Aflevering 2 van ‘De mol’ was weer een ramp voor de groepspot, tot er een drilsergeant opdook

‘De mol’ is net literatuur: er kan geen mus van het dak vallen zonder dat Gilles De Coster dat zo bedoeld heeft. Weliswaar was het een kroonluchter die in de tweede aflevering van het plafond flikkerde, maar dat is een detail.

Het kabaal had iedereen gewekt en van die negen verbouwereerde kandidaten in nachtelijk tenue maakte De Coster meteen gebruik om slecht nieuws te brengen: er ontbraken vier voorwerpen in de villa waar ze de nacht hadden doorgebracht.

Als dat gebeurt tijdens het jaarlijkse Humo-weekend in Sankt-Vith, volstaat het te wachten tot Guy Mortier de waas van absint uit zijn ogen wrijft en het gezochte in zijn bed vindt, maar in ‘De mol’ bleken de parafernalia in een toeristentrein te liggen. De helft van de kandidaten mocht meerijden en uitzoeken welke spullen nu de hunne waren, onderwijl genietend van raadsels en cocktails. Dat lukte hen nog net, maar alle hebbedingen vanaf de trein in netten gooien die de andere deelnemers hadden gebricoleerd, ho maar! Het ging zo mis als tienduizend man op het Sint-Pietersplein met Pasen: de staande lamp eindigde gespietst op een hek en het bronzen hertenbeeldje raakte kant én wal, maar helaas geen net. ‘Ik ben wel aan het balen’, klonk het unisono. Het werkwoord balen herkende ik van een opdracht uit de vorige aflevering die óók geen geld opleverde, onder meer omdat Comfort van de slackline viel. Vijfduizend euro in handen hebben en toch blut van de trein stappen: het is van Jannie Haek geleden dat Belgen nog eens zo hard met geld hebben gemorst op het spoor.

De Coster vond de tijd gekomen om een vaste moltruc boven te halen: filmpjes van de preselectie. Alle kandidaten waren daar geconfronteerd met - alwéér - een vallende lamp en allemaal waren ze geschrokken, alleen wist de mol alles op voorhand en had die zijn verbazing dus moeten acteren. Onderweg naar de vertoning kregen chauffeurs Leïla en Ruben een verrukkelijk voorstel: wie van hen het traagst naar de plaats van afspraak zou rijden, kreeg een voordeel. Na een halfuur gesteggel was iedereen lekker kribbig en hadden twee kandidaten zich weer kunnen tonen als meesterleugenaar. Het was uiteindelijk Leïla die Ruben te traag af was en daarmee de afgevallen Matteo Simoni opvolgt als beste acteur van het pak, tenzij er iemand anders op de video’s nóg beter alsof had staan doen. Andermaal een staaltje psychologische oorlogsvoering uit het mollenboekje.

Over oorlog gesproken: de kandidaten brachten de nacht door in een spartaanse legerkazerne - krijg je ervan als je met de inboedel van je vakantiehuis gaat gooien - en werden door een drilsergeant uit hun bed gebruld. Dat was niet alleen de voorbode van een dagje paracommando zijn, maar ook van veel geld in de groepspot en dus een groeispurt voor het moreel. Hoe ouderdomsdeken Conny over de finish van de uithoudingsproef werd geschreeuwd: ook dát is ‘De mol’. Toos had het evengoed lastig, maar kon als schrijnwerkers en klimmer om minder begrip rekenen. Zelf weet hij zijn falen aan het roken en dat zou goed kunnen, maar waar rook is, zou u toch ook een brandblusser bij de hand houden?

U voelt het, we zijn op het punt van het stuk aangekomen dat de verdachtmakerij kan beginnen. Conny lijkt ons echt te oprecht en ook advocate Samya is buiten verdenking gesteld: tegen een rood scherm valt nu eenmaal niet te pleiten. Maar bij haar op de trein, toch de plek waar het meest met poen werd geprutst, zat wel meer interessant volk: Leïla om te beginnen, maar ook Comfort, die vorige week nog viel op de slackline, en Lancelot, die een vrij anonieme aflevering speelde. Toen die laatste in de preselectie gevraagd werd of hij kon acteren, stak hij een verhaal af met de woorden ‘ik heb drie flikken omgekocht in Malawi...’. Een cliffhanger die we zelfs niet nodig hebben om volgende week weer te kijken.