Zeger Garré, de covidpatiënt die viraal ging:‘De dokters kenden het virus niet en deden maar wat. Ik zag de spanning op hun gezicht’

Half maart 2020, toen corona voor sommigen nog ‘een griepje’ was dat het vooral op zwaarlijvige bejaarden had gemunt, postte Zeger Garré – een voorheen gezonde en flukse vijftiger – op Instagram een filmpje waarin hij met zwakke stem en een zuurstofbuisje in de neus vanop zijn ziekenhuisbed getuigde dat het virus bepaald geen lachertje was: ‘Zie mij hier nu liggen’. Zijn pakkende boodschap, die zich haast sneller verspreidde dan het virus zelf, miste haar effect niet: op slag werden veel mensen uit hun sluimer wakker geschud. Het virus kon bij iederéén toeslaan.

ZEGER GARRÉ «Ik wilde eigenlijk vooral mijn vrienden verwittigen dat het toch wel een zeer ernstige ziekte was, en hen aansporen om zeker in hun kot te blijven. Het was niet de bedoeling dat het filmpje de wereld zou rondgaan. Maar ik was zo geschokt door de ernst van de ziekte dat ik vond dat ik het móést melden. Iedereen die mij kent, weet dat ik een sportieve en gezonde gast ben. Ik rook niet, ik drink niet… Ik dacht dat ik redelijk bestand zou zijn tegen covid. Niet dus.

»Ik heb twee dagen op intensive care gelegen. Daar had men mij onmiddellijk verteld dat mijn toestand zeer ernstig was en ik eigenlijk te laat was binnengekomen, maar dat mijn goede gezondheid mijn grote geluk was. Anders was het wellicht heel anders gelopen. Dat kwam hard aan.»

HUMO Het filmpje heeft veel losgemaakt, tot ver buiten de landsgrenzen.

GARRÉ «Ik heb ongelooflijk veel reacties gekregen, zelfs uit Amerika en Australië. Het klinkt raar, maar die berichten hebben me er mee door geholpen. Ik ben nog dagen in de weer geweest om ze allemaal te beantwoorden.»

HUMO Hebt u lang over uw boodschap nagedacht, of hebt u ze in een bevlieging gepost?

GARRÉ «Ik heb het vooral in een emotionele bevlieging gedaan. Ik heb mentaal heel diep gezeten. Ik was wel zeer ziek, maar ik besefte het niet omdat ik weinig symptomen had. Ik had niet die typische hoest. Ik ben een zelfstandige, en die zijn zoals je weet nooit ziek (lacht). Wellicht ben ik te lang blijven doorgaan. Op het moment dat ik ziek werd, werkte ik juist aan een tentoonstelling van een nieuw fotoboek. Ik had ook nog een opdracht die ik per se ­wilde afwerken, en dat heeft mij waarschijnlijk genekt. Wellicht heb ik daar mijn laatste krachten mee opgebruikt. Ik herinner me nog dat het was alsof de benen van onder mijn lichaam werden geschopt. Zo erg was het. Ik ben letterlijk ingestort. Ik kon niet meer uit mijn bed. Mijn vrouw heeft toen de hulpdiensten moeten bellen om me naar het ziekenhuis te voeren. Ik was helemaal leeg.

»Weet je, op het moment dat ik het filmpje opnam, dacht ik dat ik aan de beterhand was. Maar als ik het nu bekijk, zie ik pas hoe erg ik er toen nog aan toe was.»

HUMO Op dat moment was er ook nog niet heel veel over het virus geweten. Was dat niet beangstigend?

GARRÉ «Niet alleen voor de patiënten, maar ook voor de dokters. Je zag duidelijk de spanning op hun gezicht. Ze wisten er zich geen raad mee en moesten vaak ook maar wat proberen om te zien hoe patiënten zouden reageren. Want bij iedereen leek de ziekte ook nog eens een ander verloop te kennen. Bovendien konden ze me niet zeggen of ik snel beter zou worden of niet. Dat was een schok, omdat je zo’n antwoord niet verwacht van een dokter.

»Mijn respect voor de mensen in de zorg was al groot, maar het is nog oneindig veel groter geworden. Het heeft me geïnspireerd tot een fotoproject. Het is onvoorstelbaar hoe positief ze in de lastigste omstandigheden blijven. Mijn dankbaarheid en bewondering zijn enorm.»

HUMO Hebt u na uw ontslag uit het ziekenhuis nog lang moeten revalideren?

GARRÉ «Ik ben vrij snel naar huis mogen gaan. Nu laten ze je eerst wat aansterken in het ziekenhuis, maar toen was dat nog niet het geval. Toen ik naar huis mocht, heb ik de mensen van het ziekenhuis nog gezegd dat ik hen ging missen. Het is raar, hoor. Die mensen hadden me zo hard gesteund dat er echt een band was ontstaan. Ik was dus tegelijk triest en blij dat ik naar huis mocht.

