Zomerliefdes (4): De grote goesting van Dina Tersago

Tien jaar lang bood ze tussen de hooibalen een luisterend oor aan eenzame landbouwers. Van Miss België tot de presentatrice met de rubberlaarzen uit ‘Boer zkt vrouw’, van ster op de dansvloer tot meisje op het strand: Dina Tersago lijkt wel eeuwig dartel. ‘Onnozel blijven, dat is de boodschap.’

'Ik heb tien jaar lang boeren geknuffeld, maar ik wilde eigenlijk altijd al kinderen knuffelen'

Op geen enkel moment tijdens dit interview laat Dina Tersago (38) zich beschrijven als minder dan ‘monter’, maar het is pas wanneer een maaidorser het veld naast het stukje Arcadië waarin wij ons bevinden begint te bewerken dat haar ogen écht oplichten. ‘Zalig, hè? Die geur van hooi, ik ben eraan verslaafd geraakt na tien jaar ‘Boer zkt vrouw’. Zelfs de geur van mest ben ik heerlijk gaan vinden.’

Ambassadeurs van de landbouwsector kunnen altijd rekenen op een mooie suite in ’r ruime hart, maar dé Zomerliefde van Dina Tersago editie 2017 kun je niet missen: de pronte buik die zich tijdens ons gesprek onophoudelijk in het midden zal bevinden – nooit een woord uitend, maar altijd voor zichzelf sprekend.

Dina Tersago «Zeven maanden ver ben ik momenteel. Ik ben uitgerekend voor 11 september – jawel, net dán. De laatste fase is dus ingegaan, en die is klassiek gewijd aan dingen als suikerbonen inpakken en geboortekaartjes regelen. Wel iets gehaaster dan twee jaar geleden, toen Isak geboren werd: ik heb het wat laten aanslepen en ben nu in een kramp geschoten om alles nog klaar te hebben.»

HUMO Dit is de tweede keer dat je het beleeft, zo’n bolle buik. Is het nu anders?

Tersago «Ik geniet deze keer nóg intenser, denk ik. De eerste keer was het woweffect wel nog iets groter omdat ik alles voor het eerst beleefde. Maar omdat ik nu niet meer vanzelf versteld sta bij alles, kan ik er op één of andere manier ook bewuster van genieten. Ook al vraagt Isak intussen best veel aandacht. Af en toe zonder ik mezelf af om er even bewust van te genieten, van die zwangerschap. Dan neem ik een warm bad of zo, en geniet ik gewoon even van het geschop. Want het is waarschijnlijk mijn laatste.»

HUMO Om het met een zwangerschapscliché te zeggen: je stráált, Dina.

Tersago «Ik voel graag dat leven in mijn buik. Ik blijf het iets ongelofelijks vinden, zo’n kind dat in je groeit. Ik ben graag zwanger, wat niet voor alle vrouwen geldt – dat ik alles nog kan en niets moet laten helpt daarbij natuurlijk wel.

»Af en toe vergeet ik zelfs even dat ik zwanger ben, en moet ik mezelf inprenten: ‘Misschien toch maar even voorzichtig zijn.’ Onlangs nog: ik was met Isak in een speeltuin met een klimparcours door de bomen. ‘Kom, mama!’ zei hij, waarop ik zonder veel nadenken dat klimrek in stoof. Tot ik halfweg, op zo’n twintig meter hoogte plots besefte: ‘Dina, waar ben je eigenlijk mee bézig?’ (lacht)»

HUMO Er is niets dat je mist?

Tersago «Als er íéts is, dan moet het een goeie frisse pint zijn. Daar dorst ik nu al de hele zomer naar, om eerlijk te zijn (lacht). Natuurlijk doe ik dat niet, daar heb ik gelukkig genoeg karakter voor. Na mijn vorige zwangerschap heb ik zelfs nog een heel jaar na mijn bevalling niets gedronken omdat ik zo lang nog borstvoeding gaf.»

HUMO Je wou altijd al moeder worden, dat wist je naar verluidt zelfs al heel snel.

