A Simple Favor

Dus dáárom slapen wij zo onrustig!

Vlak na de vertoning van ‘A Simple Favor’ op het filmfestival van Oostende pikten wij ter hoogte van de klapdeuren van zaal 3 de volgende conversatie tussen twee meisjes op: ‘Ik vond ’m goed.’ ‘Ik ook! En de muziek was geweldig. Van wie zou dat liedje zijn dat je hoort op het moment dat Stephanie die zwarte jurk van Emily aantrekt?’ Wij, die dat liedje al jaren op onze playlist hebben staan, hadden die meisjes uiteraard meteen triomfantelijk moeten aanklampen (‘In ruil voor een afzakkertje in de bar geef ik u de naam van de artiest!’), maar zo assertief zijn we helaas niet.

En dus geven we het antwoord langs deze weg: het ging om ‘Bonnie and Clyde’ van Serge Gainsbourg en zijn toenmalige muze Brigitte Bardot. En voor de rest hadden die meisjes overschot van gelijk: fijn filmpje, geweldige soundtrack. Anna Kendrick speelt Stephanie, een huismoeder die vlogt over onderwerpen als de perfecte verbanddoos of over hoe je vriendschapsarmbandjes maakt. Op school ontmoet ze Emily (Blake Lively), een felle dame die in alle opzichten empowered mag worden genoemd: ze bekleedt een hoge positie in een hip modebedrijf, rijdt in een Porsche, en verkondigt snijdende waarheden als: ‘Ach, preutse mensen zijn ook mensen.’

Wij zouden in alle eerlijkheid heel hard wegrennen van een vrouw die ons op haar voicemail begroet met ‘Laat een bericht, of val dood’, maar Stephanie is gebiologeerd door deze doortastende deerne die geen fucking ijsblokjes in haar Martini duldt. Emily’s echtgenoot, de afgeschreven schrijver Sean, omschrijft haar nog het best: ‘Er zijn vrouwen naast wie een man slaapt als een os, en dan zijn er vrouwen zoals Emily, die zo betoverend zijn dat een man er onrustig van slaapt.’

In het begin lijkt deze film zich in navolging van series als ‘Desperate Housewives’ en ‘Big Little Lies’ te gaan ontpoppen tot de zoveelste donkere satire op het onbehagen van de Amerikaanse huisvrouw, maar neen: ‘A Simple Favor’ slaat andere, frissere wegen in. De ontknoping heeft veel weg van een lamlendig theaterstuk (ziehier het slechte nieuws), maar de hele aanloop ernaartoe staat bol van verrassende twists, Hitch-cockiaanse persoonsverwisselingen en geinige knip-oogjes naar klassiekers als ‘Gaslight’, en ‘Les diaboliques’, de classic van Clouzot waarin twee diabolische vrouwen het perfecte alibi voor een moord beramen.

Paul Feig, een tot nu toe nogal bleke regisseur die zijn spoortjes verdiende met komedies als ‘Spy’ en ‘The Heat’, waagt zich hier aan een erg moeilijke evenwichtsoefening, een kruising tussen een erotisch geladen komedie en een luchtige film noir, maar het pleit voor Feig dat het ’m lukt. Wie weet gaat Feig ooit nog eens de weg op van Curtis Hanson: die maakte in de eerste helft van zijn carrière een handvol onpersoonlijke thrillers (‘Bad Influence’, ‘The Bedroom Window’), maar gebruikte zijn verzamelde ervaring om uiteindelijk twee van de beste films van de late jaren 90 te draaien: ‘L.A. Confidential’ en ‘Wonder Boys’. Maar dé vraag die u zal blijven kwellen, is natuurlijk: hoe slaapt ú naast uw lief? Onrustig, of als een os?

Erik Stockman