Alex Agnew: ‘Mijn vader heeft nooit nagelaten mij te laten voelen dat ik hem teleurstelde’

De comedyshow op de wei van Werchter die de kroon op zijn werk moest worden, liep wegens gebrek aan interesse af met een sisser. Maar een Alex Agnew (49) versaagt nooit ofte nimmer: binnenkort maakt hij zijn debuut als televisiepresentator én hij heeft een nieuwe zaalshow in de mouw. Moedig? ‘Er is niks dappers aan op een podium stappen. Wij zijn allemaal needy kinderen die knuffels tekortkomen.’

Dit najaar drukt Alex Agnew de voetstappen van zijn lichtend voorbeeld Joe Rogan, vechtsporter, comedian, podcaster en host van de Amerikaanse Fear Factor, waarin kandidaten zichzelf met het oog op een flinke som geld aan fysieke en mentale beproevingen onderwerpen. Maar eerst zoekt Agnew naar vaste grond onder de voeten. Op 20 september gaat Wake Me Up When It’s Over in première. U mag naar aloude traditie een verbale eenmansstampede verwachten, met Agnew die een eind weg briest over the best of times die ook the worst of times zijn. De ondertitel van de voorstelling – Dit is wat je krijgt wanneer je een komiek twee jaar lang opsluit in zijn eigen hoofd – werpt licht op de ‘it’ uit die titel.

De verplichte platte rust tijdens de pandemie heeft je geen deugd gedaan?

Alex Agnew (blaast) «Op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik in een dystopische nachtmerrie leefde, al mijn ergste angsten leken uit te komen.

»Toen de pandemie uitbrak, had ik een reeks optredens in het Sportpaleis achter de rug. Al een geluk, want anders had ik nu niet in deze tuin gezeten. Ik was wel nog volop aan het touren met mijn show Be Careful What You Wish For. Dat ging goed, dat was plezant, tot de wereld dichtging. In het begin was ik voorstander van een harde aanpak, het virus was zo onvoorspelbaar. Ik ben geen conspiracy theorist die denkt: ze hebben het virus misbruikt om een agenda door te drukken. Maar na een tijd, en dan spreek ik over de derde en de vierde golf, begon het mij te dagen: ze vinden het precies ietske te plezant.»

Wie zijn ‘ze’?

AGNEW «Politici. De mensen die konden beslissen: nu mag het, en nu niet meer. Wie totalitaire neigingen had, had de tijd van zijn leven.»

Ik oordeel milder: ik denk dat ze niet beter konden en maar iets deden. Volgens jou was het hen om macht te doen?

AGNEW «Kicken niet alle politici op macht? Waarom doen ze die job anders? (schamper) Om een betere plek te maken van de wereld, of om het volk te vertegenwoordigen? Really? Politici die zich als BV’s gedragen, kan ik niet serieus nemen. Ik denk niet dat ze zich allemaal in de handen wreven bij een nieuwe lockdown, maar ze kozen altijd weer voor de gemakkelijkheidsoplossing.»

En die trof jouw sector zwaarder dan andere.

AGNEW «Ik weet nog dat ik in Nederland ging spelen op een test­evenement en dat ik me realiseerde: bij ons gebeurt er níks. Zeven Overlegcomités lang viel het woord cultuur níét. Wij waren onbestaande, wij zijn gedecimeerd. En we dragen nog altijd de gevolgen: hoeveel technici zijn niet naar de bouw of het onderwijs overgestapt?»

Is die machteloosheid de brandstof voor je nieuwe show?

AGNEW «Het is een magische opeenhoping van een hele hoop stuff. Niemand deed nog normaal. Wie zich niet liet ­vaccineren, was een debiel, en wie zich wel liet ­vaccineren ook. De ­verdeeldheid was totaal: mensen die al jaren ­overeen­kwamen, ­stonden elkaar naar het leven vanwege (luid, met veel ­retorische galm) een meningsverschil.

»Daar kwam de dood van George Floyd bovenop. Black Lives Matter waaide over naar hier, een brandversneller voor de ideeën van de woke beweging. Resultaat: nog meer haat. Alles en iedereen ging in overdrive.

»Het was al een thema in Interesting Times: het tijdperk dat de hindoes ‘kali yuga’ noemen, het duistere tijdperk. Voor we de verlichting bereiken, moeten we elkaar eerst kapotmaken. Ik zat al langer met dat gevoel, maar het is op de spits gedreven toen ik te veel tijd moest doorbrengen met mezelf en te weinig met andere mensen.