Tersago «Ik was heel onzeker toen ik jong was, maar er was één ding wat ik op mijn zestiende stellig wist: dat ik later kinderen zou willen. Waar ik wou wonen wist ik niet, of wat ik wou doen als job, maar wel dat ik moeder wou worden. Ik was zelfs nogal een geitenwollensokkentype op dat vlak: ik wou véél kinderen, en thuis bevallen, en liefst nog alles zo natuurlijk mogelijk. Tot het dan zover was, en het ziekenhuis letterlijk bij ons achter de hoek lag: toen leek het wat onnozel om er niet heen te gaan (lacht).»

HUMO Heeft het moederschap je uiteindelijk veranderd?

Tersago «Niet zo heel erg, denk ik. Natuurlijk ben je als moeder plots verantwoordelijk voor het geluk van je kind, dat besef ik goed. Maar op persoonlijk vlak? (Denkt na) Dat valt wel mee. Ik ben nog altijd even ambitieus als vroeger, bijvoorbeeld. Er wordt al snel gezegd dat je beter leert te relativeren als je kinderen hebt, maar dat slaat bij mij pas toe op het eind van de dag, als ik thuiskom en Isak nog een nachtzoen ga geven. Door de dag heen kan ik me namelijk nog even goed opwinden over dezelfde dingen als daarvoor. Alleen vergeet ik het nu sneller.

»Wat ik wel merk nu ik zwanger ben: dat ik veel sneller beschermend reageer. Onlangs wandelde ik langs een weg waar geen voetpad was en stond ik voortdurend met mijn armen te wuiven naar voorbijrijdende auto’s: ‘Trager! Zwangere vrouw op de baan!’ (lacht) Ik ben nu zelf veel voorzichtiger in het verkeer, en dat verwacht ik dan blijkbaar ook van anderen. Het cliché dat je als zwangere vrouw emotioneler bent, klopt dus wel. Plots wil je dat de wereld vooral oké is en er mooi uitziet voor wanneer dat kind erin komt. Dat begint al bij me thuis: ik ben opvallend vaak bezig met opruimen en alles zo gezellig mogelijk inrichten.»

undefined

'Nog steeds vragen mensen me of ik hun alleenstaande broer die boer is niet aan een lief kan helpen'

undefined

HUMO De wereld daarbuiten kan soms ronduit óngezellig zijn – dat je erbij stilstond dat de geboorte van je kind uitgerekend is voor 11 september, is daar een teken van.

Tersago «Dat idee kwam heel hard binnen toen ik twee jaar geleden zwanger was van Isak. Net nadat we het goeie nieuws te horen hadden gekregen, gebeurde de schietpartij bij Charlie Hebdo. En sindsdien lijkt het wel alsof het geweld niet meer is gestopt. Op dat moment dacht ik wel even: ‘Is dit nu de wereld waarin ik een kind ga neerzetten?’ Daar mag je niet te lang bij stilstaan, maar het zorgde er wel voor dat ik me bewuster werd van de toestand van de wereld: tenslotte zal je kind er hoe dan ook verder mee moeten. En ja, daar word ik soms emotioneel van. Je zou denken dat we anno 2017 stilaan beschaafd genoeg zijn om elkaar niet meer uit te moorden. Maar het is blijkbaar iets van alle tijden. Het is ook geen reden om dan maar géén kinderen meer te krijgen, dan stopt de wereld helemaal met draaien.»

HUMO Mocht het dat wel zijn, dan zou hij al gestopt zijn met draaien in de jaren 40.

Tersago «Juist. Het leven ging gewoon door, en net na de oorlog werden er zelfs méér kinderen geboren. Maar het is dus waar: als je kinderen hebt, merk je pas hoe kwetsbaar alles is. Je hart loopt daarbuiten rond, zeggen ze dan. En zo is het ook.»

HUMO Hoe vrolijk sta jij in het leven? Cynisme lijkt me het laatste waar jij je aan zou bezondigen.

Tersago «Ik ben altijd al beducht geweest voor cynisme. Natuurlijk kan het verleidelijk zijn om eraan toe te geven als alles tegenzit. Maar ik vind: cynisme is jezelf tekortdoen, want je schaadt er vooral jezelf mee en het helpt je niets vooruit. Ik zou niets liever willen dan voor de rest van mijn leven een beetje kind blijven: verwonderd blijven, verrast kunnen worden. Onnozel doen en met mijn zoon mee in de regen in de plassen gaan springen als hij daarom vraagt. Het laatste wat ik wil, is verzuren. Daarom verontschuldig ik me ook vaak als ik vervelend heb gedaan tegen iemand, of heb lopen kankeren. Dan zeg ik: ‘Sorry, ik was daarnet niet te genieten en dat was niet nodig.’ Dat volstaat meestal al.»

