Te zien op Canvas‘Roomies’
Ahlaam Teghadouini en Laura De Geest uit ‘Roomies’: ‘Dat je met een ander vrijt, wil niet zeggen dat je je lief niet meer wilt’
‘Roomies’ was al op VRT 1 te zien, maar als u de reeks daar gemist hebt, moét u voor de heruitzending vanavond op Canvas afstemmen. Vanwege de aanstormende megatalenten die de hoofdrollen spelen – Ahlaam Teghadouini en Laura De Geest – maar ook omdat alles aan ‘Roomies’ bijzonder is. De sfeer van Brussel, die je nu eens écht proeft. De cast, die voor het eerst net zo gekleurd is als onze hoofdstad. De hoofdpersonages, die in dit coming-of-ageverhaal lesbisch zijn. Nu denkt u misschien: ooooh, veel te woke! Maar daarvoor toont ‘Roomies’ de dingen te toevallig en te vanzelfsprekend. Kijk, en u zult niet anders kunnen dan van onze nieuwe werkelijkheid houden.
Dit interview verscheen oorspronkelijk op 13 oktober 2022 op Humo.
HUMO Alles aan ‘Roomies’ is nieuw voor Vlaanderen.
LAURA DE GEEST «Dat vind ik ook. Kato De Boeck en Flo Van Deuren (de twee jonge regisseurs van ‘Roomies’, die met hun kortfilms al Ensors en nominaties in Cannes oogstten, red.) hebben zoveel lef. Ik heb heel veel in het theater gespeeld, maar had geen enkele filmervaring, en toch hebben ze mij de rol van Ama toevertrouwd. Een hoofdrol! »
HUMO Ahlaam, jou kennen we al wel: je speelde Nadia in ‘Grond’. Ook in deze serie spelen meer gekleurde dan witte mensen mee.
AHLAAM TEGHADOUINI «Ja, maar met ‘Roomies’ is het anders. Vooraf was aan geen enkel personage een etniciteit verbonden: ze hadden allemaal door iemand met een andere afkomst gespeeld kunnen worden.»
DE GEEST «Ik weet nog dat Khadija (El Kharraz Alami), die mijn ex speelt, zei: ‘Het raakt me zo dat in dit script de Marokkaanse achtergrond nergens het probléém is van dit personage.’»
TEGHADOUINI «Dat vond ik ook zo geweldig toen ik auditie ging doen. Dat er stond: ‘Bibi is een meisje dat struggelt met haar geaardheid’ – punt. Geen woord over haar culturele achtergrond. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Ik was net almaar vaker rollen aan het weigeren omdat dat Marokkaans-zijn weer hét ding was.»
HUMO Kato en Flo schreven de serie omdat ze lesbische personages als rolmodel op televisie misten toen zij opgroeiden. Het is waar: ik ken geen enkele Vlaamse serie met een lesbienne in de hoofdrol.
DE GEEST «Meestal hebben ze een bijrol en zijn ze alleen lesbisch – niet meer dan dat.»
TEGHADOUINI «Ja, alsof dat hun enige karaktereigenschap is. Net zoals de personages die ik voorgesteld krijg vaak alleen Marokkaans zijn. Zulke mensen bestaan helemaal niet.»
Pannenkoekendiner
HUMO Ik vind ‘Roomies’ ook de eerste serie die de echte Brusselse sfeer uitademt. Jullie zijn ook Brusselaars.
DE GEEST «Ik durf niet te zeggen dat ik een echte Brusselaar ben – ik ben geboren in Anderlecht, maar opgegroeid in Dilbeek. Alleen in het weekend ben ik vaak in Brussel geweest. Dan hingen we op 54 (straattaal voor het Sint-Katelijneplein, red.), waarna we naar één of andere club gingen.»
TEGHADOUINI «Toch niet naar de Celtica?! (Een Ierse pub op de Kiekenmarkt , red.)»
DE GEEST «Jawel. Erg, hè. Ik weet het.
