Aan de sympathieke Snelle ligt het niet, maar man, wat is ‘Zonder jas naar buiten’ op Netflix een waardeloze documentaire

In de nederhop van de afgelopen jaren was Snelle één van de belangrijkste stemmen. Geen valse swag, maar echte gevoelens van een vertederende jongeman met een uitstekende flow. Nu is er, voor de liefhebbers, een documentaire over de 25-jarige muzikant.

“Nee, een gangster ben ik niet / maar wel een wonderkind / met schapen paarden en koeien / original dorpeling,” rapt Lars Bos aka Snelle in zijn tienerjaren. Beugel in de mond, het haar achterovergekamd, wat onwennige baardsprietjes op de kin – echt een kindergezichtje nog. Weinig doet vermoeden dat hij vijf jaar later één van de bekendste Nederlandse muzikanten zal zijn, met op eigen bodem een handvol nummer-1-hits, een stijgende reputatie in Vlaanderen, een jurylidmaatschap bij ‘The Voice Kids’ én een eigen Netflixdocumentaire. In ‘Snelle: Zonder jas naar buiten’ zien we dat Lars volwassen is geworden, maar nog altijd die lieve jongen van toen is gebleven. Des te treuriger is het dat hij zich geleend heeft voor dit waardeloze egodocument.

Nogmaals: aan de artiest zelf ligt het niet. Hij laat zich gewillig filmen, probeert zo oprecht mogelijk te zijn en speelt geen rolletje. Het archiefmateriaal dat uit de kast is gehaald, waarin we de pieken en dalen vanaf zijn vroegste jeugd te zien krijgen, is aandoenlijk. Lars’ vrienden, waar hij nog altijd mee samenwerkt, zijn vol lof over hem, al is zijn carrière soms lastig te combineren met hun vriendschap. Ook zijn ouders komen aan het woord, hij rookt een sigaartje met opa, zijn vriendinnetje schiet vol wanneer ze over hem praat. O ja, en zangeres Maan mag ik ook iets zeggen. Die heeft namelijk weleens een liedje met Snelle opgenomen, en sindsdien zijn ze vrienden. Uiteraard plengt ook Maan een traan.

Wat niemand zich echter lijkt te hebben afgevraagd, is waaróm deze documentaire er eigenlijk moest komen. Gepest zijn op de basisschool is nog geen reden voor een documentaire. Ambitie hebben om muzikant te worden en hard werken om de top te bereiken is nog geen reden voor een documentaire. Worstelen met het plotse succes en verlangen naar een normaler leven is nog geen reden voor een documentaire. Wie fan is van Snelle, zal het waarschijnlijk hartstikke interessant vinden om hem door zijn geboortedorp te zien lopen. Wie geen fan is van Snelle, ziet gewoon een willekeurige gast op een willekeurige plek die zich ook lijkt af te vragen wat al die cameramensen om hem heen doen.

Dat is het meest tragische aan ‘Snelle: Zonder jas naar buiten’: Lars zelf lijkt er ook maar zo’n beetje in terechtgekomen. Wanneer zijn zus hem beschimpt om het veel te hippe jasje dat hij draagt, zegt hij: “Dit moest ik van mijn stylist aandoen, daar kan ik ook niks aan doen.” Daar kon je dus wél wat aan doen, lieve Lars, en daar had je ook iets aan móeten doen. Net zoals je deze documentaire, die in feite niet meer is dan een opgerekte reclamespot voor je nieuwe album (uitgekomen op 12 maart, €14,99 bij bol.com), in de knop had moeten breken. Je had tegen je manager – je weet wel, je beste vriend Hidde – moeten zeggen: volgens mij moeten we over dertig jaar nog maar eens kijken of mijn artistieke nalatenschap interessant genoeg is voor anderhalf uur persoonsverheerlijking. Bescheidenheid siert de mens. Het is sneu dat zo’n bescheiden man in zo’n onbescheiden kitschfestijn is beland.