Miskraam

HUMO Onlangs werd bekend dat je, twee jaar voor Isak geboren werd, een miskraam te verwerken kreeg. Waarom heb je dat nu alsnog naar buiten gebracht?

Tersago «In de hoop dat ik lotgenoten op die manier een hart onder de riem kan steken. Toen het gebeurde, heb ik dat niet aan de grote klok gehangen. Niet dat ik me schaamde, want er zijn zoveel vrouwen die zoiets te verwerken krijgen. Het was eerder uit vastberadenheid: ‘Komaan, we moeten vooruit,’ die reflex. Ik heb me er toen ook vrij snel bij neergelegd. Het is een geval van natuurlijke selectie, hoe erg dat misschien ook kan klinken: iets waarover je nu eenmaal geen macht hebt. En uiteindelijk was ik des te blijer toen Isak twee jaar later geboren werd.»

HUMO Niet iedereen zou daar zo nuchter bij blijven, vermoed ik.

Tersago «Dat besef ik ook. Maar zo ben ik gewoon, denk ik. Ratio en emotie blijven bij mij altijd vrij goed in balans. Je kunt nu eenmaal niet alles bepalen in je leven. Zoals ik al zei wonen we dicht in de buurt van het ziekenhuis, en ik weet dat ik daar ooit wel eens zal moeten aankloppen omdat mijn zoontje een gat in z’n hoofd gevallen is. Daar op voorhand bang voor zijn en bidden dat het níét zal gebeuren, helpt je niets, dus kun je er maar beter vrede mee nemen.»

undefined

'Een goeie moeder zijn, nog een paar goeie programma's maken: daarmee ben ik allang tevreden'

HUMO Die kinderwens lag ook aan de basis voor je studies Pedagogische Wetenschappen, die je niet afgemaakt hebt omdat Miss België in de weg kwam te staan.

Tersago «Kinderen hélpen, dat wou ik doen. Uiteindelijk ben ik na Miss België een totaal andere richting uitgeslagen: ik ben boeren gaan knuffelen in plaats van kinderen (lacht). Maar zeg nooit nooit, hè. Misschien doe ik later nog wel iets in die richting. Ik denk trouwens dat mijn studies ook een beetje geholpen hebben in mijn latere tv-werk. Je moet mensen graag zien om een programma als ‘Boer zkt vrouw’ te kunnen maken, denk ik. Dus zag ik het ook als mijn taak om deelnemers op hun gemak te stellen en om te zorgen dat de sfeer een beetje goed zat tijdens de opnames.»

HUMO Dat gaat ver buiten je takenpakket als presentatrice.

Tersago «Ik wilde de lijm zijn die alles samenhield, niet zomaar op de draaidag zelf opdagen en mijn tekstje aframmelen. Ik heb bij ‘Boer zkt vrouw’ bijvoorbeeld ook lang de nazorg gedaan: na elke aflevering belde ik alle boeren op om te vragen of ze gekeken hadden, wat ze ervan vonden, en of er iets was wat ze in het vervolg liever anders zouden zien. Dat vond ik belangrijk, want je kunt je programma niet maken zonder die mensen. Ik was ook kind aan huis bij hen: ik bleef er zelfs vaak eten. Het is niet meer dan normaal dat je dan iets terug doet. Met veel deelnemers heb ik nog altijd contact.

»Voor mij is een goeie sfeer erg belangrijk. Neem nu ‘De club’, waarin ik onlangs te zien was: het léék niet alleen alsof de sfeer goed zat in de studio, dat wás ook zo. We hebben er met een paar deelnemers zelfs een Whatsapp-groepje aan overgehouden.»

HUMO VTM trok in 2015 de stekker uit ‘Boer zkt vrouw’, na tien jaar en evenveel seizoenen. Te vroeg of te laat volgens jou?

Tersago «Er had zeker nog een seizoen kunnen volgen na dat tiende: er was nog vraag naar en er waren zelfs al nieuwe kandidaten gezocht. Maar de zender wilde stoppen op een hoogtepunt, en die beslissing begreep ik wel. Ik wist ook dat ze eraan zat te komen, dus ik viel niet bepaald uit de lucht.»