»Ik hou van Brussel, maar ik woon nu in Amsterdam en daar heerst de orde. Chipkaartje, fietspaadje: alles is er geregeld. Dat kan ik hier soms wel missen. Brussel is ruig. Je moet je plan trekken, en je komt altijd wel iets tegen waarop je niet voorbereid bent. In Amsterdam moet je net bijna vechten om dingen mee te maken die niet iedereen meemaakt.
»Wat vind jij, Achie? Jij hebt na ‘Roomies’ zes maanden in Amsterdam gewoond voor de opnames van ‘Sihame’.»
Lees ook onze recensie:
‘Roomies’ ★★★★½ is een zeldzame parel op de Vlaamse televisie
HUMO De bejubelde Nederlandse serie – nu te zien op NPO 3 – over een meisje dat meedogenloos wraakt neemt op jongens die een seksvideo van haar online hebben gezet. Jij speelt de hoofdrol. En hoe!
DE GEEST «Keigoed, hè. Als mensen ‘Roomies’ en ‘Sihame’ na elkaar zien, zullen ze niet kunnen vatten hoe veelzijdig Ahlaam is.»
TEGHADOUINI «Dank u! (lacht)
»Ik heb voor ‘Sihame’ inderdaad in Amsterdam gewoond, maar ik kende het daar al: ik ben geboren in Gouda en heb familie in Rotterdam en Amsterdam. Op mijn 7de ben ik naar Brussel verhuisd.»
HUMO Waarom?
TEGHADOUINI «Omdat mijn moeder een job gevonden had als stewardess in Zaventem. ‘We gaan naar Brussel op vakantie,’ was mij verteld. En ineens woonde ik er.»
DE GEEST «Huh?! Echt?»
TEGHADOUINI «Ja, mijn moeder wist hoe koppig ik was: ze was bang dat ze me anders niet had meegekregen.»
DE GEEST «Haha.»
TEGHADOUINI «Ik ben blij dat ik in Brussel ben opgegroeid, ook al was het soms hard. Mijn ouders waren toen al uit elkaar. Omdat mijn moeder vaak weg was voor haar werk en geen geld had voor een oppas, ben ik al snel voor mijn zusjes beginnen te zorgen. Zij vonden dat geweldig – ik maakte pannenkoeken met vanille-ijs als diner (lacht) – maar ik heb wel jong mijn plan moeten leren trekken.
»Telkens als ik nu met de trein Brussel inrij nadat ik in Nederland ben geweest, en ik de ruwheid zie en alle hoeken die eraf zijn, denk ik: yes! De zogenaamde lelijkheid van Brussel vind ik juist supermooi. Het is zo echt. Ik voel me hier thuis.
»‘Roomies’ is ook ruw. Kato en Flo zeiden van in het begin: ‘We gaan niet mooi cutten, met shifts en tegenshots en zo.’ Ze filmen doorlopend en op zo’n manier dat je als kijker het gevoel hebt: ik ben erbij – als een soort derde personage. Zo voel ik me in Brussel ook altijd, alsof ik dat derde personage ben in de verhalen van al die verschillende mensen die ik om me heen zie. Er gebeurt in Brussel altijd zoveel.»
DE GEEST «Brussel is een dramatische stad, maar ik wil dat niet alleen romantiseren. De dingen kunnen er soms ook bruusk omslaan. Mensen zijn er emotioneel, en zeker na een bepaald tijdstip kun je ineens voelen: oei, gaat dit hier wel goed aflopen? Alles en iedereen loopt er kriskras door elkaar – het is een warboel.
»Weet je, als ik in Amsterdam met de auto rij, zegt iedereen altijd: ‘Wat kun jij goed manoeuvreren!’ Dan denk ik: man, da’s hier gewoon een paradijs! In Amsterdam let iedereen op, houdt iedereen rekening met elkaar. En dan kom ik in Brussel en denk: whooooo! Fantastisch ook wel.»
HUMO Hier moet je echt kunnen rijden.
DE GEEST «Ja, én kunnen remmen (lacht).»
TEGHADOUINI «Zalig.
»Ik hou er juist van dat de dingen in Brussel nooit makkelijk gaan. In Nederland kun je bijna zomaar je ding doen, hier moet je ervoor knokken. Dat geeft me adrenaline en energie. Je wordt er ook vindingrijk van. Als iets lukt, geeft je dat des te meer voldoening.