»Met de ‘it’ bedoel ik dus: alles. Covid. Woke. Polarisering. Maar ook Poetin en andere clowns die de klok vijftig jaar terug willen draaien. Want als je je alleen nog druk maakt over woke, zou je soms vergeten dat er volk bestaat dat nóg vervelender is. Of beter: vervelend op een andere manier.»

Sta je als comedian bloot aan de toorn van woke ideologen?

AGNEW «Ik zie veel comedians worstelen, want iedereen is zo snel beledigd. Moet ik, zo heb ik me al afgevraagd, net als Ricky Gervais uitleggen: ‘Hou u vast, wat nu komt is ironie?’ Toen ik in het begin van mijn carrière merkte dat, voorbij het benzinestation van Waarloos, iedereen Antwerpenaars hartstochtelijk haat, heb ik me ook afgevraagd of ik me moest verontschuldigen. Ik heb dat drie optredens lang gedaan, en dan heb ik ‘fuck it’ gezegd en heb ik alles wat Antwerps aan mij is, uitvergroot: ‘Hier zennek, boeren!’ Ik kom ermee weg.»

Je hebt een zekere cartooneske kwaliteit.

AGNEW (fronst) «Ik heb mijn manier van spelen altijd gelaagd gevonden. Ik kan, zoals je zegt, cartoonesk spelen, maar – ik weet dat ik nu als een asshole klink – weinig comedians zijn zo echt als ik.

»Om mijn verhaal af te maken: ik heb mij ook nu afgevraagd of ik mij, aan mensen die bereid zijn beledigd te worden, moet verontschuldigen voor wie ik ben. Ik heb beslist van niet, we hebben meer dan ooit nood aan de lach. Daarom zeg ik op het podium: ‘White privilege is cool, ge zoudt het ’ns moeten proberen.’» (lacht)

Ik heb niet de indruk dat comedians veel risico lopen. Ik hoorde je Amerikaanse collega Bill Burr laatst onverstoord ranten over hoe we onze kinderen allemaal opvoeden tot pussy’s. Geen haan die ernaar kraaide.

AGNEW «Bill Burr never gave a fuck. Weet je wat het is met cancel­cultuur? Ze wordt tegelijk overschat en onderschat. Eigenlijk stelt het probleem zich niet bij artiesten. Het risico is veel groter voor gewone mensen met een gewone job, die op straat belanden als ze iets onnozels posten. Als ik op het podium sta, is de context duidelijk: ik sleur mensen erdoor. Als jij dat bent: pech gehad. Maar ik schiet wel op iedereen. En ik richt het pistool ook op mezelf.»

Alles mag, alles kan?

AGNEW (denkt na) «Dat mensen tegenwoordig zo snel beledigd zijn, heeft ook een voordeel: het verplicht je om twee keer na te denken voor je iets zegt. Het moet niet altijd makkelijk zijn. Ook de groten, zoals Burr en Dave Chappelle, worstelen daarmee. Ben je oprecht boos, of vind je dat je sowieso bot en tegendraads mag uitpakken? Maar de centrale vraag is: is het beter om de werkelijkheid uit de weg te gaan en elkaar te ontzien? Of is het net heel neerbuigend om te zwijgen omdat mensen ‘de waarheid niet aankunnen’?

»Ik heb in het begin van mijn carrière een belangrijke les geleerd, toen er eens vijftien mensen in een rolstoel in het publiek zaten. Na de show kwam een van die mensen naar mij: ‘Waarom heb jij ons niet benoemd?’ Hij was gekwetst: ‘Wij worden, letterlijk en figuurlijk, altijd over het hoofd gezien.’ Ik snap dat: vinden we sommige mensen te zielig om een mop over te maken? Natuurlijk toont een beschaving zich groot in hoe ze omgaat met zwakkeren, maar dat is iets anders dan het cultiveren van zwakheid en slachtofferschap. En intussen wordt elke vorm van kracht en mannelijkheid walgelijk bevonden. Altijd moet dat adjectief ‘­toxisch’ erbij, daar krijg ik de schijterij van. En dan is er nog de olifant in de ­kamer die niemand benoemt: buiten onze westerse bubbel wordt mannelijkheid ­allesbehalve als toxisch gezien, het is er nog altijd a thing.»

Is woke in se geen noodzakelijke correctie op een eeuwenoude ­mistoestand?

