Young Fathers - Dead
Voor de muziek die het trio Young Fathers voortbrengt op debuutplaat ‘Dead’ bestaan geijkte omschrijvingen noch nauw aansluitende referentiekaders. U zult het met de gedesoriënteerde indrukken moeten doen, waarin we vanaf de volgende alinea enige orde trachten te scheppen.
Young Fathers komt om te beginnen uit Edinburgh, wat veel van wat we over die stad dachten te weten op losse schroeven zet. Hun roots reiken tot in Nigeria en Liberia, en bij de burgerlijke stand zijn ze bekend onder de namen Kayus Bankole, Graham Hastings en Alloysious Massaquoi. Dat maakt die laatste tot de enige Alloysious waar wij ooit bang van zijn geweest.
Je kan hen een hiphopgroep noemen, maar dan wel de enige hiphopgroep van dit moment die grandeur uitstraalt, zonder dat dat larger than life-gevoel ooit pompeus of bombastisch wordt. Ze wisselen withete, in de microfoon geblafte raps af met angelieke melodieën, en dat blijkt te werken. Hun songs klinken afwisselend aardedonker en vrolijk, en soms beide tegelijk. Het is poëtisch, maar evengoed brutaal als de straat. Young Fathers is hiphop met teer aan de vingers, bloed op de tanden en een goed boek op de schoot.
Young Fathers proberen te vergelijken met andere groepen is altijd tekortschieten, maar bekijk het zo: het dialect dat de groep uitvindt op ‘Dead’ heeft hier en daar een paar grammaticale overeenkomsten met de talen die ze bij TV On The Radio, My Bloody Valentine, tUnE-yArDs, Tricky, M.I.A., Goat, El-P, Spoek Mathambo, DJ Shadow en The KLF spreken. De spelling is die van Shabazz Palaces. Geeft: een hevig pruttelend stoofpotje van invloeden en steeds andere invalshoeken, en een gemoedstoestand die niet alleen over de hele plaat twintig keer van kleur verschiet, maar vaak ook binnen één en dezelfde song. Dat mag nogal een boterham lijken, maar – goed nieuws voor wie door het lezen van de beschrijving alleen al moe wordt – de plaat lijdt daarmee geen seconde aan overkill of loze drukdoenerij.
‘No Way’ schiet voorbij op een dreun die aan funky luchtafweergeschut doet denken. ‘LOW’ gaat beyond hiphop, het gaat eigenlijk beyond alles. ‘Get Up’ is even opgewekt als tegendraads; net zo aanstekelijk als weird. Pas ter hoogte van ‘DIP’, track 6, wordt ons een eerste adempauze gegund, maar rustig word je er niet van. ‘Mmmh Mmmh’ is een zwarte regenwolk waar een streep herfstzon doorheen breekt. En ‘Paying’ is gewoon een fantastische manier om je uit te drukken.
Op ‘Dead’ zijn doedelzakken te horen, er wordt gejodeld en gegromd, gekreund en gecroond. U zal bij het beluisteren de onweerstaanbare drang voelen om te dansen, te schreeuwen, door het raam te kijken om u ervan te vergewissen dat er geen donkere gestalte in het struikgewas schuilgaat, opnieuw te dansen en, tot slot, om een warm dekentje om uw rillende schouders te slaan. ‘Dead’ is geen debuutplaat, het is een stand van zaken die de rest van het muzieklandschap krap 35 minuten lang bleek doet wegtrekken.
De heetste plaat van het jaar is aangekomen. Net nu het bijna winter is.
