20 jaarharry potter
‘Alle zwartgeblakerde tovergezichten in ‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’ kunnen niet verhullen hoe kleurloos Daniel Radcliffe acteert’ ★★★☆☆
Twintig jaar geleden kwam de eerste Harry Potter-film uit. Dit is wat Onze Man er toen van vond:
Welnu, is de film even goed, beter, of slechter dan het boek? Ik zou het echt niet weten: uw dienaar heeft geen letter van J.K. Rowling gelezen en tot vorige week had hij zelfs nog nooit van Hermione Granger, Hagrid, Professor Dumbledore, Voldemort of de Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-pocus gehóórd.
Of Tante Petunia in de film evenveel rimpels telt als in het boek kan ik u dus niet vertellen, maar ik kan wél met de hand op het snel kloppende hart declareren dat ‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’ een verrukkelijke sprookjesfilm is geworden die door niemand tussen zes en zesenzeventig mag worden gemist.
Vanaf de allereerste, nachtelijke scènes, waarin Professor Dumbledore (Richard Harris) met een baby op de arm in beeld verschijnt en Hagrid (Robbie Coltrane) op zijn brommertje uit het zwerk neerdaalt, zat ik van kop tot teen in het verhaal en in de magische wereld van Harry Potter, en ik raakte er pas uit toen de zaallichten honderddrieënvijftig wonderlijke minuten later weer aanfloepten. De charme en de oorspronkelijkheid van deze film zitten niet zozeer in de plot (en geef toe: het verhaal is eigenlijk toch maar een tamme remix van Tolkiens ‘De Hobbit’, Lucas’ ‘Star Wars’, Levinsons ‘Young Sherlock Holmes’, en van het werk van Roald Dahl en Dickens), maar in de speelse humor en het lichtvoetige sérieux waarmee de sprookjeswereld van Harry Potter tot in het kleinste geinige detail tot leven wordt geroepen.
De overrompelende special effects van ‘Harry Potter’ mogen dan rechtstreeks uit de toverketels van Hollywood komen, de luimige toon en de ongedwongen spirit van de film zijn door-en-door Brits. In ‘Harry Potter’ is de proestlach nooit ver weg: wanneer Harry enkele toverstokjes uitprobeert en zo de winkel van Mr. Ollivander overhoophaalt, trekt John Hurt alleen even lichtelijk verbaasd de wenkbrauwen op (‘Mmmmmmmmm... Probeer déze eens’); bij aankomst in de kostschool krijgen de kersverse tovenaarsleerlingen droogweg te horen dat er ‘niet in de gangen mag worden getoverd’; en na de zoveelste les in één of andere toverkunst zien we in de achtergrond altijd wel een leerling met zwartgeblakerd gezicht en verbrande haren passeren.
Uw pagadders zullen tweeënhalfuur lang met fonkelende ogen naar het uit alle hoeken en kanten spattende getover zitten kijken; de rijpere peren onder u zullen even lang kunnen genieten van het tongue-in-cheek-gevoel dat bij al dat getover komt kijken.
Toch vertoont ‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’ enkele niet onaanzienlijke schoonheidsfoutjes: Harry Potter is in de vertolking van Daniel Radcliffe maar een kleurloze knaap; John Cleese heeft zo weinig om handen dat hij er bijna het hoofd bij verliest; tijdens de Quidditch-match laat de (voor de rest probleemloos draaiende) special effects-machine het wat afweten; en omdat het finale duel tussen Harry en z’n aartsvijand Voldemort uitblijft, bleven we achteraf toch een beetje hunkeren naar meer. Soit, dat duel zal dan wel in de sequel losbarsten, ‘Harry Potter and the Chamber of Secrets’, die we volgend jaar al in de zalen mogen verwachten.
A propos: Gandalf rules!
De film is nu te zien op Netflix
