Zonnige groetjes uit Krankland

Eerst het slechte nieuws: Little Trouble Kids, de Gentse indierockgroep rond het koppel Thomas Werbrouck en Eline Adam, heeft er voor onbepaalde tijd de stekker uitgetrokken. Het uitstekende nieuws: Werbrouck, die naar men fluistert al liedjes schrijft sinds hij kan spreken, gaat onverwijld verder met Krankland.

'Zodra ik mijn songs uit die onherbergzame plek in mijn onderbewuste heb getrokken, zijn ze daar echt wég. Maar goed ook'

‘Wanderrooms’, hun warm aanbevolen debuut, biedt tien songs die hun oorsprong vinden in de dog days van Werbrouck, die een klotejaar – job kwijt en ratten in het hoofd – doeltreffend van zich afsloeg met gitaar en stem. Daarna kwam de rest van de band erbij, en het resultaat staat als een huis: vrolijk en minder vrolijk volk als Grandaddy en Warren Ellis dwalen er door de gangen, en aan de lichtknop toont Werbrouck zich – als men het in de perstekst zo adequaat formuleert, hoeven wij geen moeite te doen – ‘een meester van licht en schaduw’.

HUMO Voor Little Trouble Kids werd je steeds samen met je vrouw geïnterviewd. Went het solointerview al?

Thomas Werbrouck «Het moet wel (lacht). Eline flapte er altijd wel iets onnozels uit – mét grappige West-Vlaamse tongval – terwijl ik de neiging heb om te serieus te worden. Maar ik werk eraan.»

HUMO Alvast een onnozele vraag ter compensatie: hoor ik het juist dat openingstrack ‘Holding On’ begint met de zin ‘You build a wall of carrots’?

Werbrouck (lacht hard) «Nee, dat moet ‘courage’ zijn. Maar mijn vrouw en ik hebben thuis een dwergkonijn rondlopen, dus bij ‘een muur van wortelen’ kan ik me ook van alles voorstellen.»

HUMO Je legt er in de perstekst de nadruk op dat Krankland géén soloproject is.

Werbrouck «Ik wou vooral niet als singer-songwriter op het podium staan. Er is niets saaier – of méér jaren 90 – dan iemand die alleen op een podium op een gitaar staat te tokkelen en het publiek verveelt met verhalen over hoe depressief hij is geweest. Het móést een band worden.»

HUMO Die aversie tegen singer-songwriters mag je eens uitleggen.

Werbrouck «Ach, aversie... Ik ben vermoedelijk de grootste Elliott Smith-fan van het land, en Sparklehorse heeft mij muzikaal grootgebracht. Als ik al een aversie heb, dan is het enkel tegen de Elliott Smith-afkooksels die sinds het origineel zijn gepasseerd.»

HUMO Terzijde: krijg jij soms brieven van jóúw grootste fans?

Werbrouck «Dat valt dik tegen (lacht).

»‘Fan zijn’ vind ik een raar concept. Ik weet nooit hoe ik me moet gedragen. Niet als mensen mij – voor de duidelijkheid: eerder uitzonderlijk – komen zeggen dat ik hun idool ben, evenmin als ik mijn eigen idolen tegen het lijf loop. Vorig jaar ben ik met mijn vrouw op roadtrip geweest door de VS, een muzikale tocht langs onder meer New Orleans en Nashville. Toen we in die laatste stad in een willekeurige bar cocktails zaten te drinken, kwam daar ineens de voltallige Dead Weather binnengestapt. Incognito. Mijn vrouw en ik zijn gi-gan-ti-sche Jack White-fans, en we hebben toen een kwartier gediscussieerd of we hem zouden lastigvallen voor een selfie. Uiteindelijk hebben we het niet gedaan – mijn argument: wat als ik ooit de kans krijg om met die mens samen te werken? (lacht) – maar we hebben wel stiekem een foto van hem genomen. Helaas bleek die bij thuiskomst van belachelijke kwaliteit te zijn, en hebben we nu een foto liggen van een mollige oma met zwarte haarverf.»

HUMO Heb je tijdens die muzikale bedevaart nog meer opgestoken?