AGNEW «Natúúrlijk. Ik weet waar het vandaan komt. Ta-Nehisi Coates. Ibram X. Kendi. Robin DiAngelo. Ik heb al hun profeten gelezen, want ik wil geen verzuurde boomer zijn die niet weet waarover hij raast. Als ik over hun ervaringen lees, snap ik: ‘Jullie zeggen dat niet zomaar.’ Er is een probleem met racisme, maar het gaat me te ver als je zegt dat elke hoek van de samenleving ervan doordrongen is en dat alle witte mensen racist zijn. Dat is polariserend. De meeste mensen willen zich niet zot laten maken door die shit.

»Wij waren deze zomer in Amerika en ik heb daar ­gemerkt dat veel van wat ze zeggen over de States niet klopt. Natuurlijk is er een tegenstelling tussen het platteland van de Trump-plakkaten en ultraprogressieve San Francisco. Maar tussen die twee zit: de rest van Amerika. Ik zag twee oude mannen – de ene zwart, de andere wit – luid discussiëren over een film, ik zag dat het twee hartsvrienden waren die elkaar al hun hele leven kennen. Dat ontroert me. Woke focust op structuren en gaat voorbij aan de menselijke ervaring.»

Nu klink je als Rik Torfs.

AGNEW «Dat is het laatste wat ik wil, maar soit. Mijn punt is: voorbij de ideologie is er nog altijd veel menselijkheid. Als ­ideologie het samenzijn in de weg staat, houdt het op. Als Robin ­Di­Angelo, een witte vrouw, schrijft dat witte mensen alleen maar voordelen hebben, houdt het op.»

Daar twijfel ik geen seconde aan: ik heb op straat nog nooit mijn identiteitskaart moeten boven­halen, in tegenstelling tot kennissen met een migratie­achter­grond, die dat tot drie keer op een dag moesten doen.

AGNEW «Ik kan me een beetje voorstellen wat dat is. Ik had vroeger lang haar, later zelfs een hanenkam, en droeg metalshirts. Als ik ’s avonds van de stad naar huis wandelde, in een iets chiquere buurt, hield de politie mij ook tegen en moest ik uitleggen wat ik daar kwam doen. Het verschil: als ik mijn haar scheer en een kostuum aandoe, is dat gedaan.

»Ik zeg dus niet dat de ideeën van woke nergens op slaan, maar is er de voorbije honderd jaar dan helemaal niets veranderd? België was samen met Nederland het eerste land waar het homohuwelijk was toegestaan. We mogen daar trots op zijn, we hebben echt wel stappen gezet.»

Dat denk ik ook weleens. Tot het Twitter-kot te klein is omdat de VRT een aflevering van F.C. De Kampioenen schrapt waarin het n-woord vrijelijk gebruikt wordt: ‘Ze willen ons onze ‘cultuur’ afpakken.’

AGNEW «Ik vind verbieden ook geen goed idee. Je kan beter een disclaimer meegeven: ‘We staan hier niet meer achter, maar vroeger was het nu eenmaal zo.’ Jij hebt het recht om dat niet grappig te vinden, maar mag het daarom niet meer bestaan?»

Schrap je strenger dan vroeger?

AGNEW «Alleen als ik de mop niet goed genoeg vind of als ik mijn punt niet duidelijk kan formuleren. Ik geef toe dat ik vroeger weleens een grap in mijn shows stak, alleen maar omdat die controversieel of shockerend was. Dat doe ik niet meer, maar ik vind nog altijd dat de vrijheid van de kunstenaar totaal is.»

De moordaanslag op Salman Rushdie toont dat niet iedereen er zo over denkt.

AGNEW «Ik heb in 2016, de tijd van de aanslagen, tijdens mijn show twintig minuten doorgeboomd over IS. Op een gegeven moment wilden ze para’s voor de deur zetten als ik optrad. Een Nederlandse booker zei toen: ‘Ik ken niemand die dat durft.’ Maar ik móést dat doen, ik moest het podium opstappen en zeggen: ‘Dat klopt hier niet.’ Zonder dat ik praat over ‘dé moslims’. (tikt op tafel) Nee nee, het gaat over ‘díé mannen.’»

Zou je dat nu nog durven?

AGNEW «Nee. Enfin, ik denk dat er vandaag geen onderwerpen zijn die zo gevoelig liggen.»

Klopt mijn indruk dat deze show brainier is dan je vorige?

AGNEW «Ik denk dat al mijn shows brainy waren. Ook mijn vroegste werk, dat misschien luchtiger en poppier is dan mijn latere shows. Maar ik heb altijd het vermogen gehad om lang en diep naar de dingen te kijken.»