»Trouwens, toen we voor ‘Hoodie’ (de populaire Ketnet-serie met Teghadouini waarin vier jongeren de criminaliteit in de fictieve Brusselse wijk Vrijbeek bestrijden, red.) een scène met zakkenrollers opnamen, kwamen er meteen mensen op ons af: ‘Hey, wat doe je?! Geef die tas terug!’ Zelfs nadat we hadden geroepen: ‘Het is niet echt! Het is een opname!’, wilden ze de dieven achtervolgen. In Brussel is er gedoe en criminaliteit, zoals in elke grote stad, maar het is ook een plek waar mensen voor elkaar opkomen.»
HUMO Jullie spelen allebei zo vanzelfsprekend en vrij. Ik vroeg me af: zouden hun ervaringen in Nederland daar iets mee te maken hebben?
DE GEEST «Het gekke is dat ze me vroeger op school al een ‘Nederlandse Belg’ noemden. Dat ik in Maastricht naar de toneelschool ben gegaan, komt ook doordat mijn toneellerares tegen me had gezegd: ‘Ga jij maar naar Nederland. Hoe jij speelt: hier gaan ze dat ‘te veel’ vinden. In Nederland zal alles op zijn plek vallen.’ En dat was ook zo.
»Nu, ik zou Nederlanders niet onomwonden ‘vrij’ noemen. Ze zijn vaak rigide in hun denken. Ze communiceren wel heel vrijuit, en dat vind ik best aangenaam. En terwijl Belgen vanwege het katholieke geloof nog vaak worstelen met de schuldvraag, zijn zij daar niet mee bezig: ze hebben veel minder gêne. Maar feesten en genieten, daarvoor moet je toch echt in België zijn. Het zijn clichés, hè, maar je kunt er niet omheen.»
Sudoku in de klas
HUMO Zelfs in Nederland noemen ze jouw spel emotioneel en radicaal. Was je op school al een speciale?
DE GEEST «Dat romantisch verhaal zou ik graag ophangen, maar ik weet niet of het waar is.»
TEGHADOUINI «Ik heb me nooit goed gevoeld op school. Ik heb ADHD, en het schoolsysteem is niet gemaakt voor mensen die niet urenlang in een schoolbank kunnen zitten en moeilijk deadlines kunnen naleven. De kunstlessen waren voor mij echt een verademing.»
DE GEEST «90 procent van de acteurs heeft ADHD! Of dyslexie (lacht). Echt waar. Laatst zei iemand tegen me: ‘Iemand met ADHD kan vaak veel dingen tegelijk doen, omdat hij een soort überfocus heeft.’ En dat herken ik wel. Ik zat op school in de klas altijd te sudokuen, en ik kon het niet verdragen dat de leraren me daarop aanspraken. Ik vond: ik kan sudoku’s oplossen én luisteren, daarin moeten jullie me vertrouwen. Pas als blijkt dat ik de stof straks niet ken, mag je er iets van zeggen.»
TEGHADOUINI «Ik zat altijd te tekenen tijdens de les. Ik heb daar zó vaak strafstudie voor gekregen, terwijl het juist hielp om me te concentreren.»
HUMO Hebben jullie ouders zich weleens zorgen om jullie gemaakt?
DE GEEST «Nooit. Ik heb trouwens op een gegeven moment besloten om voor een onderscheiding te gaan – een wanhoopsdaad omdat ik me in de klas zat te vervelen. Ik was niet zó raar, hoor. Maar ik wist wel altijd al dat ik acteur wilde worden. Eerst omdat ik opkeek naar mijn nicht, die altijd zei dat ze ging acteren. ‘O,’ zei mijn moeder toen, ‘dan zul je op spreekles moeten, want je spreekt niet mooi genoeg.’ Uit zo’n gezin kom ik: als je acteur wilt worden, moet je mooi kunnen spreken (lacht).
»Die spreekles kreeg ik uiteindelijk van Griet Boels: dankzij haar wilde ik ook per se naar de toneelschool gaan.»
