Alle Tarantino-films gerangschikt: van ‘The Hateful Eight’ tot ‘Pulp Fiction’

Quentin Tarantino mag vandaag 60 kaarsjes uitblazen: het perfecte moment om even stil te staan bij het geprezen oeuvre van de regisseur. Van debuut ‘Reservoir Dogs’ tot Gouden Palm-winnaar ‘Pulp Fiction’ en het recentere ‘Once Upon a Time... in Hollywood’: Onze Man rangschikt alle Tarantino-films.

9. DEATH PROOF

Nee, ‘Death Proof’ is écht niet goed, met die eindeloze, slaapverwekkende dialogen en met die lang uitgesponnen car chase die lang niet zo spectaculair oogt als verhoopt. Het plan van Tarantino en zijn collega-geek Robert Rodriguez klonk nochtans gaaf: met een double bill hommage brengen aan de bloederige exploitatiecinema van de jaren 70. Maar daar waar de bijdrage van Rodriguez, de hilarisch over de top gaande zombieflick ‘Planet Terror’, nog getuigt van een pretentieloze laat-het-bloed-maar-spetteren-mentaliteit, is ‘Death Proof’ een bittere ontgoocheling.

8. THE HATEFUL EIGHT

Uitzinnig geweld, zwierige dialogen, geweldige muziek, virtuoze fotografie: alle vertrouwde ingrediënten zijn present in deze western waarin acht ongure zielen tijdens een sneeuwstorm met elkaar opgescheept zitten in een afgelegen postkoetsstation. En tóch is ‘The Hateful Eight’ minder opzwepend dan zijn andere films. ‘Quentin heeft meer bagage dan vroeger,’ horen we Tim Roth in de documentaire zeggen, en misschien is dát wel de achilleshiel van ‘The Hateful Eight’: dit is het werk van een voldragen artiest die filmisch meesterschap heeft bereikt, maar die tegelijk iets heeft verloren - jeugdige onbesuisdheid; het vermogen om te verrassen. Zoals Tarantino ons zélf ooit toevertrouwde: ‘Iemand die naar ‘The Hateful Eight’ kijkt, zal niet langer zeggen: ‘Wow, what the hell was dát!?’ Dus ja, in zekere zin is mijn manier van werken conventioneel geworden.’

7. ONCE UPON A TIME... IN HOLLYWOOD

Een prachtige liefdesbrief aan Hollywood of een onevenwichtige film van een cineast die over zijn hoogtepunt heen is? De meningen over de Negende van Tarantino lopen uiteen. De film bevat diverse meesterlijke scènes, zoals die waarin Cliff Booth (Brad Pitt) ronddwaalt in het hoofdkwartier van de sekte van Charles Manson, en de acteurs zijn schitterend. Maar weet u wat het is? Tarantino wilde met ‘Once Upon a Time’ een melancholische ode brengen aan het Hollywood van de jaren 60, maar als het eindresultaat één ding bewijst, dan wel dat het afsteken van filmisch vuurwerk à la ‘Kill Bill’ en ‘Inglourious Basterds’ hem nét iets beter ligt.

6. DJANGO UNCHAINED

Zijn gedurfdste film: laat het aan Tarantino om de gruwel van de slavernij te verpakken in een ongelooflijk entertainende en bijwijlen enorm grappige spaghettiwestern die culmineert in één van de opwindendste shoot-outs die u ooit hebt gezien! Het enige wat we Quentin kunnen verwijten, is dat hij zijn spetterende momentum niet de héle tijd weet vast te houden. Alleen Spike Lee vond er niks aan: ‘De slavernij was geen spaghettiwestern! Het was de holocaust!’ ‘Zo'n mannetje is Spike,’ zegt Jamie Foxx smalend in ‘QT8’. ‘Hij is net een oude baas die in een net huis met een net gazonnetje woont en die roept: ‘Niet op mijn gazon lopen, rotjochies!’ Soms gaan de mensen te ver in hun overgevoeligheid.’ Right on, Jamie!

