Alien: Covenant (★★★★☆)

Onze facehugger knikt tevreden.

Een kolonisatieschip, op weg naar Origae 6. Vijftien bemanningsleden, vroeger dan gepland wakker gemaakt uit hun vriesslaap. Een noodsignaal, afkomstig van een verborgen planeet... Vanaf de eerste minuten zadelt ‘Alien: Covenant’ je op met een gevoel van benauwdheid dat je dreigt in te snoeren, te overmannen, en te verlammen – en zo hebben we onze ‘Alien’-films natuurlijk graag.

Na ‘Prometheus’ waren we nochtans bang dat het verzadigingspunt definitief was bereikt en dat de mythologie haar mysterieuze aantrekkingskracht had verloren. Maar Ridley Scott, die ouwe rakker, had blijkbaar toch nog enkele troeven onder zijn ribbenkast zitten, want met ‘Alien: Covenant’ schenkt hij ons een episode die zelfs de meest ervaren fans bij vlagen ijskoude rillingen zal bezorgen. Of, voor wie van pikordes houdt: ziehier de op twee na beste aflevering, na ‘Alien’ (1979) en ‘Aliens’ (1986).

Die ijskoude rillingen krijgt u uiteraard van de nieuwe lichting aliens, die zich deze keer vrolijk van menselijke wervelkolommen losscheuren (rugbrekers) of rechtstreeks tussen lippen uit komen (muilbrekers). Maar ook op een dieper bewustzijnsniveau, waar de rede van geen tel meer is en de demonen van het onderbewustzijn vrij spel hebben, joegen de stikdonkere gebeurtenissen in ‘Alien: Covenant’ ons erg veel angst aan. Om uw pret niet te vergallen gaan we hier niet te veel prijsgeven, behalve dan dat deze aflevering (toch wat ons betreft) enkele revelaties in petto heeft die de hele saga een spectaculaire, maar perfect geloofwaardige en diep verontrustende draai geven.

Op visueel vlak pakt Scott uit met een reeks tableaus zoals je die normaal gesproken alleen in een nachtmerrie kunt ervaren, in die verschrikkelijke seconden vlak voor het ontwaken, wanneer je niet goed weet of je je in een droom of in de realiteit bevindt. Zeker wanneer de bemanningsleden van de Covenant die indrukwekkende necropolis binnentreden, te midden van dat horrorlandschap vol versteende lichamen, kom je samen met hen in een atmosfeer van naargeestigheid terecht die op een bijna poëtische manier aan de ziel blijft kleven.

Daarnaast bevat de film ook enkele kleinere scènes om van te smullen, zoals die waarin David (Michael Fassbender) zijn elektronische broeder Walter (weer Michael Fassbender) op de fluit leert spelen, waarbij de ene androïde het blaaswerk en de andere het vingerwerk voor zijn rekening neemt (Fassbender is ronduit schitterend in zijn dubbelrol: dit is zíjn film). En bovenal: het ‘Alien’-gevoel, die moeilijk uit te leggen mix tussen pure angst en sinistere fascinatie voor de levenscyclus van dat wezen, is weer helemaal terug. En die fascinatie – dit is wat een entomoloog moet voelen wanneer hij naar larven en parasieten zit te turen – bereikt wat ons betreft een hoogtepunt tijdens de rondleiding in wat David met een donker gevoel voor humor zijn ‘bestiarium’ noemt.

Nu klopt het wel dat Scott nogal wat elementen uit ‘Alien’ en ‘Aliens’ zit te recycleren, maar geef toe: een ‘Alien’-film zonder motherfuckers die de ruimte in moeten worden geblazen is als een ‘Star Wars’-film zonder lichtsabelgevecht. Het is trouwens niet de actie die ons zal bijblijven, maar de huiveringwekkende somberheid van die voor eeuwig versteende lichamen...