»Het heeft thuis nog een week of twee geduurd vooraleer ik weer op krachten was. Ze hadden me in het ziekenhuis wel gewaarschuwd om alles zeer geleidelijk op te bouwen en zeker niet te hard van stapel te lopen. Dat advies heb ik gevolgd, en na een week of zes was ik weer min of meer de oude. Vlotjes de trap oplopen, zat er toen evenwel nog niet in.

»Blijvende klachten heb ik er niet aan over­ge­hou­den. Ik heb ook geen reuk- of smaakverlies gehad. Ik ben er gelukkig goed door­gekomen.»

HUMO Was u daarna extra voorzichtig?

GARRÉ «Eigenlijk niet. Ook al weet je het niet zeker, je denkt toch dat je immuun bent, omdat je de ziekte al hebt gehad.

»Ik heb vooral anderen erop gewezen dat ze goed moesten opletten. Voor zover dat nog nodig was: veel mensen hebben me gezegd dat ze de ziekte in het begin een beetje weglachten, maar dat ze het na het zien van mijn filmpje wél zeer serieus namen. Het heeft dus blijkbaar toch zijn nut gehad.»

HUMO Hoe keek u als ex-patiënt de voorbije maanden naar de kennelijk onbedwingbare versoepelingsdrang van sommige politici?

GARRÉ «Het is niet simpel. Ze moeten rekening houden met economische overwegingen, en sommige sectoren hebben het echt wel zwaar. Ik werk zelf als modefotograaf. Onze sector ziet enorm af. Ik voel het ook zeer goed – de tentoonstelling van mijn nieuwe fotoboek ‘Emotions’ is helaas gecancelled. Maar ik heb echt wel begrip voor de politici: ze zitten in een lastige positie.

»Voor mensen die zich niet aan de regels houden, heb ik veel minder begrip. Die lockdownfeestjes snap ik echt niet. Als iedereen zich had gedragen zoals het hoort, waren we wellicht al van dat virus verlost geweest.»

HUMO Heeft de ziekte uw visie op het leven veranderd?

GARRÉ «Ik ben er wel wat wijzer door geworden, ja. Je begint je af te vragen wat belangrijk is in het leven. We zijn veel te veel bezig met overbodige zaken. Het kan volgens mij allemaal wat simpeler. We moeten wat meer tijd maken voor onszelf, voor familie en vrienden. We leiden allemaal zo’n luxeleven. Iedereen wil alles en moet daar keihard voor werken. We móéten mee met de ratrace, want als je niet meedoet, hoor je er niet bij. Mensen worden ziek of depressief, omdat ze zichzelf constant voorbijhollen. De natuur heeft dat nu even een halt toegeroepen. Het is natuurlijk erg dat het op deze manier moet gebeuren, maar voor velen is het misschien ook wel heilzaam geweest en hopelijk blijft er straks ook iets van hangen.»

HUMO U hebt het virus opgelopen tijdens een skireis met een groep vrienden. Gaat u wanneer het straks weer is toegelaten weer reizen?

GARRÉ «Ik ben alleszins niet bang om weer op reis te gaan, al zal ik me uiteraard strikt aan de regels houden.»

HUMO Hoe is het de anderen van die skireis vergaan?

GARRÉ «Ik ben de enige die in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Drie anderen hadden het ook zwaar zitten, maar konden thuis uitzieken. Mijn vrouw had het ook, en die is er gewoon doorgewandeld. Ze moest elke dag wel even bijslapen, omdat ze heel moe was, maar ze is nooit zwaar ziek geweest.»

HUMO Ondertussen weten we nog altijd niet waarom sommigen zeer ziek worden en anderen amper symptomen vertonen.

GARRÉ «Ik ben enkele dagen geleden nog in het UZ in Gent geweest en daar zeiden ze dat we ondertussen al veel weten, maar ook nog veel niet. De hele wereld bestudeert dat virus nu al een jaar, en het blijft op veel vlakken een raadsel. Dat geeft aan wat voor apart beestje het is.»

HUMO Het goeie nieuws is: u bent er weer bovenop, en u bent ook opnieuw aan het werk.

GARRÉ «Ik heb er ook wel hard aan gewerkt. Ik probeer in vorm te blijven en nog meer dan vroeger op mijn voeding te letten. En ik doe geregeld wat oefeningen. Dat is nodig: ik was na mijn ontslag uit het ziekenhuis elf kilo vermagerd. Al mijn spieren waren weg. Die moet ik weer aankweken. Daar heb ik nog wel wat werk mee (lacht). Maar ik weet ook dat ik, vergeleken met anderen, niet mag klagen.»