5. JACKIE BROWN

‘Het is geen ‘Pulp Fiction’,’ reageerden velen ontgoocheld toen Tarantino in 1997 kwam aanzetten met een (toch voor zijn doen) opvallend gezapige verfilming van de roman ‘Rum Punch’ van Elmore Leonard. Ook bij uw dienaar overheerste de teleurstelling: waar was het wow-gevoel, het verbale vuurwerk, de gimp? Na diverse rewatches hebben we onze mening totaal herzien. Nu zijn wij van oordeel dat het net pleit voor Tarantino dat hij het ‘Pulp Fiction’-kunstje niet probeerde over te doen, maar dat hij een nostalgische ode uit zijn hart liet stromen aan het genre van de blaxploitation film én aan de romantiek - de kus tussen Robert Forster en Pam Grier is één van de mooiste ooit.

4. RESERVOIR DOGS

In 1992 mocht de prille Tarantino voor het eerst in de regiestoel klimmen - en het waren de gebroeders Weinstein die hem de kans gaven die niemand anders hem wilde geven. Hij diende weliswaar te werken met een piepklein budget - de acteurs moesten zelf hun zwarte kostuums naar de set meebrengen! - maar het resultaat was een blikseminslag zoals je die in de filmgeschiedenis maar zelden meemaakt. ‘Het voelde nieuw, het voelde explosief, opwindend en dynamisch,’ aldus Jennifer Jason Leigh. En dat doet het nog steeds.

3. INGLOURIOUS BASTERDS

‘Tarantino zal je tot grote hoogten opzwepen met alle filmische middelen die hij ter beschikking heeft,’ aldus Christoph Waltz in ‘QT8’. Nou, de hoogte van ‘Inglourious Basterds’ doet ons nog steeds duizelen! Van de briljante openingsscène over de 23 minuten durende verbale shoot-out in La Louisiane tot de uitzinnige slotscène: dit is een Tarantino-feestje van absoluut grandcrugehalte. En aan hen die het schandalig vinden dat Tarantino de geschiedenis verdraait: is het net niet fantastisch dat hij u binnenloodst in een surrealistische wereld waar de meest verbijsterende dingen kunnen gebeuren, zoals Hitler die wordt neergemaaid door enkele Joodse soldaten? Yee-ha!

2. KILL BILL

The Bride (Uma Thurman) die de Pussy Wagon parkeert voor het huis van Vernita Green (Vivica A. Fox), waar vervolgens een nogal memorabele catfight losbarst: whám, ‘Kill Bill’ is nog geen tien minuten bezig en dat o zo zalige, onbeschrijflijke, tot in de diepste vezels voelbare Tarantino-wauwgevoel laait al huizenhoog op. Toch blijft het een beetje sneu dat Tarantino zich door Harvey Weinstein liet overtuigen om zijn martial arts-meesterwerk op te splitsen in twee afzonderlijke films, waarbij we eerlijkheidshalve dienen te zeggen dat we 'Vol. 1’ een grotere verrukking vonden dan ‘Vol. 2’. Tarantino zelf blijft ‘Kill Bill’ hoe dan ook als één film beschouwen - en wát voor één! In ‘QT8’ laten de actrices Lucy Liu en Zoë Bell het overigens niet na om te wijzen op de feministische insteek in zijn films: ‘In Quentins wereld zijn de vrouwen ofwel vechters, ofwel leiders. In de strijd tegen de ongelijkheid is hij een bondgenoot van ons.’

1. PULP FICTION

Toen hij in 1994 met ‘Pulp Fiction’ de Gouden Palm won, wisten we het wel zeker: er bestaat niemand zoals Quentin Tarantino. Niemand die zó knap speelt met tijdlijnen, niemand die zulke mooie monologen schrijft, niemand die u zó’n orgiastisch filmplezier schenkt, niemand die zó verliefd is op het medium cinema en tegelijk zijn passie wil doorgeven aan het publiek, en niemand - zeker geen blanke cineast! - die het aandurft om zinnetjes te schrijven als ‘Heb ik een bord in m'n tuin met ‘opslagplaats voor dooie negers’?’. Kan men over ‘Kill Bill’ en ‘Inglourious Basterds’ nog beweren dat het verhaal nu en dan ineenzakt, dan verliest het als een Zwitsers klokwerk in elkaar zittende ‘Pulp Fiction’ nooit vaart. Elke scène is memorabel, elke dialoog iconisch. De uitsmijter is voor Christoph Waltz: ‘Er bestaat geen vaccin tegen Tarantino. Je raakt besmet, of je dat nu wilt of niet.’ Mooi gezegd.