Het werk van Ibram X. Kendi ontleden is iets anders dan een koldereske re-enactment van een tandartsbezoek.

AGNEW «In het begin wil je als komiek mensen doen lachen. Als je langer bezig bent, worden andere aspecten belangrijker. (geïrriteerd) Maar ik word altijd zenuwachtig als mensen het hebben over ‘makkelijke humor’. Op het podium kruipen en mensen doen lachen is nooit makkelijk.»

Je klinkt strijdvaardig, maar de titel van je show suggereert ook gelatenheid.

AGNEW (knikt) «Ik denk dat veel mensen zouden willen dat dit gewoon allemaal een slechte droom is, en dat die morgen voorbij is. Een deel van mij wil ook soms gewoon uitchecken. Alleen: ik ben daar niet toe in staat. Ik kan dat niet.»

Jouw comedy steunt op boosheid. Wordt dat niet moeilijk nu iedereen voortdurend kwaad is over alles?

AGNEW «Goede vraag. Ik weet niet hoelang ik dat boos zijn nog kan trekken. ‘Anger is an energy’ was lange tijd mijn lijfspreuk, maar nu vind ik het vermoeiend om altijd kwaad te zijn. Ik moet een manier vinden om het pad van de ongezonde boosheid te verlaten voor dat van de gezonde ergernis. Boosheid verzwelgt alles, ook je relativeringsvermogen. Ik moet altijd de grap kunnen zien. En tijdens de lockdown is ook gebleken dat ik de grap ook moet kunnen máken. Ik moet me kunnen uiten, anders kan ik geen plaats geven aan alles waar ik mee worstel. Toen ze zeiden dat we onszelf moesten heruitvinden, dacht ik: maar ik heb er al zo lang over gedaan om (twee vingers naar zichzelf) dees uit te ­vinden. Ik ben niet veel meer dan ‘dees’.»

Klinkt alarmerend. Was je depressief?

AGNEW «Dat is een groot woord, maar ik was op een donkere plek. Misschien was het gewoon nihilisme, maar dat is ook niet goed, zeker? (lacht) Humor redt mij van de duisternis. En ik ben beginnen te boksen. Andries (Beckers, copresentator van Welcome to the AA) en ik zijn altijd de podcast blijven maken, om ons te redden van de waanzin.»

Ik heb net als jij soms ook het gevoel dat deze tijd aan mij voorbijgaat, en dan wordt het mij droef te moede. Maar dan zie ik hoe mijn kinderen moeiteloos aansluiting vinden bij de tijdgeest en ben ik gerust.

AGNEW (knikt) «Soms hoor ik woorden uit mijn mond komen en dan denk ik: djeezes, ik klink als mijn ouders. Ik ben een oude vent geworden die zich druk maakt over alles. Als je je daarvan bewust bent, is dat niet erg. En wij zijn natuurlijk wel een pak geëvolueerd. Wij herkennen onszélf in de jonge generatie – dat is een verschil met onze ouders. Ik besef dat ik niet anders was dan die gasten die zich genderfluïde en non-binair kleden zoals Harry Styles. Ik voelde mij wellicht helemaal zoals die gasten, onbegrepen. Maar kom mij niet vertellen dat jullie dat niet doen om op te vallen. (vouwt twee handen tot een toeter) Natúúrlijk doen jullie dat om op te vallen. Iemand die een hanenkam heeft gehad, mag dat zeggen. En het is ook allemaal niet nieuw: ik ben opgegroeid met David Bowie, Duran Duran en hair metal: genderfluïder wordt het niet. Elke generatie heeft recht op zijn revolutie, ik kan daar alleen maar respect voor hebben. Mijn ouders vonden mij ook extreem.»

Vind jij je 14-jarige dochter ook extreem?

AGNEW «Mijn dochter is een speciaal geval, ze is geboren met een oude ziel. Wat ik zo mooi aan haar vind, is haar aangeboren rechtvaardigheidsgevoel. Ze verandert niet van mening als de rest van de klas anders over iets denkt.»

Was jij ook zo?

AGNEW «Nee.»

Je conformeerde je?

AGNEW «Nee, ik zweeg. Er zat altijd een non-conformist in mij, maar ik heb die pas later ontdekt. Ik ben opgegroeid tussen mensen die in het weekend naar discotheken gingen en dure kleren droegen. Ik heb zelf ook een Millet-jas gedragen, omdat iedereen dat deed. Dat werkte niet voor mij, maar ik wist niet waarom. Ik liep mee, tot ik de punk ontdekte: het puzzelstuk dat op zijn plaats viel.»

