Al snel heb je door dat ‘A Perfectly Normal Family’ een uitstekende film gaat worden

Er zijn nog zekerheden in deze chaotische wereld, en één daarvan is dat Deense familiedrama’s die beginnen met een schokkende mededeling áltijd ijzersterk zijn. Zie het Dogma 95-meesterwerk ‘Festen’, waarin Christian zijn speechmoment op het verjaardagsfeest voor zijn vader aangrijpt om een duister familiegeheim bekend te maken (‘Tingting! Ik hef het glas op papa, die mij als kind misbruikte!’).

Het bommetje dat in ‘A Perfecty Normal Family’ wordt gedropt, is op zich minder vreselijk dan de mare van Christian, maar daarom niet minder levensveranderend: nadat de vader de pizza’s heeft verdeeld (gorgonzola voor zijn 14-jarige dochter Caroline, pepperoni voor de 11-jarige Emma), vertelt de moeder doodleuk dat papa – boem! – zijn geslacht wil laten veranderen, omdat hij zich een vrouw voelt. En de manier waarop de twee jonge actrices hun ogen opentrekken, maakt terstond duidelijk dat u in een voortreffelijk vertolkt drama bent beland.

Nu is het wel belangrijk om aan te stippen dat deze film níét het relaas is van een chirurgische ingreep, maar van het verwerkingsproces van de jongste dochter, die in zekere zin moet leren omgaan met het verlies van iemand die álles voor haar betekende. Tijdens een gezinssessie bij de psycholoog bindt Emma zelfs een sjaal voor haar ogen: haar verdriet is immers zó groot dat ze letterlijk niet wil zien dat haar vader nu vrouwenkleren draagt. En hoewel wij ons eigen poatjen nooit oorbellen hebben zien dragen, vonden wij Emma’s ontkenning, haar woede en ten slotte ook haar aanvaarding erg herkenbaar. Want laten we er geen vochtige doekjes om winden: of het nu gaat over uw nieuwe behangpapier of over het feit dat uw vader vanaf nu dagelijks oefeningen moet doen teneinde haar kersverse vagina te verwijden, aan grote veranderingen dient men altijd een beetje te wennen.

Zonder in ‘Mrs. Doubtfire’-achtige slapstick te tuimelen, smokkelt regisseuse Malou Reymann gelukkig af en toe ook wat humor naar binnen, zoals wanneer Emma op het strand heel even op haar benen wankelt wanneer ze ziet hoe haar vader in monokini de zee instapt. Nog een pluspunt: ofschoon Reymann hier teruggrijpt naar het waargebeurde verhaal van haar bloedeigen vader, voelt ze niet de behoefte om er overdreven sentimenteel over te doen. Reymann kijkt met tedere onthechting terug op de verwarde 11-jarige meid die ze op het eind van de jaren 90 was, en laat de ontroering spontaan opborrelen op de juiste momenten, zoals wanneer Emma haar sjaal dan toch losknoopt.

Noot: er zijn mensen die van oordeel zijn dat Reymann op de brandstapel moet worden gezet, omdat ze de rol van de transgender vader schonk aan een cisgender acteur. En hoewel wij dat soort rabiate scherpslijperij dikke quatsch vinden (newsflash: een film is nu eenmaal een rollenspel) hebben wij ergens ook wel begrip voor die colère: wij herinneren onze eigen ziedende haat jegens George Lucas toen we vernamen dat de rol van Chewbacca niet werd vertolkt door een échte Wookie. Maar zelfs de meest doldriftige fanaten zullen moeten toegeven dat die cisgendere demon verdomd goed staat met die oorbellen.

Nu in de bioscoop. Bekijk hieronder de trailer!