‘8eraf’ laat zien dat de tijd onze favoriete studenten heeft ingehaald

Ik hoor van mensen dat ze nostalgisch zijn naar concerten van Oasis, de hoogdagen van Johan Museeuw en partijvoorzitters die panda noch patserkonijn willen zijn. Helaas ben ik halverwege de jaren negentig geboren en dus te jong om die dingen bewust te hebben meegemaakt. In de plaats daarvan kijk ik op als Pavlovs hond zodra ik de lach van van Akke Impens hoor, de computernerd uit de Ketnet-reeks ‘W817’ die schatert zoals een boerenpaard aan het helium dat stiekem graag een zeehond wil zijn.

Sinds mijn generatie meer heeft om van te leven dan zakgeld alleen, worden we bestookt door de uitwassen van het nostalgisch kapitalisme. We hebben er best wel wat geld voor over om het verleden te vieren, al is het maar om de toekomst te vergeten. De wooncrisis laat zich beter beleven in een K3-jurkje, nietwaar, of in het gezelschap van de kotgenoten uit het studentenhuis in Leuven dat vier jaar lang het decor van was van ‘W817’. Toen de cast in de lente van 2019 een film aankondigde, kon ik een grinnik op z’n Akkes niet onderdrukken.

‘8eraf’ begint bij Carlo Stadeus (Jenne Decleir), een immer nerveuze geek met een seks-obsessie die zich heeft opgewerkt tot de ceo van een bedrijf dat iets onbegrijpelijks doet met optische sensoren. In een château uit de categorie Caroline-van-Blind-gekocht ontvangt Carlo zijn vrienden voor een huwelijksfeest. Zoë (Britt Van der Borght), altijd al het feestbeest van de groep, komt vanuit Ibiza aangewaaid. Material girl Birgit (Kadèr Gürbüz) heeft een immokantoor, sportieveling Steve (Govert Deploige) staat met zijn gezicht op zijn eigen camionette als mental coach. Zelfs het irritante buurmeisje van weleer Jasmijn (Aagje Dom) cruiset tegenwoordig rond in een Tesla terwijl ze een paar honderdduizend volgers aan haar smartphone heeft hangen.

Wat volgt, zal niet meteen een Ensor of Oscar winnen, maar het is wel de referentieporno waarvoor de Pokémongeneratie heeft betaald. De saxofoonlick uit de begingeneriek zit overal, tot in het gebiep van de lift. Jasmijn begint plots over een zekere Oswald, van wie enkel ingewijden weten dat die in een handvol afleveringen is vertolkt door Staf Coppens. De aangebeten pita in de koelkast dient enkel om twee regels uit ‘Zoë eet pita’ te zingen.

‘Er stond haar op’, lacht Zoë wanneer Birgit een hap neemt. Vanaf dat punt krijgt ‘8eraf’ een extra dimensie als metafilm. De tijd heeft onze favoriete studenten ingehaald en allemaal moeten ze toegeven dat ze dichter aanleunen tegen de mediocriteit dan ze aan elkaar willen toegeven. Achter de bestsellers, de vlogs en de clubnachten in Ibiza zitten twijfels, schaamte en relatiecrises. Dat de makers ervoor hebben gekozen om dat gewoon te laten zien in plaats van de nostalgie koste wat het kost hoog te houden, maakt van deze film meer dan een toegangspoort naar een verleden dat nooit heeft bestaan.

Oasis zal nooit meer samen optreden en de volgende voorzitter van Groen zal waarschijnlijk verkleed zijn in een lieveheersbeestje. Je kan daar wakker van liggen, maar je kan ook blij zijn dat je de lach van Akke Impens nog eens gehoord hebt en deemoedig aanvaarden dat ook in een K3-jurkje het leven ongenadig verder raast.