99 Homes (★★★1/2☆)

Aangrijpender dan 99 luchtballonnen.

De nieuwe film van de maker van ‘Man Push Cart’ en ‘Goodbye Solo’ opent met een tafereel waarmee tienduizenden Amerikanen sinds de huizencrisis van 2008 jammer genoeg vertrouwd zijn: een werkloze dakwerker (Andrew Garfield) krijgt bezoek van een boedelmeester (Michael Shannon) die hem met een gerechtelijk bevel in de hand uit zijn eigen huis komt zetten.

Het leidt tot een bijzonder confronterende, maar geweldig sterk gespeelde scène (‘Ik geef u twee minuten om enkele spullen bij elkaar te zoeken. Ik stel voor dat u gebruikmaakt van die gunst’) die door de cineast zo lang wordt uitgerokken – in real time bijna – dat het onrechtvaardigheidsgevoel uw borstkas bijna zal doen ontploffen. Zitten we dan te kijken naar een sociaal drama dat de rottenis van het kapitalisme blootlegt? Ja, maar er is meer.

Echt captiverend wordt het wanneer de dakwerker, in een ironische maar perfect geloofwaardige twist, aan de slag gaat voor de boedelmeester, waarna tussen pupil en meester een vreemde relatie ontstaat. Terwijl de door en door corrupte boedelmeester zijn leerling op slinkse wijze naar de dark side probeert te trekken, begint het sjabloon van ‘Wall Street’ zich steeds duidelijker af te tekenen: Garfield lijkt wel de dakwerkersversie van Bud Fox, Shannon komt uit hetzelfde boedelhuis als Gordon Gekko. Geen 10 op 10 voor originaliteit dus, maar Shannon, in één van die heerlijk demonische, je-gaat-het-fantastisch-vinden-om-me-te-haten-vertolkingen, is absolute top.