HUMO Na tien jaar zul je voor veel mensen wel altijd dat goedgemutste meisje op het erf blijven. Stoort dat je?

Tersago «Helemaal niet. Het waren dan ook tien bepalende jaren voor mijn carrière: ik heb dat programma van mijn 25ste tot mijn 35ste gepresenteerd, ik heb er het vak geleerd. Het was mijn speeltuin waar ik als piepkuiken van alles kon uitproberen. Maar ja, voor veel mensen blijf ik inderdaad een beetje ‘Dina van de boeren’. Soms vragen ze me zelfs of ik hun alleenstaande broer die boer is niet alsnog aan een lief kan helpen (lacht). Anderzijds krijg ik ook te horen dat mensen het leuk vinden ‘dat ze eens een andere Dina zien,’ in een quiz als ‘De club’ bijvoorbeeld. Terwijl: die Dina was ik daarvoor óók al, hoor (lacht). ‘Je zag er daar wel sexy uit,’ zeggen ze dan, waaruit ik opmaak dat ik er ten tijde van ‘Boer zkt vrouw’ toch vooral lieflijk uitzag met die caoutchouc botjes (lacht).»

Huis van vertrouwen

HUMO Over gezelligheid gesproken: je woont met je schoonouders en je gezin onder hetzelfde dak, in een kangoeroewoning. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd?

Tersago «Dat idee is eigenlijk ook een beetje voortgekomen uit ‘Boer zkt vrouw’. In boerderijen wonen vaak meerdere generaties samen omdat het nog altijd familiebedrijven zijn. Daar zag ik hoe goed dat kon werken: ouders, kinderen én kleinkinderen bij elkaar. Dat wou ik ook, voelde ik. Bovendien lijkt kangoeroewonen me ook een goed alternatief voor een rusthuis. Door de vergrijzing zijn er steeds minder plaatsen beschikbaar, en die zijn op de koop toe zeer duur. Vaak komen mensen met hun pensioen niet meer toe om hun verblijf te betalen. Dan kan onze manier een waardevol alternatief zijn voor de toekomst, denk ik.»

undefined

'Ik voel graag dat leven in mijn buik.'

undefined

HUMO Je moet dan wel samen door één deur kunnen. Letterlijk.

Tersago «Dat is wel een vereiste, ja. Ik heb al vaak gehoord van mensen dat zij het niet zouden kunnen, onder hetzelfde dak wonen als hun schoonfamilie. Maar als je goeie afspraken maakt met elkaar, kun je veel voor elkaar betekenen. Mijn kinderen zullen opgroeien met hun grootouders dichtbij, en omgekeerd hebben mijn schoonouders altijd leven in huis. We hebben elk een eigen woongedeelte, en dat respecteren we ook: we lopen er niet ongevraagd binnen. Maar we kunnen wel op elkaar steunen als het even nodig is: samen eten als er geen tijd is om te koken, voor elkaar dingen repareren... En het is gewoon ook heel gezellig: met kerst staan er drie ovens en twee vaatwassers te draaien, en zorgen we elk voor een deel van het eten.»

HUMO Ergens is het gek: je bent nog geen 40, maar het eerste Humo-interview met jou dateert al uit 2001. Je lijkt al eeuwig in de aandacht te zijn.

Tersago «En dan moet je weten dat ik als een ‘oudere’ Miss België werd beschouwd omdat ik al 21 was toen ik won: de meeste meisjes die deelnemen zijn achttien of negentien.»

HUMO Je gaf daarnet toe in je jeugd heel onzeker geweest te zijn. Zit dat nu goed?

Tersago «Ja, in dat opzicht ben ik veel liever 38 dan 21 (lacht). Toen ik Miss België werd, wist ik niet zeker of ik wel voldeed – ‘Moet ik er dan voortaan élke dag zo uitzien?!’ (lacht) Maar dat twijfelen zal altijd wel een beetje de aard van het beestje blijven. Ik zal mezelf altijd blijven afvragen of ik een presentatie wel goed genoeg gedaan heb, en ik zal ook nooit het zelfvertrouwen hebben om ‘De grote Dina Tersago-show’ te presenteren. Nochtans ben ik wel een prestatiebeestje. Als ik iets wil bereiken, ga ik er helemaal voor: bij Miss België, bijvoorbeeld, of mijn overwinning in ‘Sterren op de dansvloer’. Ik wil het niet gewoon goed doen, maar uitmúntend.»

