Adam Driver in een horrorfilm, Koreaans drama en twee mannen op een berg: deze week in de cinema

‘De acht bergen’ ★★☆☆☆

Van Felix Van Groeningen en Charlotte Vandermeersch, met Luca Marinelli, Alessandro Borghi, Filippo Timi en Elena Lietti

DRAMA Wat een merkwaardig parcours heeft Felix Van Groeningen afgelegd. Van het neon langs de Gentse Kortrijksesteenweg in ‘Steve + Sky’ ging het naar Sint-Niklaas in ‘Dagen zonder lief’ en vervolgens naar Reetveerdegem in ‘De helaasheid der dingen’. Hij sneed recht naar het hart in ‘The Broken Circle Breakdown’, keerde in ‘Belgica’ terug naar ontuchtig Gent, en verkaste vervolgens naar Hollywood voor ‘Beautiful Boy’. En voor zijn laatste film trok hij, ditmaal samen met zijn partner Charlotte Vandermeersch, naar de Italiaanse Alpen voor de verfilming van ‘Le otto montagne’ van Paolo Cognetti. Om weer af te dalen met een film die velen onder u diep zal raken, maar die – grof gezegd – niet aan ons was besteed; een film ook die heftig doet terugverlangen naar de jeugdige sturm-und-drang van ‘Steve + Sky’ en naar de rauwheid van ‘De helaasheid’.

Geen idee of Bruno en Pietro in het door ons ongelezen boek van Cognetti ook zulke lege hulzen zijn, maar in de verfilming groeien ze wat ons betreft op geen enkel moment uit tot waarachtige personages van vlees en bloed. In onze ogen bleven Bruno en Pietro aldoor de rondwandelende incarnaties van twee ideeën of wensgedachten die typisch zijn voor de moderne westerse mens: Pietro is de ziel die verlangt naar rust en zingeving, Bruno is het archetype van de kluizenaar in de wilde natuur. Zij vormen de twee nogal holle hoofdfiguren in een film ván zoekende mensen, óver zoekende mensen, en misschien ook wel vóór zoekende mensen. Die ietwat esoterische insteek komt het best tot uiting in de tweede helft, wanneer de onvervulde Pietro met een licht-zweverige uitdrukking op zijn gelaat ook nog eens door Nepal trekt. Terwijl Lambik in de albums van Suske en Wiske al wist: als je vrede en geluk zoekt, begin dan bij jezelf.

Maar ook op puur filmisch vlak leken Van Groeningen en Vandermeersch, ook al stonden ze dan op een bergtop, een beetje hun kijk kwijt op wat in een film werkt en níét werkt. Zo presteren ze het om onder een sterfscène een liedje te zetten met de tekst ‘Everything you know / Melts away like snow’: sorry, maar dat soort ingrepen jaagt ons hoog, euh, de bergen in. Vanwaar toch die drang van filmmakers om al te nadrukkelijke songs onder hun beelden te zetten? Geloofden de twee cineasten dan zélf niet in de intensiteit van de van het scherm spattende emoties, of in de poëtische zeggingskracht van de stille bergen? Dus nope, ‘De acht bergen’ was niet ons kopje Tibetaanse thee.

Tegelijk hopen wij oprecht dat Van Groeningen en Vandermeersch in de bergen hebben gevonden wat ze zochten. Dit was wellicht de film die ze móésten maken. En weet u: ondanks de kritiek die we hier formuleren, stemt ‘De acht bergen’ ons finaal erg optimistisch. Wij zijn er namelijk zéker van dat de helling van de berg waarop de twee cineasten stonden, uiteindelijk de glijbaan zal blijken naar een nieuwe, grootse film.

Vanaf 14 december in de bioscoop

‘Avatar: The Way of Water’ ★★☆☆☆

Echt waar: onverbeterlijke optimisten die wij zijn, zagen wij het helemaal zitten. Toen wij plaatsnamen in de IMAX-zaal in Brussel voor de screening van ‘Avatar 2: The Way of Water’ hoopten wij oprecht op een machtige openbaring, op een wonderbaarlijke Aha-erlebnis, op een onvergetelijke kijkervaring met de impact van een blikseminslag. Per slot van rekening is en blijft James Cameron de maker van twee van onze lievelingsfilms aller tijden: ‘Aliens’ en ‘The Terminator’.