HUMO Ahlaam, jij ging naar het Lyceum Martha Somers in Laken, maar je wilde al snel naar het kunstonderwijs. Lag dat voor de hand?
TEGHADOUINI «Mijn oma schreef gedichten, en ze speelde toen ze jong was ook toneel. Muziek en theater zijn heel aanwezig in Marokko, en zij was heel creatief. Ik heb me altijd op allerlei manieren willen uiten – ik tekende, deed acteurs na die ik op tv zag… Toen ik in de schoolbibliotheek zag dat je er in de vakantie toneelles kon volgen, heb ik me meteen ingeschreven. Ik kreeg les van Eline George. Zij nam me mee naar het theatergezelschap Tint, dat met Brusselse jongeren werkt. Op mijn 11de stond ik in mijn eerste productie.
»Een jaar later had een CLB-medewerker het tijdens een presentatie opeens over het kso: niet alleen bleek er kunstonderwijs te bestaan, die school zat gewoon in hetzelfde gebouw waar ik aso volgde. Ik dacht meteen: daar wil ik heen! Maar mijn moeder vond het niks. Om te beginnen kostte het kso drie keer meer: dat kon ze niet betalen.
»Het acteursbestaan leek haar ook te onzeker. Daarin had ze natuurlijk gelijk. Ik heb tot nu toe altijd werk gehad, maar ik ontdek steeds meer hoe ingewikkeld dingen in de sector werken. Als je te veel op tv komt, ben je niet meer interessant. Voor je ’t weet, zit je jaren zonder werk. Maar als je níét op tv komt, vergeten ze je.»
DE GEEST «Wat een vak, hè.»
TEGHADOUINI «Ik moet echt knokken om te kunnen doen wat ik wil doen. Ik denk dat mijn moeder me daarvoor wilde behoeden.»
HUMO Dus toen jij naar het kunstonderwijs wilde, riep ze: ‘Nee!’
TEGHADOUINI «Ja, maar op mijn 14de heb ik mezelf stiekem toch ingeschreven. Het schoolgeld betaalde ik zelf.»
DE GEEST «O, echt? Dat wist ik niet.»
TEGHADOUINI «Ja, ik ging afwassen voor ik naar school ging.»
DE GEEST «Vóór school?!»
TEGHADOUINI «Ja, om zes uur. En na schooltijd werkte ik in de horeca. De school heeft me dat bedrag ook wel in stukjes laten afbetalen. Daar ben ik nog altijd dankbaar voor.»
DE GEEST «Wow! Ahlaam, zo knap. En je moeder wist van niks?»
TEGHADOUINI «Nee. Ik had haar handtekening vervalst. Mijn eerste aanraking met criminaliteit: fraude! (grijnst) Ik moest daarna wel constant de brievenbus in de gaten houden, om de schoolrekening te kunnen onderscheppen waarop in plaats van 200 euro opeens 650 euro zou staan.»
DE GEEST «Stresserend!»
TEGHADOUINI «Ja, en het is mislukt. Op een dag kwam ik thuis en stond mijn moeder met de rekening in haar hand: ‘Wat is dit?! Waarom moet ik zoveel betalen? Als het voor een schoolreis is, zeg dan maar dat je niet mee kunt.’ Toen moest ik toegeven: ‘Ik ben veranderd van school.’ Ze wilde dat ik onmiddellijk terug naar het aso ging. Omdat ze niet goed wist hoe het schoolsysteem werkte, heb ik haar kunnen wijsmaken dat dat niet kon.»
HUMO Voelde het kso meteen aan als jouw wereld?
TEGHADOUINI «Nee. Ik voelde me er eerst helemaal niet thuis. Ik was de enige Marokkaan. In de eindwerken en in de stukken die ik zag, werden telkens weer verhalen verteld waarin ik weinig herkende. En terwijl de ouders van mijn klasgenoten altijd kwamen kijken naar het werk van hun kinderen, was dat voor mijn moeder als alleenstaande met drie kinderen niet altijd mogelijk: ook daar had ik het lastig mee.