Een ander definiërend moment was het familiefeest waar je een avond lang het gezelschap onderhield met een imitatie van Charlie Chaplin. Jouw eerste betaalde gig.

AGNEW «Een briefje van 100 frank, gekregen van mijn nonkel: ­‘Omdat ge mij zo hard hebt doen lachen.’»

Waren je ouders grappige mensen?

AGNEW «Mijn vader wel. Hij was een Engelsman, maar heel heftig en temperamentvol, allesbehalve flegmatiek. Chauvinistisch was hij wel, hij vond de rest van de wereld debielen en ­België gatachterlijk. Hij bleef hier alleen voor mijn moeder.»

Je hebt het al gezegd: je relatie met je vader was niet bijzonder goed. In zijn ogen was jij The Great Disappointment.

AGNEW «Hij was ingenieur en altijd de eerste van de klas, terwijl ik op school aanmodderde. Hij heeft nooit nagelaten om mij te laten voelen dat ik hem teleurstelde. Dat was keihard, dat was verschrikkelijk. Daarom heb ik gezworen dat ik het anders zou doen toen mijn dochter geboren werd. Ik zeg haar elke dag dat ik haar graag zie, omdat ik weet dat ze gelukkiger zal zijn als ik dat zeg. Tussen mij en mijn ouders was er altijd een afstand: tot hier en niet verder. Mijn relatie met mijn dochter is helemaal anders. Soms ben ik haar vader, soms ben ik haar vriend. Dat is een glibberig pad om te bewandelen, want soms is het moeilijk om autoriteit af te dwingen. Ze wijst mij daar ook op. ‘Daarnet was je vriendelijk, en nu ben je boos, hoe zit het?’ Dan moet je met handen en voeten uitleggen dat je twee rollen hebt.»

Ik wijs nog eens naar Bill Burr, die vreest dat onze kinderen, doordat we als ouders altijd hameren op mildheid en respect voor elkaars gevoelens, niet voorbereid zijn wanneer ze de volwassen wereld betreden. Wanneer er geld in het spel komt, bijten we elkaars strot over.

AGNEW «Ik vind het ook belangrijk dat mijn dochter opgroeit tot een weerbare vrouw. Fysiek, daarom heb ik haar naar de ­karateschool gestuurd. Maar ik vind ook dat ze een ­discussie moet kunnen verliezen zonder de ‘ja maar ik ben een vrouw’-kaart te trekken. Je moet iets kunnen hebben. ­Tegelijk vind ik het enorm belangrijk dat er veel meer ­aandacht is voor mentaal welzijn. De druk die op mensen wordt gelegd, is niet min.»

Maak je je zorgen over de ratrace die je dochter tegemoet gaat?

AGNEW «Ik denk dat haar generatie het beter zal doen omdat ze heeft geleerd om te praten. Ik weet wat het is om nergens terecht te kunnen met je gevoelens. Ik stam uit de tijd waarin mensen die naar de psycholoog gingen ‘zot’ waren. Nu neigen we meer naar de VS, waar iedereen al veertig jaar elke week naar de shrink gaat en daarmee koketteert. Goeie zaak, maar mag deze boomer daar alstublieft ook mee lachen?»

Heb jij ooit al professionele hulp gezocht?

AGNEW «Ik heb ooit met een ex een week een cursus gevolgd waarin we (zet geaffecteerd stemmetje op) ‘onszelf gingen ontdekken’. Dat was vies, Amerikaans en sectair, niks voor mij. Voor de rest heb ik nog niets gedaan. Ik ben daar niet trots op en ik sluit het niet uit, maar voorlopig raak ik ver door mezelf vaak genoeg in vraag te stellen. Ik kan natuurlijk niet spreken voor mensen die trauma’s hebben opgelopen. Mijn relatie met mijn vader was moeilijk, maar dat is een verhaal van botsende karakters, ik heb nooit misbruik gekend.»

Je wordt vijftig in december.

AGNEW «Vijfenveertig worden was moeilijker, omdat mijn midlifecrisis toen is aangebroken. Ik heb geen motor gekocht en de relatie met mijn vrouw zit goed, maar ik stelde mezelf in vraag: waar wil ik naartoe? Het zal walgelijk klinken, maar ik heb al veel van mijn bucketlist kunnen schrappen. Die ­twijfel is nog altijd niet voorbij, ik ben nog altijd op zoek naar een soort zingeving die ik maar gedeeltelijk vind in stand-up. Ik denk soms dat het beste al is gepasseerd. Tegen dat soort doemdenken moet ik nog steeds vechten. Waar moet ik nog van dromen, een dertiende keer Sportpaleis?»