Werbrouck «Ja. Ik heb een redelijk uitgebreide periode gehad dat ik naar rootsblues luisterde – Son House, Charley Patton, Robert Johnson – maar al bij al zit die muziek niet in onze cultuur. In Amerika hebben we de zogenaamde Blues Highway afgereden – Highway 61 is dat – en daar zag je vooral triestige oude katoenplantages en bakken armoede. Een treurige plek, die ervoor zorgde dat de blues ineens écht tot leven kwam. In België kun je koketteren met ‘Woke up this morning / Feel so blue’, maar ’t is iets helemaal anders als je dáár bent opgegroeid.»

undefined

HUMO Wat zijn je vaste routines als je muziek en teksten schrijft?

Werbrouck (blaast) «Ik weet het niet. Dat blijft een worsteling, hoor. Na elk nieuw, geslaagd nummer overvalt me meteen de gigantische angst dat het mijn laatste goeie liedje is.

»Ik heb, bij wijze van voorbereiding, veel gelezen over hoe de Groten het doen. Bob Dylan, Nick Cave, Leonard Cohen... En ik heb het mezelf aangeleerd om heel bewust onbewust te schrijven. Dat wil zeggen: als ik begin te zingen, laat ik mijn onbewuste de vrije loop en komen er vooral absurde woorden in me op. Dáárna ga ik dat heel nuchter analyseren: ‘Waar zou ik het hier nu over kunnen hebben?’ En daar komt dan een tekst van.»

HUMO Ja. Is er je nog iets specifieks bijgebleven van die boeken over Cohen en co?

Werbrouck «Eén anekdote, over een ontmoeting tussen Dylan en Cohen. Bob speelde in die tijd live al eens een cover van ‘Hallelujah’. Hij prees Cohen voor dat nummer en vroeg ’m hoelang hij eraan gewerkt had. Cohen zei: ‘Twintig jaar.’ Dylan had toen net de cd ‘Infidels’ uitgebracht, en Cohen vroeg hoe lang hij aan ‘I and I’ had gewerkt. Het antwoord was: ‘Vijftien minuten.’»

HUMO Hoe vermijd je dat je zelf te hard geraakt wordt als je een erg emotionele song live speelt?

Werbrouck «De songs op ‘Wanderrooms’ zijn dan misschien ontstaan op een onherbergzame plek in mijn onderbewuste, zodra ik ze eruit heb getrokken, zijn ze daar ook echt wég. Als ik over de emoties van tóén zing, voel ik ze niet noodzakelijk meer.»

HUMO De plaattitel ‘Wanderrooms’ is een halve verwijzing naar ‘Wunderkammers’, rariteitenkabinetten zoals verzamelaars uit de Gouden Eeuw die in hun huizen hadden.

Werbrouck «Ik was ooit een tijdje suppoost in het Gentse Guislainmuseum, en toen hadden ze daar, in één zaaltje, een verzameling van verschillende seksueel overdraagbare ziektes geïllustreerd op 18de-eeuwse poppen. Omdat dat blijkbaar niet bijzonder goed geconserveerd was, waren die poppen ook écht gaan etteren en stonk het daar verschrikkelijk. Een behoorlijk realistisch beeld van een horrorkamertje, en een soort Wunderkammer.

»Maar de echte, klassieke Wunderkammer omvatte eerder een collectie van rariteiten die in se niet echt samenhoren, maar door de eigenaar toch in eenzelfde verzameling ondergebracht werden. En dat sluit nauwer aan bij ‘Wanderrooms’, dat veel verschillende stijlen omvat. ‘Summer Avalanche’ is poppy en vrolijk, ‘Dog Days’ heel donker – maar in mijn geest passen die perfect bij elkaar.»

HUMO Ben je er in Gent ook achtergekomen welke ziekte je jezelf het minst toewenst?

Werbrouck «Donovanosis, een soa die in het Westen eigenlijk niet voorkomt – tenzij misschien bij overmatige blootstelling aan Donovan-songs. Het geeft dikke, bloederige puszweertjes op de piemel. Ook niet mis: trichomoniasis, waarbij de ontstoken eikel een wit schuimende substantie afscheidt. Het angstaanjagende is: je kunt het niet alleen krijgen via seks, maar ook via een gedeelde handdoek. Op kamp gaan will never be the same again...»

HUMO Euh, bedankt.

Bekijk hier ook de wonderlijke clips bij de songs 'In the Realms of the Unreal' en ‘Summer Avalanche’.