»Maar ik heb mijn weg gevonden. Ik merkte algauw dat ik een goeie verteller ben, en daarin heb ik mijn eigen stijl gevonden. Mijn leraren hebben me ook gepusht: ‘Jouw rauwheid kennen wij niet. Dat is nieuw. Ga ervoor!’ Ook aan hen heb ik veel te danken.»
DR. OETKER
HUMO Wat je in ‘Sihame’ laat zien, is ook weer indrukwekkend.
TEGHADOUINI «Ik was bang toen ik dat keiharde, paranoïde en agressieve personage moest spelen vlak nadat ik in ‘Roomies’ Bibi had gespeeld, die heel verlegen is, schoorvoetend grappig probeert te zijn maar zich eigenlijk altijd awkward voelt. Ik twijfelde echt: kan ik dat wel? Mijn talenten minimaliseren: daar ben ik heel goed in. Het voelde zó goed om te merken dat ik het kon.»
HUMO Ergens geloofde je altijd al in jezelf. Toen je vroeger op weg naar het OCMW langs de VRT fietste, zei je altijd tegen je zus: ‘Daar wil ik werken.’
TEGHADOUINI «Omdat ik echt actrice wilde worden en wist dat ik daar álles voor zou doen. Werken voor de VRT, dat kon ik me nog niet helemaal goed voorstellen. Op televisie zag ik nooit iemand die op me leek. Na de middelbare school heb ik ook even gedacht: ik geef het op. Ik zag anderen stages lopen of hun bachelor doen, terwijl ik na elke auditie een nee kreeg en totaal niet stond waar ik wilde staan. Eerst dacht ik: misschien is België nog niet open-minded genoeg en moet ik gewoon een paar jaar wachten. Maar op een gegeven moment werd ik bang dat mijn moeder gelijk had gehad en dat ik beter een ander diploma had behaald. Dat denk ik nu helemáál niet meer.»
HUMO Het is waar dat er voor jou weinig rolmodellen waren, behalve een excuusallochtoon hier en daar.
TEGHADOUINI «In die tijd wilde ik ook mijn haar steilen en blond kleuren. Op school was mijn haar altijd een ding: ze vonden het ‘slordig’ of ‘vies’. Niet nice.»
HUMO Disney deelde onlangs de eerste beelden van de nieuwe versie van ‘De kleine zeemeermin’, waarin de zwarte actrice Halle Bailey de rol van Ariël vertolkt. Heb je online de reacties van donkere kindjes gezien?
TEGHADOUINI «Fantastisch, hè. ‘Mama! Ariël ziet eruit zoals ik!’ Zó blij waren ze, al leken sommigen het ook niet helemaal te geloven.»
DE GEEST «En dan de reactie van sommige volwassenen: ‘Ariël kan niet zwart zijn.’ En die ménen dat, hè. Dan denk ik: hallo, mensen, het is een zeemeermin! En zeemeerminnen bestaan niet! Waar hebben jullie het over?!»
TEGHADOUINI «Ja, hoe zot!»
HUMO In ‘Grond’ speelde jij Nadia, de zus van Smile. Die serie heeft jou definitief veranderd, vertelde je al vaak.
TEGHADOUINI «Ja. Omdat, euh, hoe zal ik het zeggen... ‘Hoodie’ voor mij niet zo’n fijne ervaring was. Ik heb tijdens de opnames veel moeten discussiëren: er waren dingen die ik niet wilde doen omdat ik eigenlijk niet méér was dan decoratie ter wille van het diversiteitsquotum. ‘Grond’ had opeens een Marokkaanse hoofdcast. Ook het verhaal was van ons. En tóch waren de mensen geïnteresseerd.»
DE GEEST «Ja, omdat het zo’n onweerstaanbaar absurd verhaal is.»
TEGHADOUINI «En een verhaal zonder drugs en criminaliteit. Geen stereotypen. Voor ons was dat zo’n ontdekking: wow! Dit kan ook! En dan hebben we ook nog eens al die Ensors gewonnen.
