maar geen song.
Het staat in schril contrast met de rest van het aanbod, zoals 'The Children', 'Ambling Alp', 'O.N.E.', 'Love Me Girl' of de beide ADHD-patiëntjes op deze plaat: 'Strange Reunions' en 'Mondegreen', met geen overdosis Rilatine tot bedaren te brengen.
Die nummers zijn één en al avontuurlijkheid, een wirwar van instrumenten, toeters en zotte ingevingen, die toch telkens netjes bij een volbloed popsong met poten en oren uitkomen. Men kan er Vampire Weekend in herkennen, MGMT ook, en zeker de stilaan onvermijdelijke peetvaders van Talking Heads. Yeasayer heeft ook goed geluisterd naar de Jamaicaanse sound systems van weleer, naar de grillige New Yorkse stadsfunk van James White & The Contortions (de enige interviewee waar wij ooit echt bang van geweest zijn), én ze schamen zich niet voor hun roots, die overduidelijk in de eighties liggen. Giet daar nog een flinke scheut psychedelic folk over, flambeer en geniet van het vuurwerk.
Invloeden zat en toch een eigen smoel: James, rol uit, die sterren!
