Yo La Tengo - I Am Not Afraid of You and I Will Beat Your Ass
Van hypnotiserende, door het grimmigste van The Velvet Underground en Neu! beïnvloede noise-mantra's tot allerzachtst gefluisterde slaapliedjes: tussen die twee polen beweegt Yo La Tengo, een trio uit Hoboken, New Jersey, zich nu al twaalf platen lang.
En zelden hebben die polen zo ver uit elkaar gelegen als op de nieuwe 'I Am Not Afraid of You and I Will Beat Your Ass' - krèk wat Patrick Janssens drie jaar geleden aan Filip Dewinter beloofde, maar dat ter zijde.
undefined
Bewijzen? In het ene kamp: de elf minuten durende brok lillende gitaarnoise 'Pass the Hatchet, I Think I'm Goodkind', oftewel de missing link tussen Sonic Youth en Neil Young & Crazy Horse, en het nog een minuut langer durende maar iets meer poppy klinkende 'The Story of Yo La Tango' (tango, ja). In het andere kamp: de berceuses 'Song for Mahila' 'Song for Mahila' en 'I Feel Like Going Home'. Het meest bizarre nummer van de plaat is de door James McNew met een John Cale-stem gezongen kamerpop van 'Black Flowers', die zo dicht tegen 'Paris 1919' aanschurkt dat Cale een credit verdiend had, maar desondanks: straffe song. En dat geldt ook voor de speelse pop van 'Beanbag Chair' en 'The Weakest Part' (zangeres Georgia Hubley op haar aandoenlijkst), de Curtis Mayfield-soul 'Mr. Tough', die het ergste doet vrezen voor de edele delen van zanger Ira Kaplan, of de dubbele portie sixtiesgaragerock 'I Should Have Known Better' en 'The Room Got Heavy'.
Dat hoge niveau houden die van Yo La Tengo - ze hebben met The Kinks gemeen dat ze nog ooit de backing band van Ray Davies zijn geweest - geen 77 minuten vol, maar ondanks 'Daphnia' (negen minuten gepriegel) of de clichématige rock van 'Watch Out for Me Ronnie' is dit één van de allerbeste platen van de samenwerkende vennootschap Kaplan, Hubley & McNew, en de geknipte introductie voor wie nog - ze bestaan - Yo La Tengo-maagd is. Hoboken rules!