»Ik durf sindsdien veel vaker mijn mond te openen. Als ze bij een Marokkaans gezin in een serie nog maar eens couscous op tafel zetten, bijvoorbeeld. Wij eten veel vaker spaghetti bolognese. Weet je wel hoelang dat duurt, couscous maken? Uren! Daar had mijn moeder geen tijd voor, hoor.»
DE GEEST «Nu moet ik wel zeggen: een goeie bolognese moet wel ook drie uur opstaan.»
HUMO, DE GEEST, TEGHADOUINI (schateren)
TEGHADOUINI «Je moest eens weten hoeveel Dr. Oetker-pizza’s ik vroeger heb gegeten! Die hoef je maar 12 minuten in de oven te steken.»
DE GEEST «Ik laat ze er 14 minuten in zitten, voor een knapperige korst.»
MAAK JEZELF HEEL
HUMO Hmmm. Maar goed, Laura, jij bent in Nederland aan het touren met ‘Fun and Games’, een stuk over liefde, een initiatief van jou. Het is het eerste deel van een drieluik.
DE GEEST «Ik wil hetzelfde doen als de Amerikaanse filmmaker Richard Linklater met zijn ‘Before’-trilogie, waarin hij om de tien jaar de staat opmaakt van de relatie van hetzelfde koppel. Ik heb nu een relatie, maar ik vraag me ook af: hoe zal het over tien jaar zijn? Ik heb echt geen idee.»
HUMO In het aankondigende filmpje roept een vrouw: ‘We kunnen niet uit elkaar.’ Waarop de man roept: ‘Alles kan kapot, lieveling.’ Hoopvol.
DE GEEST (lacht) «We spelen twee acteurs die ‘Who’s Afraid of Virginia Woolf?’ zouden gaan spelen, het iconische stuk over het vechtende echtpaar Martha en George. Maar ze hebben zelf zo’n erge ruzie gekregen dat de première wordt afgelast. Daar begint ons stuk.»
HUMO Wat wil je over de liefde vertellen?
DE GEEST «Weet je, in Nederland heb je de WijkJury (een project om publiek met verschillende achtergronden in het theater te krijgen, red.). Die jury is telkens samengesteld uit mensen die zelden naar het theater gaan; een organisatie neemt hen mee naar tien voorstellingen. Fantastisch vind ik dat. In een nagesprek over ‘Fun and Games’ zei een vrouw: ‘Ik vond het een rommeltje. Het ene moment bak je zoete koekjes en het andere moment zit je zure koekjes te eten.’ ‘Dat klopt,’ heb ik tegen haar gezegd. ‘Want zo is de liefde als je twintig bent: het ene moment zoet, het andere zuur.’
»Ik ben supergefascineerd door de liefde, omdat het onze grootste verslaving is. Hoeveel stukken, boeken, films, series en nummers zijn er niet over geschreven? Hoeveel gesprekken en eindeloze telefoontjes zijn er niet aan besteed? Maar die verhalen zijn vaak veel te eenduidig en te weinig genuanceerd. Ik ben het eens met de psychotherapeut Esther Perel, die zegt: ‘Films eindigen altijd net als het interessant wordt. De personages hebben een crisis overleefd en elkaar weer gevonden – maar wat dan? Hoe lééf je de liefde?’»
HUMO Ook ‘Roomies’ gaat over de liefde. Ama maakt er een zootje van: ze vrijt met jongens die verliefd op haar zijn maar met wie ze eigenlijk niks wil. Waar is ze op uit? Pure opwinding?
DE GEEST «Onder andere. Ze wil zichzelf ook toetsen aan het leven.»
HUMO Niemand weet nog wat-ie precies wil in een relatie, heb ik de indruk.
DE GEEST «Dat is zo. Op zoek naar een alternatief voor de monogame relatie is in de jaren 60, 70 volop met de liefde geëxperimenteerd. Dat experiment is mislukt. En nu bevinden we ons in een niemandsland tussen de falende monogamie en de ondraaglijke open relatie. Hoe we daar een weg in moeten vinden, weten we niet. Ik ben er ook naar op zoek.