Optreden op de wei van Werchter?

AGNEW (lachje) «Dat was kei-funny. Ik had er vanaf het begin geen goed gevoel bij, maar Herman Schueremans en mijn ­management wel. En ik dacht ook: het moet gróter. Maar de ticketverkoop verliep verschrikkelijk slecht. Ik kan veel ­redenen bedenken waarom het mislukt is. Later zijn ook nog andere events geannuleerd. Het zal egoïstisch klinken, maar voor mij was dat prettig: oef, het ligt niet aan mij.»

Heb je je dat echec aangetrokken?

AGNEW «Of je ’t nu gelooft of niet: niet lang. Heb ik gefaald? Jazeker, maar met zelfmedelijden koop je niks, en ik kan op zo’n moment redelijk snel schakelen. Ik heb mijn eigen roast (voorstelling waarbij iemand vraagt om belachelijk gemaakt te worden, red.) gehouden en heb me gigantisch laten afzeiken door de Geubels, Erik Van Looy en Xander De Rycke. Dan heb ik me afgevraagd: waarom doe ik dit eigenlijk? Omdat ik graag voor een publiek sta, of om altijd maar in grotere zalen te staan? Ik heb beslist om back to basics te gaan.»

Het is zoals met rijkdom: tot een bepaald bedrag worden mensen gelukkiger door geld, vanaf dan maakt geen enkele euro nog verschil.

AGNEW «Zo is het ook met succes en bekendheid. Waarom worden die topcelebrity’s als Tom Cruise en Madonna anders stapelgek? Ik word op reis hoogstens herkend door een occasionele Belg of Nederlander – ‘Jeuj, de mensen kennen mij nog.’ Niemand is gemaakt voor universele, wereldwijde roem. De menselijke psyche kan dat niet aan.»

Heb je beroemdheid nagestreefd?

AGNEW «Toen ik jonger was wel. Maar dat volstaat niet, er moet meer zijn als artiest. Showbusiness is ook zo oppervlakkig en leeg, wij zijn allemaal needy kinderen die knuffels ­tekortkomen. Er is niks dappers aan om op een podium te gaan staan: artiesten zijn zo onzeker dat ze die aandacht nodig hebben. De angst om niks te betekenen is groter dan de angst om af te gaan»”

Zal ik om af te sluiten nog een oude quote van jou boven­vissen: ‘Ik hou niet van televisie, het is een verschrikkelijk artificiële wereld.’

AGNEW (lacht)

Waarom waag je nu toch de sprong?

AGNEW «Vanwege mijn existentiële twijfels: treed ik uit mijn ­comfortzone of doe de komende twintig jaar meer van hetzelfde?

»Het klópt ook gewoon, Fear Factor. Toen de producer mij belde, snapte ik meteen waarom ze mij vroeg. Ik heb wel geëist dat het programma naar mijn hand kon zetten, ik draag geen kostuum van modehuis SKM en de kandidaten zullen geen ezelsperma slurpen. De proeven zullen fysiek en over the top zijn. Dat is wie ik ben. Maar als ik serieus moet zijn, ben ik serieus. Door de podcast hebben de mensen die kant van mij leren kennen: ‘Tiens, die mens kan ook luisteren en leest weleens een boek.’ Dat is een leuk neveneffect.»

In een ander interview leek je je in te dekken tegen een mislukking: ‘Straks ligt mijn hoofd op het kapblok, maar dat interesseert me geen hol.’

AGNEW «Gaan de mensen het tof vinden? Don’t know. Is zo’n ­programma nog van deze tijd? Don’t know. Ik weet alleen dat ik me heb geamuseerd tijdens de opnames en dat ik mezelf kon zijn. Ik ben geen teamplayer, maar ik kan dat kennelijk wel, ik heb graag samengewerkt met het team. Het was wel wennen als mensen rechtsprongen wanneer ik aankwam en me hun stoel aanboden. Ik wilde niet als ‘dé ster’ behandeld worden, maar ook niet als ‘one of the guys’, want mijn naam staat erop. Als het misloopt, komt de shit bij mij terecht, niet bij hen.»

Alex Agnew gaat vanaf 20 september op tournee met zijn zaalshow Wake Me Up When It’s Over. Info en tickets: alexagnew.be

Fear Factor is dit najaar te zien op Play4.

(DM)