Dat het vervolg op kaskraker ‘Avatar’ maar liefst 13 jaar op zich heeft laten wachten, beschouwden wij zelfs als een goed omen: wie weet, zo pompten wij onszelf vooraf moed in, heeft Cameron in de tussentijd de visonaire verhalenverteller én de virtuoze actieregisseur in zichzelf teruggevonden. Helaas. ‘Avatar: The Way of Water’ is een retesaaie, fantasieloze, op een ontstellend zwak verhaal steunende en véél te lange film waar wij - met dank aan die vermaledijde 3D-bril - een lichte hoofdpijn aan overhielden.

Lees hier de volledige recensie van ‘Avatar: The Way of Water’

Nu in de bioscoop

‘The Stranger’ ★★★½☆

Van Thomas M. Wright, met Joel Edgerton, Sean Harris en Jada Alberts

THRILLER U hebt van ons uiteraard geen adviezen te krijgen, maar de beste tip die we met betrekking tot deze op ware feiten gebaseerde Australische thriller kunnen geven, is deze: stap – net zoals wij – met open ogen de bioscoopzaal binnen zonder ook maar íets van het plot af te weten. Ga samen met de mysterieuze hoofdfiguur Henry Teague op de nachtbus naar West-Australië zitten, laat u opslokken door de donkere atmosfeer, en laat u door de scenaristen stijlvol op het verkeerde been zetten. Een cruciale onthulling komt naar ons gevoel íets te vroeg in het verhaal, maar ook daarna blijft het smullen van de geweldige wisselwerking tussen de indrukwekkende baarden van Joel Edgerton en Sean Harris. ‘Ik heb een zwart meer in mijn oog,’ horen we Teague zeggen. Ziedaar wat ‘The Stranger’ is: een beklemmende duik in een gitwart meer.

Nu in de bioscoop

‘White Noise’ ★★½☆☆

Van Noah Baumbach, met Adam Driver, Greta Gerwig en Don Cheadle

HORROR Noah Baumbach (‘Marriage Story’) waagde zich aan de verfilming van een roman van Don DeLillo, maar lijkt zich aan diens postmoderne proza te hebben vertild. Uit de eerste helft, waarin de Adolf Hitler-specialist Jack (Adam Driver) en zijn gezin op de vlucht slaan voor een naderende gifwolk, valt af te leiden dat Baumbach en DeLillo een groot gevoel voor licht absurde humor gemeen hebben: wij moesten alvast luidop grinniken met de hulpverleners die uitleggen dat ze de giframp aangrijpen om eens een rampoefening te houden. Maar zodra Baumbach iets te expliciet het sombere hoofdthema aansnijdt – de angst voor de knekelman – rijdt de cineast zich vast in een zinkgat vol nietszeggendheid. De leuke eindgeneriek – die op zich een soort minimusical vormt – kwam wat ons betreft geen minuut te vroeg.

Nu in de bioscoop en vanaf 30 december op Netflix

‘Broker’ ★★½☆☆

Van Hirokazu Kore-eda, met Song Kang-ho, Dong-wong Gang en Bae Doona

DRAMA Wanneer Hirokazu Kore-eda in de juiste zone zit, dan maakt hij tere en magische films (‘Maborosi’, ‘After Life’, ‘Still Walking’). Maar is hij even niet in topvorm, en dat gebeurt helaas vaker dan ons lief is, dan verandert de teerheid in eentonigheid en de magie in sentiment (zie vrijwel alle andere titels op zijn filmografie). Check ook ‘Broker’, het verhaal van een jonge moeder die tot de ontdekking komt dat haar zuigeling, die ze vlak bij de vondelingenschuif van een kerk had achtergelaten, door een bende werd meegenomen om op de zwarte markt te worden verpatst. Laat het aan Kore-eda, die onverzettelijke goede ziel, om de babysmokkelaars in een vaagweg entertainende maar nogal plakkerige en saaie roadmovie af te schilderen als weekhartige weldoeners die handelen uit pure welwillendheid. We blijven houden van Hirokazu, maar de nieuwe Ozu zal hij nooit worden.

Nu in de bioscoop