»Wat ik wel goed vind, is dat in relaties steeds meer gesproken wordt over wat je van de ander verlangt. En dat er bijvoorbeeld steeds genuanceerder wordt gekeken naar affaires. Dat je met een ander vrijt, wil lang niet altijd zeggen dat je je lief niet meer wilt. Het kan ook dat je simpelweg nog eens wilt voelen wie je ook alweer bent tegenover een ander.»
HUMO Wat verwacht jij van de liefde?
DE GEEST «Dat ze evolueert. Dat ze vrij is. Ik zal je een voorbeeld geven: acteren is voor mij een erotische ervaring. Als ik speel, verbind ik mezelf met een ander – en dat is wat erotiek is: jezelf verbinden. Op een gegeven moment heb ik dus beslist: ik zal nooit meer iemand beloven dat ik al mijn erotische energie voor hém reserveer. Dat wil niet zeggen dat ik met iedereen seks zal hebben, of dat ik een open relatie wil. Ik wil gewoon ook nog wat erotiek voor mezelf.
»Van een ander wil ik op mijn beurt ook niet álles vragen. Ik wil geen symbiose. Als ik anderen symbiotisch in de weer zie, denk ik steevast: stop! Niet goed! Jullie zijn elkaar kapot aan het maken.»
TEGHADOUINI «Je hoort mensen vaak zeggen: ‘Ik zoek mijn wederhelft.’ Dat maakt me heel kwaad. Ik geloof totaal niet dat iemand anders je ‘heel’ kan maken. Dat moet je zelf doen.»
DE GEEST «Hoe leuker je in je eentje bent, hoe beter je bent met z’n tweeën.»
TEGHADOUINI «Toen mijn ouders naar Nederland emigreerden, waren ze heel jong en heel verliefd. Mijn moeder was 16 toen mijn broer werd geboren. Die switch van ‘samen verliefd’ naar ‘samen een kind opvoeden in een ander land’ was te groot. Mijn vader is keihard gaan werken en is helemaal gefixeerd geraakt op één gedachte: ons een dak boven ons hoofd en genoeg eten geven. Hij wilde zijn vaderlijke plicht vervullen, maar had daarnaast nergens meer ruimte voor. Veel mensen in Brussel leven zo, helemaal in de survivalmodus. Een mens kan pas genereus zijn als-ie uit die modus geraakt is.»
HUMO Is je vader weleens naar een voorstelling komen kijken?
TEGHADOUINI «Niet vaak. Ik ben daar ook niet meer mee bezig. En het heeft voordelen dat je ouders niet komen kijken: dan hoef je niet nerveus te zijn over wat zij ervan vinden.»
HUMO Door haar opvoeding en haar afwezige vader heeft het titelpersonage van ‘Sihame’ een muur om zich heen gebouwd. Herken je dat?
TEGHADOUINI «Vroeger was ik harder dan nu, denk ik. Maar ik ben nog altijd heel gesloten. Ik heb geleerd: als ik me kwetsbaar tegenover iemand opstel, zal die persoon daar vaak vanuit zijn eigen verhaal op reageren – een verhaal dat niets met mij te maken heeft. Dan wordt van alles op mij geprojecteerd. Dat stoort me vreselijk, want ik wéét wie ik ben.»
HUMO Je hebt een ongelofelijk knappe weg afgelegd.
TEGHADOUINI «Dat vind ik ook (lacht). Ik ben heel trots op mezelf.»
HUMO ‘Roomies’ is natuurlijk ook een coming-of-ageverhaal over jonge vrouwen die zoeken naar wie ze willen zijn.
DE GEEST «Het is belangrijk om jezelf goed te omringen. Ik heb lang gedacht dat ik geen echte vrouw was. Vrouwen horen tenslotte zachtaardig en zorgzaam te zijn, terwijl ik luid en slim en grappig ben – iets wat mannen niet aantrekkelijk vinden, dacht ik. En dan durf je niet goed jezelf te zijn. Maar nu ga ik voluit, want in mijn vriendenkring vindt iedereen die eigenschappen juist leuk aan mij.»
TEGHADOUINI «Mijn vrienden en ik gaan echt door het vuur voor elkaar. En dat is ook waar ‘Roomies’ voor mij over gaat: over twee mensen die elkaar supergraag zien.»