HUMO Recent kwam er ook een eind aan jouw exclusiviteitscontract bij VTM. Heb je toen de onzekerheid niet een beetje voelen knagen?

Tersago «Het was een stuk zekerheid dat wegviel, dat wel. VTM was mijn eigen persoonlijke huis van vertrouwen. Maar dat mes snijdt aan twee kanten: ik heb ook een stukje vrijheid herwonnen, waardoor ik nu in ‘De club’ kan gaan zitten, en dit najaar in ‘De slimste mens’. Maar het waren zeker tien goede jaren: ik heb het gevoel dat ze in een oogwenk voorbijgevlogen zijn.»

HUMO Ik gooi je even een citaat voor de voeten van de Dina Tersago die in 2001 haar eerste stappen zette in de televisiewereld, toen nog bij de VRT, achter de schermen van ‘Man bijt hond’: je had er het gevoel dat, anders dan bij VTM, ‘de mensen die er werken ook maar gewone mensen zijn en geen sterren.’ Als dat intussen ook bij VTM zo is, dan is dat in de eerste plaats te danken aan jouw pionierswerk daar, denk ik.

Tersago (lacht) «Ik vermoed dat die uitspraak sloeg op de tijd dat je bij VTM nog echte coryfeeën had rondlopen. Die werden toen hard uitgespeeld, want die glamour sprak tot de verbeelding van veel mensen: de showtrappen, de galakleren… Mijn oma vond dat bijvoorbeeld geweldig. Dat was toen bij de VRT inderdaad iets minder.»

HUMO Daar had je dan weer een Bavo Claes: even onaantastbaar, maar een ster zou ik ’m niet noemen.

Tersago «Pas op, dat was toch ook een persoonlijkheid (lacht). Maar qua glamour was een Lynn Wesenbeek toch iets anders. Ik was er eerlijk gezegd ook wat door geïntimideerd toen, door dat imago. Toen ik er begon, was dat gelukkig ook om iets heel anders te gaan doen. VTM zou vanaf dan inzetten op programma’s à la ‘Boer zkt vrouw’, met échte mensen. En dat kon ik wél, vond ik van mezelf. Ik voelde me sowieso altijd al meer the girl next door dan de showbizzdiva.»

HUMO Ook girls next door worden ooit 40. Sta je al stil bij die leeftijd? Voor sommige vrouwen op het scherm was dat de grens waarna de aanbiedingen op slag uitbleven.

Tersago «Ik heb in elk geval niet het gevoel dat er al een hele nieuwe generatie klaarstaat om me de deur uit te schoppen zodra ik de veertig voorbij ben. Integendeel: toen ik vorige zomer samen met Olga Leyers ‘Twee meisjes op het strand’ presenteerde, was dat alleen maar leuk. Het was wel even schrikken toen we aan elkaar vroegen hoe oud we precies waren (lacht). Maar ik zal me allesbehalve afgeschreven voelen wanneer ik veertig word. Integendeel: de schermleeftijd voor vrouwen wordt volgens mij alleen maar hoger. Kijk naar Tine Embrechts: zij is 42 en heeft het drukker dan ooit.»

HUMO Deze zomer zal Olga opnieuw te zien zijn in ‘Twee meisjes op het strand’, jij niet.

Tersago «Klopt, maar ik heb dan ook andere dingen te doen – ik sta op het punt om te bevallen (lacht). Maar ze hebben me wel gevraagd voor een rubriek in dat programma, en dat zal ik graag doen. No hard feelings.»

HUMO Vraagt zo’n Olga Leyers je al eens om media-advies wanneer ze naast jou staat te presenteren?

Tersago «Olga bruist echt nog van de energie, zoals je vanzelf doet als je achttien of negentien bent. Ik heb haar gezegd dat ze die spontaniteit moet blijven vasthouden. De kunst is om de goesting van in het begin later ook nog op te brengen. Onnozel blijven, dat is de boodschap. Maar voor mezelf ben ik ergens ook blij dat ik níét meer de drang heb van toen, dat ik van mezelf niet meer honderd-en-één dingen móét doen. Een goeie moeder zijn, nog een paar goeie programma’s maken: als ik dat nog klaarspeel, ben ik allang tevreden.»